Νωρίς το πρωί. Κατευθύνεσαι προς τη δουλειά. Καιρός βροχερός, αυξημένη κίνηση. Άγχος, βιασύνη. Σκέφτεσαι τη μέρα που θ’ ακολουθήσει, τις εργασιακές δυσκολίες, τα οικογενειακά βάρη… Και ξαφνικά, σηκώνεις το βλέμμα και είναι εκεί. Το πρώτο που πρόσεξες φέτος. Ένα εξαίσιο ουράνιο τόξο προβάλλει περήφανο ανάμεσα από μελανά νεφελώματα!
Και τότε το θυμάσαι…
Το πώς κάποιος φώναζε «Ουράνιο τόξο!» και όλοι τρέχατε ενθουσιασμένοι στο παράθυρο ή στο μπαλκόνι για να τ’ απολαύσετε. Το πώς η θέα του και μόνο αρκούσε για να σε κάνει -έστω και για λίγο- απόλυτα ευτυχισμένο, ευτυχισμένη. Το με πόση περίσκεψη διάλεγες τις ξυλομπογιές σου και με πόση προσοχή και αγάπη σχεδίαζες τα παράλληλα ημικύκλια να ξεπροβάλουν πίσω απ’ το συννεφάκι στην παιδική ζωγραφιά σου…
Το ξέρω πως τα θυμάσαι όλα αυτά. Φυσικά και ναι! Γιατί λοιπόν επιμένεις να τα ξεχνάς; Δέξου λοιπόν και κράτα γερά κοντά σου σήμερα αυτήν την εικόνα, αυτό το αναπάντεχο ουράνιο δώρο, την πολύχρωμη, πρωινή υπενθύμιση για όλα εκείνα τα μικρά, τα καθημερινά, τα γήινα, αυτά που πάντα, αλάνθαστα οδηγούν στην γνήσια χαρά και ευδαιμονία…
*Η Γιούλα Κανιτσάκη
είναι φιλόλογος
