Διαστάσεις εκτός ελέγχου παίρνουν τα κείμενα των δεξαμενών σκέψης, που δημοσιοποιούνται κάθε μέρα, προκειμένου να διαλαλήσουν ότι οι πλούσιες χώρες, ταγοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης, θα διατηρήσουν το προβάδισμά τους και θα τις ακολουθήσουν και άλλες χώρες, οι λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες, που έχουν ως στόχο να εδραιώσουν τη θέση τους στην παγκόσμια εμπορική σκηνή.
Η δεξαμενή σκέψης του Ζακ Ντελόρ έφτασε μέχρι το σημείο να λέει ότι μόνο η ομοσπονδιακή Ευρώπη πρέπει να συμπεριλαμβάνει μόνο 7 χώρες και οι άλλες να… γίνουν δορυφόροι τους! Η δεξαμενή σκέψης BRUEGEL, μία πολύ σοβαρή δεξαμενή σκέψης, στηρίζεται πλέον στην πολιτική πως επιβιώνουν αυτοί που πήραν στο παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο, τις μεγαλύτερες αποζημιώσεις και εδραίωσαν την ανταγωνιστικότητά τους.
ΣΥντομη επισκΟπηση πως φτΑσαμε στα εμπορικΑ σημερινΑ αδιΕξοδα
Σήμερα, τα κράτη μέλη της Ε.Ε. είναι υπό διωγμό! Κανείς δεν έχει πλέον το ανάστημα να αντιπαραθέσει την αλήθεια του τι και πως έγινε και πως εξελίχθηκε η Ε.Ε. τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οταν μας προέτρεπαν εμάς να αποσύρουμε από την κυκλοφορία τα πορτοκάλια μας, αυτοί έκανα πολιτική με τις εκτός Κοινότητας χώρες της Μεσογείου, ακόμη και με τη Βραζιλία, και έρχονταν ποτάμια οι πορτοκαλάδες από τη Βραζιλία και αεροπλάνα κάργκο επιδοτημένα από το Ισραήλ με πορτοκάλια που έπιαναν τις αγορές σιγά – σιγά και εμείς μέναμε απέξω! Πριν 7 – 8 χρόνια μας έπεισαν να απαξιώσουμε σε χρόνο μηδέν τα εργοστάσια ζάχαρης και τώρα οι Γερμανοί επιδοτούν τα δικά τους ζαχαρότευτλα και εμείς σε λιγάκι θα ξανά αγοράζουμε … ζάχαρη! Προϊόν που πάντα πουλιόταν σε έρημες περιοχές όπως οι αραβικές σε ύψιστες τιμές.
Μειώσαμε και χάσαμε πολλές αγορές με τα σιτηρά μας, που ενώ την περασμένη μόλις δεκαετία παράγαμε περίπου 22,5 εκατ. τόνους, τώρα δε φθάνουμε ούτε τις 500 χιλιάδες τόνους! Λόγω αύξησης των τιμών χάσαμε περίπου 750 – 800 εκατ. ευρώ, ως έσοδα. Σταδιακά και τώρα τελευταία χάνουμε ακόμη και τη φέτα, η οποία ήταν κατοχυρωμένη, τόσο ως ονομασία προελεύσεως και μάλιστα με δικαστική απόφαση, όσο και ως γεωγραφική ένδειξη, που σημαίνει ότι είναι προστατευμένη ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ε! όχι λοιπόν, οι εταίροι μας την ξεπούλησαν στους Καναδούς, όπως έγραψα σε προηγούμενο σημείωμά μου, όσο και στους αμερικάνους, αφού μάλλον θα περιληφθεί στη διμερή εμπορική συμφωνία.
Πρόκειται περί ξετσίπωτων εταίρων, που δεν έχουν τίποτα το όμοιο με τους ταγούς της Ευρώπης μετά το τέλος του μεγάλου πολέμου στα μέσα του περασμένου αιώνα!
Ας δούμε λοιπόν, μετά το εισαγωγικό αυτό σημείωμα, τι πρεσβεύουν και οι δεξαμενές σκέψης τους:
ΜεταβαλλΟμενες μορφΕς του εμπορΙου με αμετΑβλητη την ευρωπαϊκΗ και παγκΟσμια διακυβΕρνηση
Η παγκόσμια οικονομία διανύει το μεγαλύτερο μετασχηματισμό του σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Πολλές είναι οι εξηγήσεις για το φαινόμενο αυτό, αλλά η άνευ προηγουμένου κλίμακα και ο ρυθμός αυτής της αλλαγής και, το σημαντικότερο, οι συνέπειές της, εξακολουθούν να φαίνονται ακατανόητα!
