Σχόλια και αντιδράσεις για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, αντί να γίνονται απ’ την αντιπολίτευση, ασκούνται εσωκομματικά και μάλιστα από επώνυμα στελέχη. Στην κυβέρνηση της Ν.Δ. ο πρώην αρχηγός της και πρώην πρωθυπουργός κ. Σαμαράς σε συνέντευξή του σε Κυριακάτικη εφημερίδα, βρέθηκε εκτός των κυβερνητικών τοποθετήσεων, υπονομεύοντας την επίσημη πολιτική της, λίγο πριν την έναρξη των “διερευνητικών” στην Κων/πολη.
Τάχθηκε κατά των επαφών λέγοντας, ότι «με πειρατές δεν κάνεις διάλογο…» ότι «τον επεκτατιστή μόνο αποτρεπτικά μπορείς, να τον αντιμετωπίσεις». Κατηγόρησε τον πρωθ/ργό, όχι επειδή δέχθηκε μόνο τις “διερευνητικές” αλλά και διότι εξέφρασε την άποψη, πως σε περίπτωση αποτυχίας η επόμενη κίνηση θα είναι η Χάγη.
Πολλοί διερωτώνται, αν μπορούν οι “πρώην” να επεμβαίνουν στην τρέχουσα πολιτική. Δεν αμφισβητείται το δικαίωμα του καθενός, πόσο μάλλον όταν ο “κάποιος” έχει χρηματίσει πρωθ/ργός υπό διαφορετικές συγκυρίες, να εκφράζεται και να σχολιάζει πράξεις, ή παραλείψεις της εξουσίας, που άπτονται εθνικές συμφερόντων της χώρας. Αρκεί να μην αλλάζει τις κατευθυντήριες γραμμές, που είχε αποδεχθεί στο παρελθόν ως νόμιμη εξουσία.
Στη δική μας πολιτική σκηνή τέσσερις πρώην πρωθυπουργοί οι κ.κ. Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου και Σαμαράς δεν εννοούν να καταλάβουν, ότι δεν έχουν την ίδια ισχύ των χρόνων της πρωθυπουργίας των και αρθρογραφούν επί παντός θέματος επιχειρηματολόγωντας, ότι πρέπει να γίνουν εισακουστοί απ’ την εξουσία της τελευταίας επιλογής του εκλογικού σώματος.
Οσοι απ’ αυτούς συνεχίζουν να πιστεύουν, ότι πρέπει να μιλούν, είτε μέσω των κομιστών των απόψεών τους, είτε απ’ ευθείας, αποδοκιμάζονται απ’ την κοινή γνώμη. Οι μεν διότι παραμένουν σιωπηλοί, οι δε διότι λένε πολλά συνήθως πολυλογούντες. Και με τους δύο τρόπους αναπτύσσουν ατομικές απόψεις σε θέματα τρεχούσης πολιτικής και εγκαλούν τους διαδόχους τους, να τα εφαρμόσουν, ενώ όταν ήσαν αυτοί στην εξουσία, έπρατταν διαφορετικά.
Ο κ. Σαμαράς από το 1992 επί κυβερνήσεως Κώστα Μητσοτάκη, πολιτεύεται, είτε ήταν υπουργός, είτε ως απλός βουλευτής τώρα επί κυβερνήσεως Κ. Μητσοτάκη υιού πάντα με αδιαλλαξία περί τα εθνικά θέματα. Παύει να θυμάται τον τρόπο με τον οποίον πολιτεύθηκε και τις ιδέες που υπεράσπισε, όταν ήταν πρωθυπουργός. Να θυμήσουμε, ότι τότε με υπ. Εξωτερικών τον κ. Αβραμόπουλο δέχθηκε τη συνέχιση των Μ.Ο.Ε. και την υπογραφή 25 συμφωνιών μεταξύ των δύο χωρών, όταν τον Μάρτιο 2013 συναντήθηκε στην Κων/πολη με τον “πειρατή” και “επεκτατιστή” Ερντογάν. Είχε γίνει και κοινή δήλωση ότι «Ελλάδα και Τουρκία συμφώνησαν να διατηρήσουν τη δυναμική στις διερευνητικές επαφές».
Το Μαξίμου απέφυγε να συγκρουσθεί με τον “πρώην” όμως η κα Μπακογιάννη δεν φοβήθηκε, να σχολιάσει τον κ. Σαμαρά θίγοντάς τον εμμέσως τον “χτυπάει εκεί που πονάει”. «Ο κ. Σαμαράς», είπε, «έχει παγίως αυτές τις απόψεις με ένα διάλλειμμα… κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του… οι διερευνητικές προχωρούσαν, είχαν τον ίδιο στόχο, που έχουμε εμείς σήμερα… με βάση τις πάγιες θέσεις του Υπουργείου Εξωτερικών…».
Το βέβαιον είναι, ότι η παρέμβαση του κ. Σαμαρά δεν βοηθά τη χώρα στην επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών ούτε βελτιώνει τη δύσκολη θέση, που ενδέχεται να βρεθεί, η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση, που τα γνωρίζει, αλλά συνειδητά την αποσιωπά, ξεχνώντας, ότι η διένεξη δεν λύνεται στρατιωτικά, αλλά και διπλωματικά.
