«Η πραγµατική ζωή συχνά ξεπερνά σε φαντασία τα αστυνοµικά µυθιστορήµατα, επειδή ακριβώς η τύχη παίζει πολύ µεγάλο ρόλο και το µυαλό των συγγραφέων µπορεί να απορρίψει ως απίθανα κάποιες φορές ενδεχόµενα που συµβαίνουν στην πραγµατική ζωή».
Ο βραβευµένος και πολυγραφότατος συγγραφέας Πολυχρόνης Κουτσάκης µας χάρισε πρόσφατα µία ακόµα συναρπαστική ιστορία µε πρωταγωνιστή τον νεαρό ντετέκτιβ Γιώργο ∆άντη. Μια ιστορία µε φόντο τα αγαπηµένα του Χανιά αλλά και τη σκληρή καθηµερινότητα µιας πρωταθλήτριας του τένις.
Με αφορµή το νέο αυτό µυθιστόρηµα που έχει τίτλο “Κάτι σαν αγάπη” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Πατάκης”, οι “διαδροµές” µίλησαν µε τον Χανιώτη ακαδηµαϊκό και συγγραφέα για την καθηµερινότητα που “µοιράζεται” µε τους µυθιστορηµατικούς του ήρωες, τη λατρεία που τρέφει για το τένις από παιδί, τη συγγένεια ανάµεσα στην αστυνοµική λογοτεχνία και το σκάκι αλλά και την πρωταγωνιστή θέση που κατέχουν τα Χανιά στα βιβλία και την καρδιά του.
Πολυχρόνη είναι το τέταρτο µυθιστόρηµά σου µε ήρωα τον Γιώργο ∆άντη και ήδη -όπως φαίνεται από την κατάληξη της τελευταίας ιστορίας- ο νεαρός ντετέκτιβ ετοιµάζεται για νέες περιπέτειες. Μετά από όλα αυτά που έχετε µοιραστεί µεταξύ σας, ως συγγραφέας και µυθιστορηµατικός ήρωας, αισθάνεσαι ότι τον “κουβαλάς” τον Γιώργο µαζί σου; Τον σκέφτεσαι στην καθηµερινότητά σου;
Για το πρώτο που αναφέρεις, ∆ηµήτρη, ναι έχω ήδη ξεκινήσει να σχεδιάζω το 5ο βιβλίο. Όσο για το αν σκέφτοµαι τον Γιώργο, την κοπέλα του, την Ρέα, και τον κολλητό του, Νικ Έβανς, η αλήθεια είναι ότι τους σκέφτοµαι τις µισές µέρες της καθηµερινότητάς µου. Τις άλλες µισές σκέφτοµαι τον κεντρικό ήρωα της άλλης σειράς βιβλίων µου, τον ηθικό επαγγελµατία δολοφόνο Στράτο Γαζή.
Στο “Κάτι σαν αγάπη” φανερώνεις µία ακόµα αγάπη σου, σκέψεις για την οποία µοιράζεσαι συχνά στα σόσιαλ µίντια. Αναφέροµαι στο τένις. ∆εδοµένου ότι η επιστήµη και η λογοτεχνία είναι τα πεδία που έχεις αφοσιωθεί, τι σε συγκινεί στον αθλητισµό κι ακόµα περισσότερο στο τένις;
Αγαπώ πολύ το τένις, γι’ αυτό αποφάσισα να τοποθετήσω το συγκεκριµένο αστυνοµικό µυθιστόρηµα µέσα στον κόσµο του τένις. Ξεκίνησα να παίζω σε πολύ µικρή ηλικία, στις αρχές του δηµοτικού και έπαιζα διαρκώς µέχρι τα δεκατέσσερά µου περίπου. ∆εν ήµουν τόσο καλός ώστε να περάσω στο επόµενο επίπεδο και δεν είχα και την πειθαρχία των σκληρών προπονήσεων για να το πετύχω, αλλά µε ενθουσίαζε το ίδιο το παιχνίδι. Εκεί κάπου στην αρχή της εφηβείας βέβαια κερδίσαµε το Ευρωµπάσκετ του 1987, και ξετρελάθηκα, όπως τόσοι πολλοί τότε, µε το µπάσκετ, οπότε άρχισα να παίζω πολύ περισσότερο µπάσκετ απ’ ότι τένις. Αλλά συνέχισα να παίζω τένις, ακόµα κι εδώ στην Αυστραλία παίζω (όπως επίσης παίζω συχνά και padel, που µοιάζει αρκετά µε το τένις) και βέβαια εδώ και 40 χρόνια παρακολουθώ µανιωδώς τους µεγάλους αγώνες τένις και γράφω γι’ αυτούς στα σόσιαλ µίντια, όπως ανέφερες κι εσύ. Στο τένις µε συγκινεί ιδιαίτερα η µοναξιά του αθλητή. Όπως σε όλα τα ατοµικά σπορ, δεν έχει κανέναν να βασιστεί πάνω του την ώρα του αγώνα. Όλα τα λάθη του θα φανούν µπροστά στους θεατές, δεν υπάρχει σανίδα σωτηρίας. Γι’ αυτό, στο “Κάτι σαν αγάπη”, έχει ελπίζω ενδιαφέρον ότι η τενίστρια-φαινόµενο Ιφιγένεια Καράκη, που δέχεται απειλές για τη ζωή της, πρέπει, ενώ δεν έχει συνηθίσει να έχει σανίδα σωτηρίας, να βασιστεί στον Γιώργο ∆άντη για να επιβιώσει – παρόλο που οι δυο τους αντιπαθιούνται µε την πρώτη µατιά.
