Το 1986 ήταν μία χρονιά που δεν υπάρχει όμοιά της στην ιστορία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι. Εξι κατασκευαστές συμμετείχαν στους αγώνες (βέβαια οι Citroen, Ford, Audi και Austin δεν ακολούθησαν πλήρες πρόγραμμα) και σκληρή ήταν η μονομαχία μεταξύ Lancia και Peugeot.
Tο 205-Τ16 διαθέτοντας καλύτερο ζύγισμα υπερτερούσε σε μακράς διαρκείας στροφές με μεγάλη ταχύτητα, ενώ η Lancia S4 με περισσότερη δύναμη ήταν στο στοιχείο της στις κλειστές στροφές. Παράλληλα, ήταν η χρονιά που τα πράγματα δυσκόλεψαν με τα δυσκολοδήγητα πανίσχυρα αυτοκίνητα και ο φόρος που πληρώθηκε ήταν τελικά βαρύτατος.
Η χρονιά άρχισε με νίκη του Χένρι Τοϊβόνεν στο Μόντε Κάρλο. Ο Φινλανδός οδηγεί εκπληκτικά τη Lancia S4, ο Σάλονεν είναι δεύτερος, τα Quatrro E2 των Μίκολα και Bάλτερ Ρερλ ακολουθούν και στην 5η θέση βλέπουμε τον νέο οδηγό της Peugeot τον Γιούχα Κάνκουνεν, μεταγραφέντα (με τη συναίνεση του Αντερσον – ο Σουηδός δίνει ένα ακόμη δείγμα του χαρακτήρα του) από την Toyota. Ο νέος αποδεικνύει την αξία του κερδίζοντας άνετα τον Αλεν στο Σουηδικό έχοντας συνοδηγό έναν άλλο Γιούχα (Πίρονεν), ενώ στην 3η θέση τερματίζει το νέο “όπλο” της Ford, το πανέμορφο RS200 με τον Κάλε Γκρούντελ. Στην Πορτογαλία γίνεται το κακό που όλοι φοβόταν, όταν ο τοπικός πρωταθλητής Σάντος φεύγει από τον δρόμο με το RS200 και σκοτώνει θεατές. Οι οδηγοί των επίσημων ομάδων αποσύρονται από τον αγώνα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες που διεξήγετο το Π.Π.Ρ. και ο αγώνας κερδίζεται από κάποιον τοπικό οδηγό. Στο Σαφάρι που ακολουθεί ο Βάλντεγκαρντ δίνει ακόμη μία νίκη στην Toyota με δεύτερο τον νεαρό Σουηδό Λαρς Ερικ Τορφ (που θα χαθεί άδοξα ως θεατής στο Μόντε του 1989 όταν ο Αλεξ Φιόριο – γιος του Τσέζαρε Φιόριο, τιμ μάνατζερ της Lancia – πέφτει επάνω του) σε Celica επίσης, ενώ ο Αλεν με Lancia Rally 037 τερματίζει τρίτος εμπρός από τους Βέμπερ (Toyota) και Κάνκουνεν. Και φτάνουμε στην Κορσική, που ο Τοϊβόνεν τη στιγμή που ήταν πρώτος φεύγει από τον δρόμο χωρίς προφανή λόγο σε μία στροφή, η Lancia S4 παίρνει φωτιά κι αυτός μαζί με τον συνοδηγό του, Σέρτζιο Κρέστο βρίσκουν φρικτό θάνατο. Ο κόσμος των ράλι χάνει το μεγαλύτερο ταλέντο του -ο Άλεν έλεγε πως είχε ανεβάσει την οδήγηση σε άλλο επίπεδο που δεν μπορούσαν να τον φτάσουν οι άλλοι! Ηταν μόλις 30 ετών και άρχισε να παίρνει μαθήματα από τον πατέρα του, Πρωταθλητή στο Ράλι το 1968, μόλις τα πόδια του έφταναν τα πεντάλ. Στα 14 χρόνια του ο πατέρας του δήλωσε δεν είχε πλέον να του μάθει τίποτα! Και όμως δεν ήταν αυτό που λέμε “γιος του πατέρα του” αφού είχε προικισθεί με αυτό το κάτι άλλο που διακρίνει το πραγματικό ταλέντο από τους υπολοίπους. Με το συμβάν στην Κορσική ο κόσμος των ράλι “παγώνει”, η ιταλική ομάδα αποσύρει τα υπόλοιπα αυτοκίνητα και τον αγώνα κερδίζει ο Μπρούνο Σαμπί με Peugeot, με τον Φρανσουά Σατριό (έναν καλό Γάλλο οδηγό, γιατρό στην ιδιωτική του ζωή!) στη δεύτερη θέση με το Renault Maxi Turbo, τον Λουμπέ με Alfa Romeo GTV6 στην τρίτη θέση εμπρός από τον Ρανιοτί, που εμφανίζεται με Renault 11 Turbo.
