«Το πεπρωμένο των αδυνάμων είναι να καταβροχθίζονται από τους δυνατούς».
Οττο Φον Μπίσμαρκ, 1815-1898, Γερμανός καγκελάριος
…Σαν ρόδισε η αυγή η ηλιοθώρητη και χάθηκε ο Μορφέας, η πετροπέρδικα τίναξε το μουδιασμένο από το πρωινό αγιάζι φτέρωμά της και πέταξε στην κορυφή ενός χαρακιού. Όρθωσε το κεφάλι κατακόρυφα στον ουρανό και κίνησε γλυκό κελάδημα που το επαναλάμβανε ο αντίλαλος στον αντίκρυ λόγγο.
Ψηλά στον ουρανό, ένα γεράκι σπάθιζε τον πρωινό αγέρα με σβέλτες κινήσεις και σκίρτησε από την πρωινή γλυκολαλιά της πετροπέρδικας. Χωρίς να χάσει καιρό και με γοργό φτερούγισμα, έκανε ένα κύκλο πάνωθέ της και αφού την εντόπισε με την οξύτατη γερακίσια του ματιά, βούτηξε κατακόρυφα σαν αστραπή και την γράπωσε με τα σουβλερά τ’ ακράνυχά του. Ορθώθηκε ευθύς, πέταξε ψηλά και απίθωσε τη λεία του στο τραχύ πάτωμα της φωλιάς του, ψηλά, στην κορυφή του λόγγου. Σε λίγο, λίγα πούπουλα φτερούγισαν από την πρωινή πνοή του αγέρα και χάθηκαν στην απλωσιά της έρμης γης κάτωθε, μαρτυρώντας το τέλος της ζωής της γλυκόλαλης πετροπέρδικας, βορά αδύναμη στο δυνατότερο από εκείνη, αρπακτικό…
…Λίγο μακρύτερα και μέσα στη νερένια απλωσιά της θάλασσας, ένα σμάρι ψαριών βούταγε συντροφιαστά στα βαθιά, ανέβαινε στην επιφάνεια και ξανά βούταγε στα βαθιά σ’ ένα ατέλειωτο παιγνίδισμα με τον υγρό οικότοπό τους. Ξεγνοιασιά και ηρεμία –ανθρώπινη λες- επικρατούσε σε τούτο το σμάρι, που δεν κράτησε για πολύ. Και τούτο, γιατί αίφνης, ένας γιγάντιος λευκός καρχαρίας αναδύθηκε από τα βάθη της θάλασσας και σβέλτα χώθηκε στο ξέγνοιαστο το σμάρι των ψαριών.
Σε λίγο, ελάχιστα από δαύτα είχαν απομείνει, καθώς ο αδηφάγος καρχαρίας τα είχε αποδεκατίσει και σβέλτα, βούτηξε και χάθηκε ξανά στο αβυσσαλέο βάθος του νερού, σε αναζήτηση άλλων θηραμάτων…
Λιγοστά τα παραδείγματα στο παρόν Σημείωμα, άπειρα στην πράξη στην καθημερινότητα της ζωής. “Νόμος της Φύσης”, αποκαλείται η απεχθής τούτη συμπεριφορά των δυνατών πλασμάτων, σε βάρος των αδύναμων. “Τροφική Αλυσίδα” την αποκαλούν οι Βιολόγοι σε μια πυραμιδική αναπαράσταση της συμπεριφοράς των δυνατών οργανισμών σε βάρος των αδύναμων. “Αναγκαιότητα” την αποκαλούν κάποιοι άλλοι, για τη βιολογική ισορροπία στη Φύση. Αποδεκτός ο όποιος ορισμός, η όποια εξήγηση στα τεκταινόμενα καθημερινά στο ζωικό βασίλειο, με την επιβολή του άγραφου “Νόμου του Δυνατού”, σε βάρος του αδύναμου.
