Οι τζιχαντιστές συνεχίζουν την προέλασή τους με κατεύθυνση τη Βαγδάτη. Ο ιρακινός στρατός υποχωρεί και οι θέσεις των ισλαμιστών ανταρτών πλήττονται μόνον από σποραδικές επιδρομές της ιρακινής αεροπορίας.
Εδώ και δύο εβδομάδες το Ιράκ πήρε τη θέση της Ουκρανίας στα πρώτα θέματα της ειδησεογραφίας. Το CNN υποστηρίζει πως «η Ουάσιγκτον έχει υποσχεθεί να βοηθήσει την ιρακινή κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την προώθηση των μαχητών του ISIL».
Πόσο όμως θα βοηθήσουν τα αμερικανικά όπλα να σταθεροποιήσουν την κατάσταση;
Ο γερμανικός Τύπος γράφει για «μια σπίθα στην περιοχή που απειλεί να προκαλέσει μεγαλύτερη ανάφλεξη».
Δυόμισι χρόνια μετά την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ η χώρα βυθίζεται στο χάος.
Τζιχαντιστές της πιο επικίνδυνης ισλαμιστικής οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντ (Μεγάλης Συρίας)» συνεχίζουν την προέλασή τους, έχοντας καταλάβει το 10% της ιρακινής επικράτειας ξεκινώντας από τη Μοσούλη και βρίσκονται μερικές δεκάδες χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη. Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι έχουν τραπεί σε φυγή και η οργάνωση προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rights Watch κάνει λόγο για μαζικές εκτελέσεις, για βασανιστήρια και βομβιστικές επιθέσεις σε βάρος των αμάχων.
Ποιος ο ISIL
Το «Ισλαμικό Χαλιφάτο του Ιράκ και του Λεβάντ» είναι παρακλάδι της αλ-Κάιντα, που αποσχίσθηκε από τη μητρική οργάνωση. Πριν πέντε χρόνια, οι ΗΠΑ είχαν ανακοινώσει πως «βρισκόταν προ των θυρών της στρατηγικής ήττας». Σήμερα πραγματοποιεί σχεδόν καθημερινές βομβιστικές επιθέσεις στη Βαγδάτη και ελέγχει μια περιοχή που εκτείνεται σε χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα στο δυτικό και βόρειο Ιράκ και τη Συρία σε μικρή απόσταση από την πραγματοποίηση του «ονείρου» της δημιουργία ισλαμικού κράτους (χαλιφάτου).
Ζητειται χειρα βοηθειας
Οι αναλυτές υποστηρίζουν πως οι γειτονικές αραβικές χώρες, αλλά και το Ιράν και η Ε.Ε., θα πρέπει να συμβάλουν ώστε να υπάρξει σταθεροποίηση στην περιοχή. Αλλά θα πρέπει να σταματήσει κάποιος την εξτρεμιστική οργάνωση «Ισλαμιστικό κράτος του Ιράκ και της (Μεγάλης) Συρίας» με στρατιωτικά μέσα. Αυτό είναι θέμα του ιρακινού στρατού, αλλά ο σημερινός στρατός του Ιράκ δεν είναι σε θέση όμως να κάνει κάτι τέτοιο.
Οι μόνες δυνάμεις που εν μέρει είναι σε θέση να πολεμήσουν είναι η Κούρδοι. Αλλά και αυτοί δεν συνεργάζονται με την κυβέρνηση. Χρειάζεται μια κυβέρνηση στο Ιράκ, που να εκπροσωπεί όλες τις δυνάμεις, ακόμα και τη σουνιτική μειοψηφία» και όχι μόνο τους Σιίτες.
Ο ανώτερος Σιίτης κληρικός του Ιράκ «μεγάλος Αγιατόλαχ» Alial-Sistani στην προσευχή της Παρασκευής στην ιερή πόλη Καρμπάλα, κάλεσε τους πιστούς να πάρουν τα όπλα για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από τους Σουνίτες μαχητές.
«Όσοι μάχονται εναντίον του ISIL θα γίνουν μάρτυρες», είπε ο Αγιατόλαχ.
Με τον τρόπο αυτό κλιμακώνεται η θρησκευτική διαμάχη, που έχει τις ρίζες της στην επιλεκτική προώθηση των Σιιτών εις βάρος των Σουνιτών, από τη διακυβέρνηση του εκλεκτού της Ουάσιγκτον Νούρι αλ Μαλίκι, από τη στιγμή της ανάληψης της πρωθυπουργίας το 2006.
Η νεα Ρωμη, το Ιρακ, ο αραβικος εθνικισμος και το ΝΑΤΟ
Στον εμφύλιο στη Συρία ΗΠΑ, Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Εμιράτα εξοπλίζουν τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες εναντίον του καθεστώτος του προέδρου Ασαντ. Προς ενίσχυση των ανταρτών σπεύδουν κι ανεξέλεγκτες ισλαμικές δυνάμεις που είναι εναντίον του μετριοπαθούς Ισλάμ (βλέπε Ιράν) το οποίο όμως αποτελεί κόκκινο πανί για ΗΠΑ και Σ. Αραβία.
