Παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της φτώχειας

Ακούσατε, ακούσατε, ωραίο παραμύθι. Γιορτάζουμε στις 17 Οκτωβρίου, απόφαση Ο.Η.Ε., την παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της φτώχειας!!!
Ωραία ακούγεται σαν γιορτή και σαν ημέρα ενθύμησης μιας κίνησης που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, επειδή όχι μόνο φτωχός δεν έπρεπε να υπάρχει σ’ αυτόν τον πλανήτη, αλλά ούτε «μη έχων». Διότι άλλο φτωχός, κι άλλο μη έχων αυτό το ελάχιστο που θα τον κρατήσει στη ζωή.
Γιατί όμως δεν μπορούμε να ισορροπήσουμε την κατάσταση πάνω στον πλανήτη Γη; Γιατί δεν μπορούμε να ανεβάσουμε το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων όλων, έτσι ώστε όλοι να βρίσκονται από κάποιο επίπεδο και πάνω; Είναι μόνο θέμα οικονομικό; Δηλαδή μια σωστότερη κατανομή του πλούτου θα έφερνε την πολυπόθητη εξάλειψη της φτώχειας;
Η ιστορία και τα γεγονότα δείχνουν ότι οι κυβερνώντες δεν θέλουν αυτή την εξισορρόπηση. Δεν επιθυμούν την εξάλειψη της φτώχειας. Αραγε είναι μόνο η ανάγκη κυριαρχίας;
Ο Ομηρος έλεγε: «η φτώχεια κόβει τα φτερά του πνεύματος». Μήπως τελικά αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της ύπαρξης της φτώχειας; Διότι αν αυτό αληθεύει, τότε έχουμε αποχρώσες ενδείξεις ότι εκεί οδηγούν την ανθρωπότητα από το 2001 και μετά, οι θέλοντες να κυριαρχήσουν στον πλανήτη Γη.
Κάνουν τα πάντα έτσι ώστε να εξαφανιστεί η μεσαία τάξη (στη χώρα μας ήδη το κατάφεραν). Και αυτό γιατί. Διότι η μεσαία τάξη έχοντας εξασφαλισμένα τα προς το ζην, έχει χρόνο και σκέφτεται. Κι όποιος σκέφτεται δρα και αντιδρά.
Ενώ αντίθετα ο φτωχός και πολύ περισσότερο ο μη έχων, το ΜΟΝΟ που ψάχνει είναι να επιβιώσει. Αυτός είναι ο στόχος της ζωής του. Δεν του επιτρέπεται από την ίδια του την κατάσταση, για την οποία φυσικά είμαστε όλοι υπεύθυνοι, όπως και ο ίδιος, δεν του επιτρέπεται λοιπόν να σκεφθεί.
Χρησιμοποιώντας για παράδειγμα και μόνο την εσωτερική φιλοσοφία, οι άνθρωποι που ζουν στη φτώχεια ή στην έλλειψη τροφής, φτάνουν να χρησιμοποιούν μόνο τα δύο πρώτα κέντρα τους, τα χαμηλότερα, το ένστικτο και το σεξουαλικό. Το ένστικτο για να κρατηθούν στη ζωή και το σεξουαλικό για να αναπαραχθούν και να μείνουν στη ζωή σαν είδος. Τα ίδια αυτά κέντρα χρησιμοποιούν και τα ζώα για να επιβιώσουν σαν άτομα και σαν είδος.
Γιατί όμως κάποιοι επιθυμούν ζωώδεις καταστάσεις σε ανθρώπους; Τους ελέγχουν καλύτερα και τους εκμεταλλεύονται περισσότερο και ευκολότερα; Αν τους καλύψουν τις ανάγκες των δύο πρώτων κέντρων τους, τότε θα σηκώσουν κεφάλι, θα σκέφτονται και θα αναζητούν κι άλλα, που σημαίνει ότι οι διοικούντες θα αρχίσουν να έχουν προβλήματα και απώλεια εισοδήματος;
Ολα αυτά φαίνονται λογικά εξηγήσιμα. Δεν είναι όμως λογική η στάση μας, διοικούντων και όλων όσων ανέχονται τα όσα γίνονται, να κρατιέται μια τεράστια μερίδα ανθρώπων σε κατάσταση φτώχειας κι εξαθλίωσης, μόνο για να απολαμβάνουν οι υπόλοιποι τις δήθεν ανέσεις τους.
Ανέσεις που οδηγούν ταυτόχρονα και προς την καταστροφή. Διότι οι φτωχότεροι έχουν συνήθως πετρέλαιο, διαμάντια, ρύζι, ορυκτό πλούτο αναγκαίο για τα αυτοκίνητά μας και τις οικιακές συσκευές μας κ.ο.κ.
Η υπερκατανάλωση πετρελαίου δημιουργεί τις φυσικές μεταβολές λόγω ατμοσφαιρικής ρύπανσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η υπερκατανάλωση δημιουργεί συναισθηματική ικανοποίηση και κρατά τη μεγαλύτερη ενασχόλησή μας στο συγκινησιακό κέντρο, έτσι ώστε δεν αφήνει περιθώρια για συνειδητή λειτουργία του νοητικού μας κέντρου.
Κι έτσι το όλο σκηνικό κρατά ένα μεγάλο μέρος στη φτώχεια και στα πρόθυρα του θανάτου και τους δυτικούς, τους πολιτισμένους, σε συναισθηματική έξαρση και νοητική απραξία.
Κι έτσι για τους όποιους διοικούντες, όλα πάνε καλά. Άλλωστε ένας συνειδητά νοήμων εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι η κοινωνίας μας μέσα από την υποτιθέμενη εξέλιξη βαδίζει προς πλήρη διάλυση, προς κομποστοποίηση και ομογενοποίηση. Πόσοι όμως από εμάς το αντιλαμβανόμαστε αυτό; Άρχισε πριν χρόνια και συνεχίζεται με σταθερά βήματα, τα οποία στη χώρα μας τυχαίνει να είναι εμφανέστατα.
Παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της φτώχειας, λοιπόν, και ο μόνος που δεν θέλει την πραγματοποίηση αυτού του οράματος είναι οι ίδιοι που τη θεσμοθέτησαν, διότι και αυτοί είναι μέσα στους διοικούντες.
Μπορεί, λοιπόν, κάποιος να υλοποιήσει έναν τέτοιο στόχο ή απλά ορίστηκε αυτή η ημέρα μόνο μία φορά τον χρόνο για να κάνουμε τάχα κάτι για τους «άμοιρους» αυτούς, τους δυστυχείς και να νοιώσουμε ικανοποιημένοι ότι κάναμε το καθήκον μας;