Κι αυτή η ιστορία σου έχει φόντο τα Χανιά. Τα πρόσωπα της ιστορίας κινούνται σε γειτονιές της πόλης και χωριά, ενώ ο ήρωάς σου διαβάζει “Χ.ν.” και µάλιστα σχολιάζει πολλά από τα ζητήµατα καθηµερινότητας που απασχολούν τους κατοίκους της πόλης (έλλειψη πάρκινγκ, έργα που “σέρνονται”, στεγαστικό πρόβληµα κ.λπ.). Νοµίζω ότι, καθώς ζεις εδώ και αρκετά χρόνια πια στην Αυστραλία, τοποθετώντας τις ιστορίες σου στα Χανιά είναι σαν να αναπληρώνεις κάπως την έλλειψη της Κρήτης. Τι είναι για εσένα τα Χανιά και πώς έχει επηρεάσει η απόσταση τον τρόπο που τα βλέπεις;
Ισχύει αυτό που λες, ότι τοποθετώντας ιστορίες µου στα Χανιά εν µέρει αναπληρώνεται µέσα µου η έλλειψη της Κρήτης. Για παράδειγµα, εκτός από το “Κάτι σαν αγάπη”, άλλα δύο βιβλία µου, το “∆εν είσαι εδώ” (τρίτο βιβλίο του Γιώργου ∆άντη) και “Το οµορφότερο τέλος στον κόσµο” διαδραµατίζονται εξ ολοκλήρου ή στο µεγαλύτερο κοµµάτι τους στα Χανιά. Επίσης, στο βιβλίο µου “Φωτιά”, το τέλος του βιβλίου είναι τοποθετηµένο στα Χανιά. Αλλά στα Χανιά τοποθέτησα βιβλία µου κι όσο ζούσα εκεί, τόσο το “Όταν ήταν ευτυχισµένος” για την ζωή του Ελευθέριου Βενιζέλου όσο και τα “Καιρός για ήρωες” και “Μια ανάσα µόνο” (τα δύο πρώτα βιβλία του Γιώργου ∆άντη) που γράφτηκαν όσο ήµουν στα Χανιά. Με άλλα λόγια, όπου κι αν βρίσκοµαι τα Χανιά έχουν κεντρικό ρόλο σε πολλά από τα βιβλία µου και βέβαια στην καρδιά µου. Είναι ο τόπος µου, η πόλη όπου έζησα το µεγαλύτερο κοµµάτι της ζωής µου και κυρίως είναι ένα µέρος µε πολλά φωτεινά και σκοτεινά, κυριολεκτικά και µεταφορικά, σηµεία, των οποίων το φως και το σκοτάδι ταυτόχρονα µεγαλώνουν από την οµορφιά της πόλης.