Τα πράγματα στραβώνουν κι άλλο καθώς η Ρωσία στηρίζει τον Άσαντ και οι κυβερνητικές δυνάμεις παίρνουν το πάνω χέρι, σε μια κατεστραμμένη χώρα.
Τι να κάνουν, λοιπόν, οι εξοπλισμένοι από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους φανατικοί ισλαμιστές της αλ-Κάιντα που έχουν απορροφηθεί πια από το Ισλαμικό Χαλιφάτο; Πρόσφορο έδαφος το διαλυμένο ως κράτος Ιράκ.
Ετσι οι αντάρτες του ISIL προελαύνουν καταλαμβάνοντας τη μία μετά την άλλη τις ιρακινές πόλεις, προσπαθώντας να ενοποιήσουν τις κατεχόμενες περιοχές της Συρίας στο Χαλιφάτο μαζί με το Ιράκ.
Ηγέτης του ISIL ο AbuBakral-Baghdadi, επίσης γνωστός και ως AbuDua, το πραγματικό του όνομα μάλλον είναι AwwadIbrahimAlial-Badrial -Samarrai- (γεννημένος στη σουνιτική Σαμάρα βορείως της Βαγδάτης το 1971). Απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Βαγδάτης σε ισλαμικές σπουδές, έχει διατελέσει φυλακισμένος στο αμερικανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Bocca Camp στο Νότιο Ιράκ από το 2005 ως το 2009.
Πολλοί είναι εκείνοι που φιλονικούν αν είναι δημιούργημα της CIA ή των ιρακινών μυστικών υπηρεσιών.
Τώρα πάντως, προετοιμάζεται να στεφθεί Εμίρης του Ισλαμικού Χαλιφάτου, μόλις ο ISIL καταλάβει τη Βαγδάτη.
Τώρα καθώς προελαύνουν στο δυτικό Ιράκ με κατεύθυνση πια προς τη Βαγδάτη, οι σουνίτες τζιχαντιστές του ISIL βρίσκονται θεωρητικά πολύ κοντά στην επίτευξη του στόχου τους, τον οποίο υποδηλώνει άλλωστε το πλήρες όνομα της χαρακτηριζόμενης τόσο από τους δυτικούς πια όσο και το Ιράν, «τρομοκρατικής οργάνωσής τους»: «Ισλαμικό Χαλιφάτο του Ιράκ και του Λεβάντε».
Γεγονός πάντως είναι πως ο εγκατεστημένος από τους Αμερικανούς αλ Μαλίκι, στο Ιράκ, με τη χαριστική πολιτική του υπέρ των Σιιτών και εναντίον των Σουνιτών κατάφερε να διαλύσει το κράτος. Για να τρίβουν τα χέρια τους οι Ισραηλινοί.
Η εποχη των αυτοκρατοριων
Το ΝΑΤΟ, μέσα σε λίγα χρόνια, κατάφερε να βάλει τέρμα στον αραβικό εθνικισμό. Αρκεί να σκεφτούμε τι απομένει από τη Λιβύη ή ποιοι κυβερνούν πάλι σήμερα σε μια ασταθή Αίγυπτο: Οι στρατιωτικοί.
Φτάσαμε, λοιπόν, στην καρδιά του προβλήματος. Ξαναζούμε την εποχή των αυτοκρατοριών. Το ΝΑΤΟ αποτελεί τις λεγεώνες για την τήρηση της κυριαρχίας της νέας Ρώμης.
Μια ματιά στο χάρτη της Ευρώπης, μας δείχνει την επέκταση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας μέσα σε δύο δεκαετίες. Και τα πράγματα δεν σταματούν εδώ, επειδή έρχεται η σειρά των Σκοπίων («Μακεδονία» για το ΝΑΤΟ τις ΗΠΑ και τους πιο πολλούς συμμάχους μας) και να δούμε ποιος θα τολμήσει να έχει αντιρρήσεις… Και της Ουκρανίας.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, το ΝΑΤΟ επιθετικά εξαπλώθηκε στις δύο δεκαετίες που ακολούθησαν, το 1999 στην Τσεχική δημοκρατίας την Ουγγαρία και την Πολωνία. Το 2004 ακολούθησε μια ευρύτερη επέκταση με εφτά ανατολικογερμανικές χώρες: Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία. Το 2009 η Αλβανία και η Κροατία συμπλήρωσαν τις νεορωμαϊκές κοόρτεις.
Καθώς το ΝΑΤΟ εξαπλωνόταν στη Βαλτική και τις άλλες χώρες του άλλοτε αντίπαλου δέους, αλήστου μνήμης «Συμφώνου της Βαρσοβίας», αυξανόταν η ένταση και η έλλειψη εμπιστοσύνης για τους πραγματικούς γεωστρατηγικούς σκοπούς της συμμαχίας.
«Η παρουσία ενός τόσο ισχυρού στρατιωτικού μπλοκ κοντά στα σύνορα της Ρωσίας αποτελεί μια απ’ ευθείας απειλή για τη χώρα», έχει δηλώσει ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Τώρα, λόγω της ουκρανικής κρίσης, οι σχέσεις Μόσχας – ΝΑΤΟ έχουν παγώσει.
