Πάει κι η Αγιά Σοφιά
το Μέγα Μοναστήρι
με τα τετρακόσια σήμαντρα
και τις εξηντα-δυο καμπάνες
Πάει η πανώρια Εκκλησιά
το θεϊκό εργαστήρι
των Χριστιανών το καύχημα
της Ρωμιοσύνης το θαύμα
το ουράνιο χαμόγελο
της πίστης το θεμέλιο
το θαύμα των θαυμάτων
και των θαυμάτων θαύμα.
Πάει κι η Αγιά Σοφιά
ο Μέγας Ναός, της του Θεού Σοφίας
το αριστούργημα που το θαύμασαν
και το Σεβάστηκαν οι Αιώνες
που το λειτούργησαν – ιερούργησαν
Ιερείς – Αρχιερείς και Πατριάρχες,
Οσιομάρτυρες – Αγιομάρτυρες και Εθνομάρτυρες
που το λάμπρυναν Αυτοκράτορες και Αυτοκρατόρισσες
που ήχησαν, σωτήριες νικητήριες
καμπάνες και παιάνες.
Πάει το θεσπέσιο αυτό μνημείο της παγκόσμιας
ακτινοβολίας και κληρονομίας.
“Τούρκοι διάβηκαν!” Χαλασμός!
“Φρίξον Ήλιε! Στέναζε γη” Σπαραγμός!
“Τούρκοι διαβήκαν!” Ο ουρανός σκοτείνιασε, η Ανθρωπότητα βουβάθηκε, ο Χριστιανισμός μαράθηκε.
Τώρα σιωπή!
Ντροπή!
