Τη Δευτέρα τα παιδιά και τα εγγόνια μας πήγαν, ξανά, ή για πρώτη φορά στα σχολεία τους.
Χαρούμενα, γιατί θα συναντήσουν ή θα κάνουν φίλους. Περίεργα για το τι θα μάθουν και πώς θα γίνουν πιο άνθρωποι.
Γελούσαν, ακόμη και την ώρα της προσευχής. Ευτυχισμένα. Ως παιδιά. Ευτυχώς, τα πιο πολλά δεν διαβάζουν εφημερίδες και δεν ακούνε ειδήσεις. Γιατί, αλλιώς, «θα τραβούσαν τα μαλλιά τους», από τις… ευχές που τους… έστειλαν, δήθεν πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί.
ΟΛΟΙ ή σχεδόν όλοι, αντί για τις ευχές… μιλούσαν και έγραφαν για την «ανύπαρκτη ατομική ευθύνη», για τις ελλείψεις-υπαρκτές ή ανύπαρκτες του εκπαιδευτικού μας συστήματος, για τα όσα… αυτοί είχαν κάνει στη θητεία τους για τα σχολεία. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δεν παρότρυνε τα παιδιά να πάνε να εμβολιαστούν – όσα δεν το έχουν κάνει ακόμα. Λες και οι σχολικές αίθουσες μπορεί να είναι πλήρεις… με άρρωστους μαθητές στα.. σπίτια τους, ή οι μαθητές ενδιαφέρονται ποιος έκανε ή δεν έκανε τις σχολικές αίθουσες. Πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψε η Βασιλική Τωμαδάκη στα “Χανιώτικα νέα”: «Ας αφήσουμε τα παιδιά να είναι… παιδιά». Μακριά από πολιτικαντισμούς και μικροκομματισμούς. Και ναι: «Πάντα τα παιδιά θα τρέχουν προς το αύριο».
Με υγεία, χαρούμενα και με δίψα για μάθηση. Με την ελπίδα και την βεβαιότητα, πως θα γίνουν ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.
Aξιότιμε κύριε,εσείς και εγώ υπήρξαμε ,μαθητές μιας άλλης εποχής,μιας άλλης κοινωνίας,όπου οι δάσκαλοι μας με λίγα μέσα ,άλλα με φιλότιμο και πάνω από όλα με αξιοπρέπεια και αίσθηση ευθύνης απέναντι στην πατρίδα και το λειτούργημα τους, κατέθεταν την ψυχή τους να μας μάθουν γράμματα και να μας κάνουν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ χρήσιμους στον εαυτό μας και στην κοινωνία.Οι σημερινοί “περί άλλων τυρβάζουν”,προφανώς έπαψε να είναι το πρώτιστο μέλημα τους οι μαθητές τους,η εξέλιξη τους και η πρόοδος τους με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της χώρας μας….Στο Υπουργείο Παιδείας έπρεπε εδώ και καιρό να έχουν ηχήσει καμπάνες μεγέθους της Παναγίας των Παρισίων……Με εκτίμηση