«Το ∆ηµοτικό Τραγούδι, είναι η φωτεινή µας έµπνευση πάντα…»
Μάνος Χατζηδάκης
Ναι: Τη ∆ηµοτική Ποίηση θα χαιρετίσω κι εγώ, από το σύµπαν το Ποιητικό, γενικώς! Γιατί πιστεύω, πως τα είπε όλα! Πρώτη πρώτη! Το ξέρουµε δα! Εκεί ακούµπησε µε σιγουριά η έντεχνη γνώση, για να “αιµατωθεί”. Επαρκώς! Όπως, εκείνο το νανούρισµα, στην ύψιστη αρµονία της Ζωής! Στον βρεφικό(ν) ύπνο! «Κοιµήσου αγγελούδι µου…» Κι έφερε ένα γύρο την επικράτεια και τις… κούνιες, κι άφησε ”προικιό” τη γλωσσοπλασία της περιοχής!
«Ύπνε µου πάρε το παιδί να µου το σεριανίσεις…». Η ενδοχώρα τρυφερά, κι ανέβηκε βόρεια, όλο βόρεια, κι οι ασίκιδες είναι εδώ…
«Νένι νένι ουγιουσούντα γιάβρουµ, µάναµ, γιάβρουµ». Και κατεβαίνει Κύπρο.
«Έπαρτο ύπνε, έπαρτο κάτω στα λειβαδάκια»/ Και πίσω γυρίζει στη Λεβεντογέννα.
«Κοιµήσου γιε µου καλογιέ και γιε µου διωµατάρη”
Και του ερώντου τα τραγουδήµατα… χαλίσικα!
«Τση χήρας το προσκέφαλο, µοσκοβολά κυδώνι!…».
«Εγώ για χείλια κόκκινα, εγώ για µάτια µαύρα».
«Ρωτούσιν µε ποιάν αγαπώ λέω ντως µια νεράϊδα… Σουχλιά µου κάµαν τα πουλιά, και µπλιό δεν τη ξανάδα».
Αχ ρε Πατρίδα! Και στο νησί της Αφροδίτης ένας νιός κλαδευτής, «Το γιασεµίν στην πόρτα σου ήρτα να το κλαδέψω και θάρρουσιν η µάνα σου πως ήρτα να σε κλέψω!».
«Μήλο µου κόκκινο, ροϊδοβαµµένο γιατί µε µάρανες το πικραµένο”.
Ξανά προς τον βορρά ο… ανήφορος!
«Εσύ σαι αρχοντοπούλα Μπαζαργκάνα µου, κι εγώ σκλαβάκι σου, πάρε µε να σου στρώνω Μπαζαργκάνα, το κρεβατάκι σου». Κουβέντες γιαννιώτικες ωραίες κι η αρέκια στην terza Rima πλέει λαµπερή στα Ιόνια νερά!
«Απόψε την κιθάρα µου την στόλισα κορδέλλες…”
«Πότες θα κάµει ξαστεριά, πότες θα φλεβαρίσει, να πάρω το ντουφέκι µου»…
Το “Μεγαλυνάρι” της Κρήτης!!
Εγείρει το φρόνηµα και δηλώνει τη στάση. Ορίζει όµως και την αρχή της διαβάθµισης. «Γιάννη µου το µαντήλι σου τι το ‘χεις λερωµένο… Το λέρωσε(ν) η ξενητιά τα έρηµα τα ξένα…».
Η ξένη, καηµός και δάκρυ. «Η ξενητιά το χαίρεται τζιβαέρι µου το µοσχολούλουδό µου σιγανά – σιγανά και ταπεινά».
Το “απολυτίκιον” τούτο για τα ξένα, αξεπέραστο!
«Μάτια σαν και τα δικά σου δεν υπάρχουν στο ντουνιά». Η πεθυµιά κωπηλατεί στο Αιγαίο. «Από τα γλυκά σου µάτια τρέχει αθάνατο νερό και σου ζήτησα λιγάκι µα δεν µου ‘δωσες να πιω».
«Κλείσε τα µάτια Μαργαρή, δεν κάνει ο Ήλιος να τα δει».
Ένα µαντήλι καλαµατιανό θα κρύψει τα µατάκια, κι απέ θα τυλιχτεί στην κοριτσίστικη πλεξούδα, σφιχτά, µεταξωτά, που εάν και όταν κοπεί ως δακτυλίδι αρραβώνων, να µην “τίλλει” το φυσικό µετάξι της κεφαλής! Όπως η έµπνευση του Λαού!
Επίµετρο: Ελάχιστο υλικό από αφιέρωµα παλιό στον ∆ήµο Κισσάµου αλλά και στο Πνευµατικό Κέντρο της Μητρόπολης στα Χανιά, µε πολλή αγάπη και συγκίνηση από µένα, για την Ανώνυµη ∆ηµιουργία 21/3. Έτσι, από µνήµης.