Πώς θα ονομαστεί όμως η όποια ανθρώπινη προσέγγιση στο γεγονός, όταν ο Νόμος του Δυνατού μεταφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις; Στη στέρια τούτη Γη, κινείται και βρυάζει ένα πλήθος μεγαλοφυών και πίβουλων όντων: Η γενιά των ανθρώπων, με τον σημερινό πληθυσμό τους να υπολογίζεται στα 6,5 δισεκατομμύρια άτομα. Η γενιά του είδους του νοήμονος, του σοφού, του Homo sapiens sapiens! Και λογιάζεται σαν το “τελειότερο δημιούργημα”, το πλέον “νοήμον και δυνατό”, σε σχέση με τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Δυνατό όμως και αναμετάξυ συνανθρώπων, εφόσον οι συνθήκες στις οποίες αναπτύσσεται του παρέχουν πλούτο και συνακόλουθη δύναμη, σε σχέση με άλλους, σε τόπο γειτονικό ή μακρινό. Και αυθόρμητα αναπτύσσει το δικό του Δίκαιο, εκείνο του Δυνατού. Άπειρα τα παραδείγματα της εφαρμογής τούτου του (άγραφου) Νόμου στην ιστορία την ανθρώπινη, ικανά να γεμίσουν τόπους βιβλίων, στην μακραίωνα πορεία της.
Ας παραθέσουμε ενδεικτικά ολίγα παραδείγματα: Εκείνο της οριστικής κατάλυσης της Αυτοκρατορίας των Ίνκας τον 16ο αιώνα από τους πολεμοχαρείς Ισπανούς της εποχής, με τον ηγέτη τους Φρανσίσκο Πισσάρο και τους κουκισταδόρες (κατακτητές) του. Αλλά κι εκείνο της γενοκτονίας των Αρμενίων από τα τούρκικα στίφη πριν 100 χρόνια, καθώς και το ολοκαύτωμα των έξι εκατομμυρίων Εβραίων από τους Γερμανούς Ναζί στα κρεματόρια του Νταχάου και του Άουσβιτς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στις εκατόμβες άοπλων Ελλήνων πολιτών κάθε φύλου και ηλικίας από τους Ναζί, σε όλη τη σκλαβωμένη -τότε- χώρα μας…
Σήμερα: Ανάμεσα στους Δυνατούς, ένας λευκός (όχι απαραίτητα) Άρχων στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αυτοπροσδιοριζόμενος ως “Πλανητάρχης”! Διεκδικητές και επίδοξοι μνηστήρες του επίζηλου τίτλου, ο Καυκάσιος Άρχων στα Βόρεια της Ευρασίας, καθώς και ο Κίτρινος Άρχων στον Ανατολικό προσανατολισμό της Γης. Σε άλλες γωνιές του Πλανήτη διαφεντεύουν κάποιοι (αυτόκλητοι) Τοπάρχες. Όλοι τους – Άρχοντες και Τοπάρχες- είναι “Δυνατοί” κατά τα ανθρώπινα μετράδια, σαν έχουν χρήμα, όπλα, επιρροή, μέσα αναγκαία για την καταδυνάστευση των αδύναμων λαών της Γης, όπου γης! Επίγονοι άλλων Δυνατών με ιστορία καταδυνάστευσης λαών αδύναμων, σε χρονοστιγμές που χάνονται στις χρονοθίνες του παρελθόντος…Και στο λυκαυγές του παρόντος αιώνος, του 21ου, βιώνουμε καθημερινά την αγριότητα του Δίκαιου του Δυνατού σε βάρος λαών αδύναμων, όπου Γης…Και οι Άρχοντες και Τοπάρχες κατέχουν οπλικά συστήματα ικανά να αφανίσουν εαυτούς και αλλήλους, μα και ολόκληρο το γαλαζόθωρο πλανήτη μας… Ίσως είναι απλά, θέμα χρόνου…
Kαι οι όσοι επί Γης νοήμονες, απλοί θεατές αναφωνούν: Quo Vadis Domine?