Σκέφτοµαι καµιά φορά ότι η αστυνοµική λογοτεχνία συγγενεύει πολύ µε το σκάκι. Όλα τα στοιχεία και οι καταστάσεις “δένονται” µεταξύ τους λογικά και οι πληροφορίες που αναφέρονται σε µια ιστορία έχουν πάντα µια λειτουργικότητα. Πόσο κοντά ή µακριά είναι η πραγµατική ζωή µε τις αστυνοµικές ιστορίες; Τι χώρο πιστεύεις ότι καταλαµβάνει η τύχη και το παράλογο στη ζωή µας;
Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η παρατήρησή σου γιατί συνδέεται µε όσα λέγαµε πριν. Όλα τα χρόνια της τενιστικής µου ζωής ως παιδί τα πέρασα στον Όµιλο Αντισφαίρισης Χανίων, όπου ταυτόχρονα έµαθα και έπαιζα επί ατέλειωτες ώρες σκάκι (το οποίο επίσης συνεχίζω να κάνω). Οπότε το σκάκι και το τένις για µένα είναι δεµένα µε αυτό τον τρόπο στο µυαλό µου. Και τα αστυνοµικά µυθιστορήµατα είναι συχνά µια παρτίδα σκάκι ανάµεσα στους ήρωες και στους αντιήρωες των βιβλίων. Η πραγµατική ζωή συχνά ξεπερνά σε φαντασία τα αστυνοµικά µυθιστορήµατα, επειδή ακριβώς η τύχη παίζει πολύ µεγάλο ρόλο και το µυαλό των συγγραφέων µπορεί να απορρίψει ως απίθανα κάποιες φορές ενδεχόµενα που συµβαίνουν στην πραγµατική ζωή. Όσο για το παράλογο, που µε ρωτάς, φυσικά υπάρχει αλλά νοµίζω ότι έχει πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια επειδή τα µυαλά των ανθρώπων δεν ήταν έτοιµα για τον καταιγισµό που δέχονται από τα σόσιαλ µίντια, και ο βοµβαρδισµός µε πληροφορίες που συχνότατα είναι ανακριβείς ή ψεύτικες οδηγεί σε ακραίες συµπεριφορές.
Τι έχει αλλάξει µέσα στα χρόνια στον τρόπο που γράφεις; Νιώθεις πιο σίγουρος; Πιο άνετος µπροστά στη “λευκή” κόλλα ή είναι πάντα σαν την πρώτη φορά;
Θα έλεγα ότι είναι πάντα σαν την δεύτερη φορά. ∆ηλαδή σαφώς και δεν νιώθω πρωτάρης, σαφώς ξέρω όταν κάθοµαι να γράψω ότι σε γενικές γραµµές θα βγει κάτι αξιοπρεπές, αλλά το απλώς αξιοπρεπές δεν είναι ποτέ ο στόχος µου και στην προσπάθειά µου να βγει κάτι όσο πιο συναρπαστικό για µένα κι ελπίζω για τους αναγνώστες, πιέζω πολύ τον εαυτό µου και αµφισβητώ διαρκώς αν αυτό που έγραψα είναι το καλύτερο που µπορώ να κάνω. Θα ήθελα να συνεχιστεί αυτό, να είναι πάντα σαν την δεύτερη φορά, γιατί αν κανείς νιώσει σιγουριά σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό, φοβάµαι πως το αποτέλεσµα εύκολα µπορεί να βγει βαρετό.
Η υπόθεση του βιβλίου
Η νέα αντιδήµαρχος Χανίων Λένα Καράκη είναι 29 χρονών και η εµφάνισή της δεν παύει να τροφοδοτεί τα κουτσοµπολιά της πόλης για το πώς αναδείχτηκε. Τώρα, όµως, βρίσκεται στο γραφείο του ιδιωτικού ντετέκτιβ Γιώργου ∆άντη για να του ζητήσει να βοηθήσει τη 17χρονη αδερφή της Ιφιγένεια, την τενίστρια-φαινόµενο, που προορίζεται για µεγάλη διεθνή καριέρα. Αν ζήσει, βέβαια, γιατί κάποιος θέλει να τη σκοτώσει…
Η αµοιβαία αντιπάθεια του ∆άντη µε την Ιφιγένεια, µε την πρώτη µατιά, ο ακατανόητος, δαιδαλώδης κόσµος του τένις, τα εξωτικά µάτια της Λένας σε συνδυασµό µε την εξ αποστάσεως σχέση µε την κοπέλα του είναι µόνο η αρχή των προβληµάτων του. Από το κέντρο της πόλης των Χανίων ως τα χωριά του νοµού, θα βρεθεί αντιµέτωπος µε οικογένειες γεµάτες µυστικά και εξίσου γεµάτες τσέπες, που µπορούν να αγοράσουν τα πάντα, και κυρίως να ξεφορτωθούν όποιον προσπαθήσει να τους σταθεί εµπόδιο. Το τέταρτο βιβλίο του επισήµως πια ιδιωτικού ντετέκτιβ, µετά τη βραβευµένη µε Κρατικό Βραβείο “Τριλογία της Κρήτης”: Καιρός για ήρωες (2013), Μια ανάσα µόνο (2015), ∆εν είσαι εδώ (2016).
