Μπήκαμε στο “Μεγαλο-βδόμαδο”. Οι ημέρες ντύνονται στα σκούρα αφού ο κύκλος της κάθε μιας απ’ τη Μ. Δευτέρα ως το Μ. Σάββατο έχει μια ξεχωριστή διαδρομή. Είναι ο προθάλαμος του θανάτου, τον οποίον ως θνητοί φοβόμαστε, ενώ ο θεάνθρωπος τον νίκησε διά της Ανάστασης.
Στις “ολονυχτίες” ακούνε οι πιστοί στο μισοσκόταδο τις μελωδίες και τις καμπάνες να χτυπούν λυπητερά. Βιώνουν τα γεγονότα της εποχής, την πορεία των τελευταίων ημερών της ζωής του Θεανθρώπου προς τον Γολγοθά Του, να υπομένει τα πάντα για να σώσει τον άνθρωπο. Απ’ τα Ευαγγέλια ζει κανείς το μέγεθος της προδοσίας και τη χλεύη εκείνων, που πριν λίγες μέρες τον υποδέχονταν μετά “βαΐων και κλάδων” και το “Ωσαννά” ενώ μετά ανέκραζαν “σταύρωσον, σταύρωσαν Αυτόν”.
Ο “αμνός του Θεού” στάθηκε μπροστά στη θύρα, την ψυχή του ανθρώπου, και την χτύπησε να τον σώσει με τη θυσία του κι ας ήταν “δυσεβής, παράνομος” και αργυρώνητος. Ο φθονερός Ιούδας ο Ισκαριώτης που τον είχε προγράψει για “τριάκοντα αργύρια” μετάνιωσε για την προδοσία, επέστρεψε τα χρήματα και κρεμάστηκε “απηύξατο”. Ο φοβισμένος μαθητής Του Πέτρος τρεις φορές έκανε τον ανήξερο. “Ηρνήσαστο μεθ’ όρκου, ότι ουκ οίδα τον άνθρωπον”. Ανακρινόμενος ο Ιησούς από τον Άννα, αποκάλεσε “μωρούς και τυφλούς” τους Γραμματείς και Φαρισαίους, που τον κάλεσαν στο Συμβούλιο να Τον παγιδεύσουν, με τα “ουαί υμίν” που τους είπε οκτώ φορές, που “διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλο καταπίνοντας”.
Ο Ιησούς ο Ναζωραίος διασύρεται, μαστιγώνεται, σύρει τον Σταυρόν Του, μένει μόνος. Εκτός από τη Μαρία Μητέρα και τον Ιωάννη κανείς άλλος δεν βρέθηκε κοντά στις τελευταίες στιγμές Του. Ήρθε, να σώσει τον κόσμο με τη διδασκαλία Του, καλώντας τον να γνωρίσει την άυλη πνευματική του φύση, την ψυχή του, αυτήν τη μυστηριώδη μεταφυσική θεϊκή ουσία η οποία έχει επικρατήσει δογματικά χωρίς να έχει αποδειχθεί, ότι μετά θάνατο συνεχίζει, να υπάρχει χωρίς να καταστρέφεται.
Βρισκόμαστε είκοσι έναν αιώνες από τότε, όπου οι σημερινοί ηγέτες δεν παραλλάσσουν από την εποχή του Χριστού. Νομίζουν, ότι επειδή βρέθηκαν στην εξουσία, μπορούν να μεταχειρίζονται με περιφρόνηση τους συνανθρώπους τους. Ενεργούν σαν να είναι αιώνιοι κι ας συμμετέχουν οι “θεομπαίχτες” στην αναπαράσταση του θείου δράματος.
Σήμερα συμβαίνουν τα ίδια, όπως τότε, με κάποια παραλλαγή. Υπάρχουν πολλοί “Πιλάτοι” που “νίπτουν τας χείρας των” πολλοί “Άννες” και “Καϊάφες” και αμέτρητοι “Ιούδες” που παρανομούν, προδίδουν, δεν μετανοοούν, δεν τιμωρούνται, ούτε απαγχονίζονται για εξιλεασμό.
Η ανθρωπότητα σήμερα ζει μια διαρκή Μεγάλη Εβδομάδα. Οι μεγάλοι της οικουμένης σκέπτονται μόνο την επέκταση της κυριαρχίας τους. Θ’ αφήσουν άραγε, νάρθει η Ανάσταση;
Αμήν και πότε!
