Στην Κρήτη βρίσκεται σήμερα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.
Ο κ. Παυλόπουλος έδωσε το παρών στις εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης για το πρώτο σαμποτάζ εναντίον των Δυνάμεων του Άξονα στην Ευρώπη (9-10 Ιουνίου 1942) στο Αρκαλοχώρι του Δ. Μινώα Πεδιάδας. Παράλληλα ο ΠτΔ ανακηρυχθηκε και επίτιμος δημότης.
Κατά την διάρκεια της ομιλίας του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε μεταξύ άλλων:
« Για εμάς, τους Έλληνες, η Ελευθερία είναι αρχή και αξία υπαρξιακή.
Α. Διότι χωρίς αυτήν, δεν μπορούμε να υπάρξουμε. Ο Αγώνας υπέρ της Ελευθερίας είναι για εμάς, τους Έλληνες, Αγώνας υπέρ «Βωμών και Εστιών», δοθέντος ότι το χρέος προάσπισης της Ελευθερίας αποτελεί, διαχρονικώς, στόχο πρωταρχικό και αναντικατάστατο. Η Ελευθερία είναι βίωμα. Όποιος έχει ανέβει και περπατήσει, έστω και μια φορά, στον Ψηλορείτη, θα καταλάβει γιατί των «Κρητικών ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Το αίσθημα της Ελευθερίας που αποκτά κανείς, αντικρύζοντας την φύση και τον κόσμο από εκεί ψηλά, είναι μοναδικό. Έτσι ο Κρητικός είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να προσφέρει και την ζωή του ακόμη θυσία στον Αγώνα εναντίον κάθε επιβουλής κατά της Ελευθερίας, της δικής του, της Κρήτης αλλά και όλης της Ελλάδας. Η συμμετοχή των Κρητικών σε τόσους αγώνες για την Ελευθερία, κάθε γωνιάς της Ελλάδας, όπως, για παράδειγμα, η συμμετοχή και μοναδική συμβολή των προγόνων σας στον Μακεδονικό Αγώνα, βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές.
Β. Από εδώ λοιπόν, την πανέμορφη και λεβεντογέννα Κρήτη, θα ήθελα να στείλω τα ακόλουθα μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση:
1. H Ελλάδα είναι χώρα φιλειρηνική, αφού πιστεύει ακράδαντα στην φιλία και την καλή γειτονία, οι οποίες όμως προϋποθέτουν τον πλήρη και ειλικρινή σεβασμό του συνόλου του Διεθνούς Δικαίου. Προϋποθέτουν τον σεβασμό, επίσης, και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, αν αναλογισθούμε ότι το Διεθνές Δίκαιο καθορίζει, βεβαίως μεταξύ άλλων, την Επικράτεια και τα Σύνορα της Ελλάδας στην περιοχή, καθορίζει όμως, ταυτοχρόνως, την Επικράτεια και τα Σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
2. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αναπόσπαστο μέρος του Διεθνούς Δικαίου είναι το Δίκαιο το Θάλασσας, με βάση το οποίο καθορίζεται η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Και αυτό το Δίκαιο της Θάλασσας, κατά την Συνθήκη του Montego Bay του 1982 -όπως πολλές φορές έχω πει και δεν θα κουρασθώ να το λέγω– είναι δεσμευτικό για όλους, ακόμα και για εκείνους που δεν έχουν προσχωρήσει στην Συνθήκη αυτή. Διότι η ως άνω Συνθήκη παράγει γενικώς παραδεδεγμένους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που δεσμεύουν όλους.
