Όλως περιέργως το τελευταίο χρονικό διάστημα έπαυσαν στα ΜΜΕ να μιλούν για τα αθώα θύματα και τις βάρβαρες ρωσικές επιδρομές σε πόλεις και χωριά με την γνωστή τακτική της ισοπέδωσής τους.
Στην ανατολική Ουκρανία όπου εστιάζονται οι μάχες, κανείς πλέον δεν μιλά για τα ανθρώπινα θύματα, απόρροια της συνεχιζόμενης εγκληματικής δραστηριότητας των ρωσικών δυνάμεων.
Πολλά ΜΜΕ – ειδικά στην Ελλάδα – εστιάζουν την προσοχή τους στην άνοδο των τιμών σε ενέργεια, καύσιμα και τρόφιμα, χωρίς να αναφέρουν τίποτε στον πρωταίτιο των τεράστιων αυτών αυξήσεων και ανατιμήσεων που ακούει στο όνομα Ρωσία, που με το εκβιαστικό της παιχνίδι άλλαξε τις ισορροπίες στην Ευρώπη.
Η σιωπή αυτή για τα παρατεταμένα ρωσικά εγκλήματα που απλώθηκε περίτρανα μετά το έγκλημα της Μαριούπολης, μιας και εκεί εξοντώθηκαν δήθεν από τις ρωσικές δυνάμεις «νεοναζί του τάγματος Αζόφ» – άλλη παραπληροφόρηση και αυτή αλλά και η γνωστή καραμέλα που πιπιλίζουν εδώ και καιρό μέσα στην ιστορική αμάθεια και ασχετοσύνη τους οι εγχώριοι αριστεροί και δήθεν ειρηνόφιλοι – αναδεικνύει το μέγεθος της παραπληροφόρησης σε ότι αφορά την εισβολή στην Ουκρανία αλλά και την φιλορωσική στάση πολλών ΜΜΕ απέναντι σε ένα τρομερό έγκλημα με χιλιάδες θύματα που κείτονταν επί μέρες στους δρόμους και τα ερείπια της πόλης, ένα έγκλημα που παρόμοιό του είχε να ζήσει η ανθρωπότητα από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και που μόνο για αυτό θα πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκη ολόκληρη η ρωσική ηγεσία.
Το έχω όμως ξαναπεί. Στην Ελλάδα επειδή ακριβώς υπάρχει από παλιά το κραταιό κόμπλεξ με το γνωστό τόξο (Ελλάς-Σερβία-Ρωσία- Ορθοδοξία), επειδή η χώρα δεν εξευρωπαίστηκε σχεδόν ποτέ και παρέμενε ο παρίας των Βαλκανίων, μια Ελλάδα της οποίας ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου ποτέ δεν κοίταξε προς την Ευρώπη, μια χώρα που οι κάτοικοί της αρέσκονται να αυοαπακαλούνται θεωρητικά «ευρωπαίοι», δε πρόκειται τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον να κάνει προόδους στο παραμικρό.
Και ναι για το έγκλημα της Μαριούπολης και της Μπούτσα δεν πρόκειται να ακούσετε λέξη πλέον από τα εγχώρια ΜΜΕ που θα εξακολουθούν να σιωπούν επιδεικτικά – εκτός κάποιων εξαιρέσεων – στο όνομα της μη περαιτέρω επιδείνωσης των ελληνορωσικών σχέσεων.
Ναι, το ψεύτικο αφήγημα για το τάγμα Αζόφ θα μονοπωλεί για καιρό ακόμη την επικαιρότητα, την ίδια στιγμή που ομαδικοί τάφοι με χιλιάδες αθώους ανθρώπους θα ανοίγονται εσπευσμένα από τις ρώσικες δυνάμεις κατοχής, προκειμένου να αποκρυβούν οι διαστάσεις του εγκλήματος.
Το θέμα όμως είναι ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη ο κόσμος πλέον έχει καταλάβει και σπεύδει να συμπαρασταθεί με κάθε μέσον στους Ουκρανούς. Για την δε γενοκτονία της Μαριούπολης θα κινηθεί προφανώς το Διεθνές Δικαστήριο, αν και εφόσον βέβαια αφήσουν όσοι κάνουν πλάτες στο ρωσικό καθεστώς.
Αξιέπαινες βέβαια είναι και οι προσπάθειες της ρώσικης στρατοκρατίας και των ρώσικων μυστικών υπηρεσιών να παρουσιάσουν ως «άρρωστο» τον Πούτιν, ένα ούτως ή άλλως άρρωστο μυαλό που αποφάσισε να αιματοκυλίσει την Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή πάντως στα πεδία των μαχών, το παιχνίδι για τους Ρώσους δείχνει να χάνεται. Αυτό ακριβώς θα τους οδηγήσει ενδεχομένως και στην περιορισμένη χρήση πυρηνικών. Για όλα αυτά βέβαια είναι «περίεργη» και η στάση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για μη εμπλοκή σε αυτό τον πόλεμο. Είναι όχι μόνο περίεργη αλλά και προκλητική.
Οι λαοί όμως έχουν μάθει το τροπάρι. Έχουν γευθεί στο παρελθόν τις συμπαιγνίες όταν κάποια κρίση ξεπερνά τα όρια και επαπειλείται γενικευμένη πολεμική σύρραξη.
Και οι λαοί δεν νοιάζονται ούτε αν θα είναι οι χώρες τους στο ΝΑΤΟ ούτε και στο νέο σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Οι πολίτες, θέλω να πω, είναι αυτοί που θα σπρώξουν και πάλι προς την κατεύθυνση απόδοσης δικαιοσύνης για τα εγκλήματα όπως της Μαριούπολης και της Μπούτσα.
Και φυσικά στους πολίτες αυτούς δεν συγκαταλέγονται εκείνοι που διαμαρτύρονται επιλεκτικά και υποκριτικά. Γιατί για τα ρώσικα εγκλήματα στην Ουκρανία και αποδείξεις υπάρχουν και αδιάσειστα στοιχεία, όσο και αν οι Ρώσοι κατακτητές εμποδίσουν την αλήθεια.
Αφήνω για το τέλος το γεγονός ότι ακόμη και αν επικρατήσουν τελικά οι Ρώσοι στην ανατολική Ουκρανία και αποκλείσουν ολοκληρωτικά την πρόσβαση της χώρας στην Αζοφική, το έργο των τοπικών κυβερνήσεων τους δεν θα είναι καθόλου εύκολο καθώς θα έχουν να αντιμετωπίσουν αντάρτικο από τους ουκρανούς πολίτες.
Και πάντα η αντίσταση αποδυναμώνει την εξουσία, την όποια εξουσία. Τα δε εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής λειτουργούν ως εφαλτήριο για την ενδυνάμωση αυτής ακριβώς της αντίστασης.
