Τούτες τις µέρες µε τις λιακάδες µε έπιασε κι εµένα η προκοπή να πάω στο περβόλι στον Γαλατά µε τα µικρά γκρέιπφρούτια που έχω, να αρχίσω σιγά σιγά να τα κλαδεύω… να τους κάνω και λίγη παρέα.
Ξεκίνησα από τα Χανιά κατά τις 8:30, πήρα καφέ από τον δρόµο, πάρκαρα κάτω από την χοντρολιά που έχω κάνει πάρκιγκ, και κατέβηκα ορεξάτα για δουλειά.
Άνοιξα το µπαγάζ, έβαλα τις µακριές γαλότσες για την δροσούλα, καπελάκι, χοντρά γάντια για τσι τσίτες, πήρα το σάρακα, το ψαλίδι, και έβαλα το κινητό στην µπάντα.
Ξεκίνησα µε φόρα κατ’ ευθείαν για µεροκάµατο, κλάδεψα καµιά δεκαριά σερί µέχρι τις 10:50 -µιλάµε ότι έκοβα κάνα λαίµαργο και ψιλό καθάρισµα από µέσα- ήρθε η ώρα του καφέ, πήγα στο αµάξι, ήπια τον µισό ακούγοντας ένα ερωτευµένο κοτσυφό να τραγουδά, µετά από 14 λεφτά σηκώθηκα, ξανακλάδεψα άλλα 5-6 πιο επιµεληµένα αυτή την φορά, έφαγα και δυο µανταρίνια αγκόρ από µια αγκοριά που έχω, άρχισα να τεµπελιάζω, να διψώ, έκοψα κι ένα µεγάλο γκρέιπφρούτ µε τον σάρακα στην µέση κι έστυψα κατ’ ευθείαν στο στόµα µου τον χυµό.
Άλλη γεύση έτσι παιδιά χωρίς ποτήρι, όπως το κάναµε πιτσιρικάδες.
Ξανά διάλλειµα ο σκληρά εργαζόµενος, για να πιει τον άλλο µισό καφέ, η ώρα δώδεκα και κάτι, χτυπά το τηλέφωνο, νάσου κι η κερά να µε ρωτά πώς πάει η κούραση, να µην αργήσω και να πάρω ψωµί στον γυρισµό.
Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ για να καταθέσω τα όπλα. Σιγά µην σου κάτσω να χτυπώ οκτάωρα σκέφτηκα, να πάθω και πράµα υπερκόπωση… Αρκετά για σήµερα µάστορα, 2-3 ώρες την µέρα είναι καλά πολύ καλά, ίσα ίσα για να µην σκουριάσει ο αργόσχολος συνταξιούχος.
Φύλαξα τα εργαλεία στο µπαγάζι, έβγαλα τσι γαλότσες κι έβαλα τα σπορτεξάκια µου, έσαξα λίγο το µαλλάκι στον καθρέφτη που είχε αγριέψει, κι έγινα λαγός.
∆εν φαντάζεστε όµως πόση γλυκιά και χαλαρωτική κούραση είχε αυτό το κλάδεµα…!!