3. Κατόπιν τούτου, κωδικοποιώ αυτά που είναι η αυταπόδεικτη αλήθεια: Ναι, είμαστε εκείνοι που θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά με όλους τους γείτονες. Εκείνοι, όμως, οφείλουν να σεβασθούν Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, να σεβασθούν τα Σύνορα, το Έδαφος, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας, που είναι Σύνορα, Έδαφος και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
4. Σ’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει καμία υποχώρηση, καμία υπαναχώρηση. Το λέγω διότι η υπεράσπιση αυτών των αρχών αποτελεί από την πλευρά μας υπεράσπιση και της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας. Εμείς, οι Έλληνες, είμαστε αποφασισμένοι να το πράξουμε αυτό. Μπορούμε να το κάνουμε και μόνοι μας. Μόνο που σήμερα δεν είμαστε πια μόνοι. Διότι, αντιλαμβανόμενη η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Διεθνής Κοινότητα, τι αρνητικό και επικίνδυνο προηγούμενο θα δημιουργούσε οποιαδήποτε έκπτωση προς αυτή την κατεύθυνση και, ιδίως, σε ό,τι αφορά την οριοθέτηση της ΑΟΖ, έχουμε τώρα πια και την συμπαράστασή τους, όπως επίσης την συμπαράσταση του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό πρέπει να είναι σαφές προς την γείτονα Τουρκία. Και το λέμε και για το δικό της συμφέρον. Γιατί είμαστε οι πρώτοι που αντιλαμβανόμαστε την αξία της Ειρήνης. Αλλά είμαστε και οι πρώτοι που αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει η υπεράσπιση του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου στο σύνολό τους.
ΙΙΙ. Παραλλήλως, οφείλουμε να έχουμε πάντα κατά νου τις ακόλουθες διαπιστώσεις, εάν επιθυμούμε να ζήσουμε μέσα σε μια ειρηνική και ευημερούσα Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία κάποτε ελπίζουμε να οδηγηθεί στην πλήρη πολιτική και οικονομική ενοποίησή της:
Α. Τα ναζιστικά και φασιστικά μορφώματα -αλλά και τα λοιπά λαϊκιστικά «κινήματα» που επίσης απειλούν την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία- τα οποία αναπτύσσονται σήμερα σε ορισμένα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής ηπείρου, πρέπει να μας προβληματίζουν, έτσι ώστε να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση και για την αποτελεσματική και, κυρίως, έγκαιρη αντιμετώπισή τους. Στις πρόσφατες Ευρωεκλογές περιορίσθηκε κάπως η δυναμική τους σε διάφορες ευρωπαϊκές κοινωνίες και αυτό συνιστά, αναμφίβολα, μια θετική εξέλιξη. Το ουσιαστικό, όμως, είναι να εκλείψουν οι αιτίες που δημιουργούν αυτά τα «υπολείμματα» και θυμίζουν τους εφιάλτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ευρώπη δεν πρέπει να γίνει ξανά ποτέ μια «σκοτεινή ήπειρος», για να δανεισθώ τον τίτλο του ομώνυμου βιβλίου του Μαρκ Μαζάουερ, που περιγράφει την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη για μεγάλο διάστημα του εικοστού αιώνα. Για τον σκοπό αυτό, πρέπει να υπερασπισθούμε την Κοινωνική Δικαιοσύνη και την Αλληλεγγύη. Γιατί μέσα από την διασφάλιση της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Αλληλεγγύης θα καταπολεμηθούν και θα εκλείψουν οι αιτίες που δημιουργούν ρήξη του κοινωνικού ιστού και οδηγούν στην δυστυχία των ανθρώπων.
Β. Ως προς το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις: Έχουμε καταστήσει σαφές προς την γερμανική πλευρά ότι δεν υφίσταται κανενός είδους παραίτηση, κανενός είδους παραγραφή των απαιτήσεών μας. Ουδέποτε η Ελλάδα παραιτήθηκε από οιοδήποτε δικαίωμά της και ουδεμία παραγραφή έχει επέλθει και για το κατοχικό δάνειο και για τις κάθε μορφής αποζημιώσεις. Αυτό έχουμε καταστήσει σαφές προς την Γερμανία. Έχουμε καταστήσει σαφές, ότι οι απαιτήσεις μας και για το κατοχικό δάνειο και για τις αποζημιώσεις είναι νομικώς ενεργές – δεν έχουν παραγραφεί – και δικαστικώς επιδιώξιμες. Μπορούμε να προσφύγουμε στο αρμόδιο Forum και αυτό να αποφασίσει. Λέμε, λοιπόν, στη φίλη Γερμανία: Δεν μπορεί να αποφασίζει μονομερώς. Στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Νομικού Πολιτισμού οι διαφορές λύνονται από τα αρμόδια Fora. Δεν της ζητάμε να αποδεχθεί εκ προοιμίου τα αιτήματά μας. Της ζητάμε να προσέλθει στη Διεθνή Δικαιοσύνη για να λύσουμε αυτή την διαφορά. Στο όνομα, επαναλαμβάνω, του Ευρωπαϊκού Νομικού Πολιτισμού.