Και είναι ακατανόητα, αν σκεφτεί κανείς ότι οι μεταβαλλόμενες μορφές εμπορίου δεν αποτέλεσαν αντικείμενο προετοιμασίας, ή προσαρμογής, όπως σημειώσαμε σε μερικά παραδείγματα ανωτέρω.
Σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο, αν συνεχιστεί η αλλαγή αυτή και μάλιστα με αυτό το ρυθμό, θα φθάσουμε να κινδυνεύουν οι παγκόσμιοι θεσμοί στη σημερινή τους μορφή.
Με τον τρόπο που γίνονται σήμερα οι διεθνείς σχέσεις και κυρίως το εμπόριο υπάρχει έντονη διαφορετικότητα του εμπορικού προφίλ των εταίρων της Ε.Ε.
Πρόκειται για ετερογένεια είναι πολύ πιθανό να γίνει πιο έντονη με το χρόνο.
Αυτή, με τη σειρά της, υποδεικνύει μία σημαντική πρόκληση για την αποτελεσματική λειτουργία της ζώνης του ευρώ και αποδυναμώνει το αρχικό σκεπτικό της δημιουργίας του. Εάν οι προβλέψεις μας για το 2020 είναι σε γενικές γραμμές σωστές, στη συνέχεια πολλές θεσμοθετημένα πλαίσια για τη λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας και της διακυβέρνησής της δεν θα είναι πλέον, κατάλληλα για τον σκοπό, και θα πρέπει να αλλάξουν. Το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, και οι παγκόσμιοι οργανισμοί όπως το Δ.Ν.Τ., G7, G20 και θα πρέπει να προσαρμοστούν σημαντικά, αν θέλουν να παραμείνουν νόμιμοι εκπρόσωποι της παγκόσμιας τάξης. Η εναλλακτική λύση είναι να τους παραγκωνίσουμε.
Μάλιστα, τίθεται και το πρόβλημα του μεγάλου χρονικού διαστήματος που απαιτείται για να γίνει διαχειρίσιμη η έξοδος από την οικονομική βοήθεια, όπως λένε πολλά από τα στελέχη της δεξαμενής σκέψης αυτής!
Η Ιρλανδία επεχείρησε έξοδο τον Δεκέμβριο του 2013 που υποστηρίζεται από σημαντική προσαρμογή του προϋπολογισμού και τρεχουσών συναλλαγών και με εμφανή τα σημάδια της οικονομικής ανάκαμψης. Αλλά, η ιρλανδική βιωσιμότητα του χρέους δεν είναι εγγυημένη και απαιτείται σύνεση για να αποφευχθούν μελλοντικές δυσκολίες. Δε συνιστάται καθαρή έξοδος για την Πορτογαλία, όταν τελειώσει το πρόγραμμά της (Μάιος 2014) επειδή σε σχέση με την Ιρλανδία που αντιμετωπίζει τα υψηλότερα επιτόκια, έχει φτωχότερες προοπτικές ανάπτυξης και έχει πιθανώς λιγότερη ικανότητα να παράγει ένα σταθερά υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα. Είναι απίθανο ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να βγει από το πρόγραμμα της τον Δεκέμβριο του 2014. Ένα τρίτο πρόγραμμα θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή για να παραπέμψει την Ελλάδα στην αγορά το 2030. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι όλα πάνε καλά, οι τρεις χώρες θα υπόκεινται σε ενισχυμένη εποπτεία μετά το πρόγραμμα για τις επόμενες δεκαετίες. Η διαχείριση τέτοιων μακροχρόνιων σχέσεων θα είναι μια βασική πρόκληση.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα από τα “Χανιώτικα νέα” έγραφα για την άθλια πολιτική κύκλων του γαλλογερμανικού άξονα που θέλουν τη δημιουργία τουλάχιστον δυο πόλων ανάπτυξης. Αν συνδυάσουμε με άλλα σημειώματά μου (όπως για παράδειγμα την ευημερία χωρίς ανάπτυξη), γίνεται κατανοητό ότι σιγά – σιγά πέφτουν οι μάσκες και σύντομα θα δούμε την υπόλοιπη λεηλασία της ευρωπαϊκής ιδέας.