Η FΙΑ αποφασίζει την κατάργηση του Group Β με τέλος της χρονιάς και η Audi με τις συστάσεις του Ρερλ, ο οποίος είχε τεράστια επιρροή στην ανώτατη διοίκηση της εταιρείας, αποσύρθηκε αμέσως από τους αγώνες. Η Lancia κατεβαίνει στο Ακρόπολις με τους Αλεν, Μπιαζιόν και Μίκαελ Ερικσον, όμως, ο Φινλανδός εγκαταλείπει όχι μακριά απ’ το τέλος του αγώνα, όταν ο κινητήρας της S4 δεν αντέχει στον φοβερό ρυθμό στο “κυνήγι” του προπορευόμενου Κάνκουνεν. Ο τελευταίος πήρε την αρχηγία του αγώνα μετά τη μέση του αγώνα, όταν ο Σάλονεν εγκατέλειψε από τιμόνι. Οι Lancia αντιμετώπισαν αρκετά προβλήματα με τα τούρμπο και τους κεντρικούς τους άξονες, όμως ο Μπιαζιόν κατάφερε και τερμάτισε στη 2η θέση. Η έκπληξη του αγώνα ήρθε από τα Ford RS 200! Τα αυτοκίνητα απέδειξαν ότι έχουν την καλύτερη ανάρτηση και αρχικά προηγήθηκαν (με τον Γκρούντελ) για να υποχωρήσουν από κλαταρίσματα και να εγκαταλείψουν τη στιγμή που και πάλι βρίσκονταν στην κορυφή. Οι Γκρούντελ και Μπλόμκβιστ εγκατέλειψαν στην ίδια ειδική, στη μέση του αγώνα, ο πρώτος από “ξεβίδωτο” μπουλόνι της εμπρός ανάρτησης και ο δεύτερος από έξοδο από τον δρόμο. Ο Σαμπί φέρνει το 205Τ16 στην 3η θέση, στην 4η βλέπουμε τον Άραβα Αλ Χάζρι με Porsche, εμπρός από τον πρώτο Ελληνα, τον “Στρατισσίνο” με Nissan 240RS. Η κυριαρχία του Κάνκουνεν συνεχίζεται στη Νέα Ζηλανδία, που τερματίζει πρώτος εμπρός από τρεις Lancia S4 (Αλεν, Μπιαζιόν, Ερικσον), ενώ στην 5η θέση βρίσκεται ο Σάλονεν. Στην Αργεντινή ο Μίκι Μπιαζιόν κερδίζει την πρώτη του νίκη στο Π.Π.Ρ. με τη Lancia (την ομάδα που θα υπηρετήσει πιστά έως και το 1991 κερδίζοντας μαζί της 2 Παγκόσμιους τίτλους). Πίσω του βρίσκεται ο Αλεν και τρίτος ο Μπλόμκβιστ, που οδηγεί Peugeot 205Τ16. Στις 1.000 Λίμνες έρχεται η σειρά του Σάλονεν να τερματίσει εμπρός από τον Κάνκουνεν, ενώ ο Αλεν περιορίζεται στην 3η θέση, εμπρός από τον Μπλόμκβιστ (Peugeot) και τον Ερικσον (Lancia).
Επόμενος γύρος (που μετρά μόνο στο Πρωτάθλημα Οδηγών) είναι το Ράλι Ακτής του Ελεφαντοστού (Μπαντάμα) που τέσσερις Τoyota Celica Turbo (με τους Βάλντεγκαρντ, Τορφ, Βέμπερ, Ουλιάτε) φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις! Η μονομαχία Lancia και Peugeot συνεχίζεται στο ιταλικό Σαν Ρέμο.
Οι έφοροι τεχνικού ελέγχου του αγώνα θέτουν εκτός αγώνα τα Peugeot για “παράνομα” αεροδυναμικά βοηθήματα και η γαλλική ομάδα προσφεύγει στα δικαστήρια. Τον αγώνα κερδίζει ο Αλεν συνοδευόμενος από τους Τσεράτο και Μπιαζιόν στις Lancia S4, ενώ ο Μάλκολμ Γουίλσον φέρνει το κατασκεύασμα της Austin το Metro 6R4 στην 4η θέση. Η σειρά της Peugeot έρχεται στο RAC, που ο Σάλονεν επικρατεί του Αλεν με τον Κάνκουνεν στην 3η θέση και τον Σάνστρομ στην 4η και αυτόν με 205-Τ16.
Ο Αλεν κερδίζει μία ακόμη νίκη στο αμερικανικό ράλι Ολύμπους (που προσμετρούσε μόνο στο Πρωτάθλημα Οδηγών) όμως, ο Κάνκουνεν κερδίζει το πρώτο του Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (στην πρώτη του ουσιαστικά χρονιά πλήρους συμμετοχής) και αρχίζει έτσι μια από τις μεγαλύτερες καριέρες στο Π.Π.Ρ. Μεγάλος χαμένος ο Μάρκου Αλεν, που το πάλεψε σκληρά ολόκληρη τη χρονιά, μεγάλη χαμένη βέβαια και η τεχνολογική εξέλιξη που το Group Β προσέφερε (με βαρύτατα ανταλλάγματα). Στο Ολύμπους ήταν η τελευταία φορά που συμμετείχαν σε αγώνα του Π.Π.Ρ. τα “τέρατα” εκείνα, όμως την ίδια στιγμή οι Ιταλοί -καλύτερα προετοιμασμένοι από κάθε άλλον- δοκίμαζαν με επιτυχία τη Lancia Delta 4WD για την επόμενη χρονιά.
