Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down…

Οχι, όχι δεν είναι η σημερινή μέρα. Πέρασε, αλλά επισκιάστηκε από άλλες επετείους, πιο γνωστές.
Εγώ παίρνω αφορμή από μια θαυμάσια φωτογραφία σχετική.
Χανιώτικα νέα 22-3-17 οπισθόφυλλο, κάτω ακριβώς από την “Εγνατία και… μακαρία” του Παρασκευά.
Ο Λευκός Πύργος της Σαλονίκης της… Σελανίκ, της λατρεμένης “κόμισσας” του βορρά, με φόντο τον ουρανό…
Κορυφώνει θαυμαστά όλα του τα εμβλήματα, σ’ ένα φωτερό θαλασσί, ανοιξιάτικων υποσχέσεων…
Το πλάνο, είναι έξοχο, και ουσιαστικό!
Η παλιά πέτρα της αθρόας από καιρούς επισκεψιμότητας, έχει “αποκτήσει” ένα ανθρώπινο χρωματιστό ζωνάρι!
Τα χέρια πιασμένα, γύρω από τον Πύργο. Είναι παιδιά, πολλά πολλά παιδιά, με το σύνδρομο Down οι γονείς τους, οι φίλοι τους, οι δάσκαλοί τους.
Ολοι, μα όλοι διαδηλώνουν έτσι, παραστατικά, γιορτινά, μ’ ένα τεράστιο πανό, χαμόγελα και… αυτοπεποίθηση!
Επιθυμούν την αποδοχή τους από την παγκόσμια κοινότητα, σαν ιδιαίτερα άτομα που μπορούν ν’ αναπτυχθούν κι εκείνα, ως ένα ικανοποιητικό βαθμό, διεκδικούν αγάπη, σεβασμό κι ενδιαφέρον για τα συναισθήματά τους με τα οποία συνομιλούν με τους αγαπημένους τους…
Δίκαια πράγματα, λογικά.
Δεν θα… αναλύσω βεβαίως το Σύνδρομο επιστημονικά! Προς θεού! Ομως μπορώ να παραθέσω ένα καλοκαιρινό συνειρμό, από το “βιωματικό στοκ” που φυλάσσεται στο βάθος του θυμικού μου και ασυνείδητα πολλές φορές, ανακαλείται σε λέξεις και εικόνες, όταν η σκέψη και η συγκίνησή μου, ζητούν το δοκιμότερο για μένα, λεκτικό μέσον, για να γίνουν έκφραση γλωσσική.
Ετσι και τώρα λειτουργώ μ’ αυτή την εκ… γενετής αυθορμησία μου, που δεν επιθυμώ να “προδώσω” ποτέ! Το ζητούμενο είναι να βρεις την καρδιά του άλλου!
Γυρίζω, λοιπόν, πίσω, δεκαετίες πολλές, σε μιαν αμμουδερή παραλία του Καστελλιού. Ο Αύγουστος ζεματιστός, ναρκισσεύεται κατακτητής.
Κι ο φλοίσβος του κύματος, του ψυθιρίζει διάφορα, μα ποιος τα καταλαβαίνει;
Παιδάκια με βρακάκια, και χωρίς βρακάκια, παίζουν θαλασσοβρεγμένα και γελούν τρανταχτά…
Η εικόνα και ο ορισμός της ευτυχίας!
Τραβά την προσοχή μου μια μικρή-μικρούλα μελαχροινή… Μικρό… θα’ ναι δε θα’ ναι δυο δυόμισι… άντε τριών.
– Ελα να σε πάρω αγκαλιά…
Με δυσκολία κάνει δυο τρία βηματάκια στην άμμο… Και μ’ αγκαλιάζεται… Τότε μόνο πρόσεξα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα στο προσωπάκι της… Το βλέμμα της μανούλας της, ακολουθεί το δικό μου, να κάνει μια πρώτη ανάγνωση.
Ενα βλέμμα υπέροχο, σύνθετο, ανήσυχο. Μα πώς χώρεσαν όλα; Και θλίψη και ενοχή κι αγάπη και τρυφερότητα και κουράγιο και καμάρι κι αξιοπρέπεια.
– Είναι η Γιωργία, μου λέει αποφασιστικά.
– Ω, μα είναι γλυκύτατη…
Ετσι έκανα την πρώτη μου γνωριμία μ’ ένα ιδιαίτερο παιδί. Αργότερα, πολύ αργότερα, έτυχε να γνωρίσω δυο τρία παιδιά ακόμη, τα οποία κάπου κάπου βλέπω…
Για την Γιωργία πάντως, μου μίλησε η μαμά της, ύστερα από πολλά χρόνια.
Πρόσφατα, δηλαδή.
Ωραία νέα, πρόοδο, κάποιες χαρές που της δίνει η μεγάλη κοπέλα πια, Γιωργία.
Κοιτάζω ξανά την φωτ. στα “Χ.Ν.” Αποδελτιώνω… Η Σαλονίκη πρωτοπορεί στο σεβασμό της για τις μειονότητες… Εγώ τώρα… χειροκροτώ!
-Δε με λέτε Θεσσαλονικείς μου φίλοι… με ακούσατε; Θα με ακούσατε, δεν μπορεί!… Κοντά είναστε εξάλλου.