Ηταν βράχος και Φάρος!
Βράχος υπομονής, καρτερίας, πρώτες ύλες της Ορθόδοξης ψυχής, πίστης βαθειάς στον Θεό τη μόνη πηγή που ξεδιψά.
Φάρος φωτεινός που το μικρό σπιτάκι – κελλί της άσκησής του, έμοιαζε εκκλησάκι ανέσπερο, ηλιόλουστο στην ελαιογραφία μιας πόλης που δεν έμεινε αλώβητη από τις δυσκολίες των καιρών.
Κι είμαστε τυχεροί όσοι βρεθήκαμε δίπλα του και νοιώσαμε πως δεν είναι απαραίτητο το κελλί Μοναστηριού για να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και να ασκήσεις πνεύμα και σώμα σύμφωνα με θείους κανόνες.
Πόση δύναμη Θέε μου… σ’ αυτό το σώμα το πολυτραυματισμένο που το κρατούσε όρθιο η αέναη προσμονή πως το πρόσωπο του Θεού του κάποια στιγμή θ’ αντίκρυζε.
Και πάλευε για φως, περισσότερο φως, με σύνεργα μια καρέκλα, ένα μικρό τραπεζάκι, χαρτί, μολύβι κι ένα μυαλό που ποτέ δεν γνώρισε κακό. Και αποτύπωνε, με δάκρυα και πόνο τις παρακαταθήκες του σε 28 και πλέον πολυβραβευμένα βιβλία, με αποδέκτη τον σημερινό άνθρωπο που τον δρόμο του έχει χάσει κι εκείνος προσπαθεί τα σκοτάδια να του φωτίσει.
«Ουδείς δε λύχνον ανάψας θέτει εις τόπον απόκρυφον, ουδέ υπό τον μόδιον, αλ’ επί τον λυχνοστάτην, δια να βλέπουσι το φως οι εισερχόμενοι».
(από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον).
Και όντως με τον λυρισμό, τη λογοτεχνική πρακτική και την θρησκευτικότητα του έργου του σε κάνει να βλέπεις πέρα από τα γραφόμενα. Σου ανοίγει δρόμους πορείας και σκέψης. Και ναι… νοιαζόταν για τον άνθρωπο! Ελεγε συχνά: «αν οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ο ένας για τον άλλο… Είμαστε κιόλας νεκροί».
Η μικρή μπαλκονόπορτα ήταν η μόνη διέξοδος απ’ όπου μπορούσε να βλέπει ένα κομμάτι
ουρανού, δύο λουλούδια σε μια γλάστρα κι ένα κελάηδισμα πουλιού περαστικού. «Αχ να μπορούσαμε να καταλάβουμε το κελάηδισμα των πουλιών» κι ομως ήταν ευγνώμων και το θεωρούσε θεία εύνοια, που μπορούσε να βλέπει έστω σε μικρογραφία τα θαύματα του Δημιουργού.
Ο π. Ιγνάτιος υπήρξε ο άνθρωπος του Θεού που ήταν εκεί για όλους και για όλα. Τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν σαν συνεργάτη της ΕΡΤ για θέματα εκκλησιαστικά.
Τον εκτιμούσαμε πολύ, ο σύζυγός μου κι εγώ, για τις πολλές αρετές του. Τον επισκεπτόμασταν στο Καστέλι, στη Γωνιά σαν καθηγούμενο της Μονής και συχνότερα στο ησυχαστήριό του στην πόλη των Χανίων.
Βάλσαμο ήταν τα λόγια του όταν απαρηγόρητη μετρούσα απουσίες, λατρεμένων μου προσώπων, πρώτα των γονιών μου και μετά του συζύγου μου.
Είναι σημείον αναφοράς για όσους απολαμβάναμε των λόγο και την σκέψη του.
Γεγονός είναι ότι η παρουσία του θα μας λείψει. Και σκέπτομαι την αγαπητή μου κα Αννα που υπήρξε ο άγρυπνος άνθρωπος φροντίδας και αφοσίωσης στον πάσχοντα π. Ιγνάτιο.
Εύχομαι ο Θεός να επιδαψιλεύσει κάθε καλό σ’ εκείνη και την οικογένειά της.
Πατέρα – Ιγνάτιε, «για σένα… ήλιε που σκόρπισες φως και ζέστη απ’ όπου πέρασες, υπόδειγμα για όσους σκέφτονται πέρα από τον ορίζοντά τους».
