(*) Η σκυλίτσα, αλαφιασµένη, παρακολουθεί εναγωνίως την προσπάθεια… Τα κουταβάκια της έχουν εγκλωβιστεί σ’ έναν τεράστιο σωρό από πέτρες!
∆εν µπορεί να κάνει κάτι, όµως, δεν είναι µόνη. Ένα νέο παλληκάρι, κάθιδρο, αποδοµεί µία µία τις βαριές πέτρες. Το σκυλί ανυποµονεί. Την πνίγει η αγωνία για τα σπλάχνα της και µπερδεύεται συνεχώς στα πόδια του. Προσπαθεί να την απωθήσει µαλακά για να κινηθεί. Άλλο ένα παλληκάρι, έρχεται να βοηθήσει… Καθυστερούν, η µάνα αδηµονεί, βασανίζεται, γίνεται αντιληπτό, ασθµαίνει… Με κυριεύει κι εµένα η αγωνία πια, βλέποντας το video στο ∆ιαδίκτυο.
Επιτέλους! Το πρώτο κλάµα, ορµά η µανούλα ξετρελαµένη. Της δίνουν το ένα µωρό, δεν το αγκαλιάζει ακόµη, το µυρίζει, ‘‘επαληθεύει’’ ότι καλώς έχει η ακεραιότητά του, περιµένει και τ’ άλλα της παιδάκια. Απεγκλωβίζουν άλλα δύο µελιά, όπως η µάνα κι αυτά, κι απόλυτα ικανοποιηµένη, τ’ αγκαλιάζει όλα να τα θηλάσει. Σταµατά. Γλείφει τα χέρια των παιδιών. Τη χαϊδεύουν, της µιλούν… Συνεχίζει τον θηλασµό, είναι ‘‘ορατή’’ ακόµη, ως αίσθηση ίσως, η ψυχική της ταλαιπωρία…
(*) ∆ίπλα στον φίλο του, γράφει η λεζάντα, ο οποίος είναι χωρίς τις αισθήσεις του, σπαράζει απελπισµένος, µε απίστευτο πόνο. Τον θεωρεί νεκρό, όµως είναι µόνο λιγοθυµισµένος. ∆ύο σγουρά σκυλάκια, το ένα άσπρο, το άλλο κατάµαυρο! Θρηνεί συνεχώς, κλαίει, χτυπιέται, ώσπου αφήνει εκεί, την τελευταία του πνοή!!
Μ’ αυτή την πικρή “παρεξήγηση” σβήνει δίπλα στον αγαπηµένο του, δίνοντας ένα συγκλονιστικό µέτρο της Αγάπης, δίχως ίχνος ιδιοτέλειας!
(*) Την έσωσαν, λέει, τη σκυλίτσα τα κορίτσια από τον δρόµο, µαζί µε τα κουτάβια της και αγκαλιά όλους µαζί, τους έφεραν σε µέρος ασφαλές, προσπαθώντας να ηρεµήσουν τη µάνα. Μόλις λοιπόν της έφεραν κουβερτούλα και φαγητό, το σκυλί άρχισε να κλαίει!
Συγκινηµένο, από την απρόσµενη αγάπη των κοριτσιών, αφήνει τα δάκρυά της, πλούσια, λαµπερά, τα κορίτσια τη χαϊδεύουν και της µιλούν συνεχώς µε τρυφερότητα και αγάπη…
Κλείνω τώρα, γιατί κάτι πρέπει να κάνω κι εγώ, µε τα δικά µου δάκρυα.
Επίµετρο: Θα ‘ναι τρεις – τέσσερις µήνες που παρακολουθώ συγκλονισµένη περιπτώσεις πολύ σκληρές, για τη δυστυχία τους. Των αδέσποτων πενοµένων του δρόµου! Στα τροχαία, στις αρρώστιες, στις εγκαταλείψεις τους από τ’ αφεντικά τους, στις κακοποιήσεις από τραχείς και σκληρούς ανθρώπους, δίχως λόγο. Θα µου πείτε, από πάντα, δεν τα ξέρουµε αυτά τα πανάσχηµα πράγµατα; Ναι, βέβαια, αλλά η εικόνα, είναι καταιγίδα, όπως έλεγε κι ο αείµνηστος Σ. Φυντανίδης κι η θλιβερή αίσθηση αποβαίνει εντονότερη!
Το βλέµµα, το τραύµα, ο φόβος γίνονται πιο ευθύβολα στο “σηµάδι” τους προς την καρδιά σου!
