Η μεγάλη αυτή διεθνής οργάνωση που δε γνωρίζει σύνορα, ιδεολογίες και φυλετικά χρώματα, είναι δημιούργημα ενός φιλάνθρωπου Ελβετού ένα σημαντικό έργο πανανθρώπινης σημασίας που δημιουργήθηκε από έναν απλό άνθρωπο, που δεν είχε ως τότε καμιά προβολή.
Eίναι ο διάσημος έκτοτε Ερρίκος Ντυνάν, ο ιδρυτής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Στη χώρα μας ο “Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός” ιδρύθηκε 14 χρόνια αργότερα, το 1877.
Η ιδέα της ίδρυσης του Ερυθρού Σταυρού γεννήθηκε στο πεδίο της μάχης του Σολφερίνο στις 24 Ιούνη του 1859 στην καρδιά ενός ανθρώπου μοναχικού, χωρίς κανένα τίτλο, κανένα βαθμό, κανένα υψηλό αξίωμα. Και όμως υπήρξε ο εμψυχωτής ενός Εθνικού και διεθνούς μεγαλειώδους εγχειρήματος, που η επιτυχία του ξεπέρασε τα επιτεύγματα της Κοινωνίας των Εθνών και του Ο.Η.Ε.
Έτσι, όταν μιλούμε για τον Ερυθρό Σταυρό επιβάλλεται να αναφέρουμε πρώτα τη μορφή και το ρόλο του Ερρίκου Ντυνάν, που υπήρξε η ψυχή αυτού του έργου.
Ο Ντυνάν ήταν ένας αφανής πολίτης της Γενεύης. Γεννήθηκε το 1828. Είχε ένα ανοιχτόκαρδο και χαμογελαστό πρόσωπο που το φώτιζαν ζωηρά και λαμπερά μάτια.
Διακρινόταν για την υπερβολική ευαισθησία και τη γενναιοδωρία του. Ήταν πάντοτε πρόθυμος να συμμεριστεί τη δυστυχία των άλλων. Ήταν ικανός να κινήσει γη και ουρανό για να πετύχει το σκοπό του.
Στα είκοσί του χρόνια ανήκε σε μία φιλόπτωχη οργάνωση. Επισκεπτόταν τις άθλιες συνοικίες και τις φυλακές.
Συντέλεσε στη “Χριστιανική Ένωση Νέων” που οργάνωνε στις μεγάλες πόλεις κύκλους μελέτης της Αγίας Γραφής.
Από τα πρώτα νεανικά του χρόνια είχε το χάρισμα του αποστολικού έργου. Έπρεπε όμως να διαλέξει ένα επάγγελμα για να ζήσει.
Η πατρίδα του ανέθεσε εργασίες και μέσα σ’ αυτή και σε άλλες χώρες. Όμως αυτές δεν τον ικανοποιούσαν και τελικά αποφάσισε να συναντήσει κορυφαίους Γάλλους για εργασίες καλύτερες.
Όμως την εποχή αυτή η Γαλλία και η Σαρδηνία είχαν πόλεμο με Αυστριακούς και Ούγγρους. Ο Ντυνάν βρέθηκε τυχαία κοντά τους τη μέρα της σύγκρουσης που ήταν βίαιη και τρομερή. Οι στρατοί βάδιζαν ο ένας εναντίον του άλλου.
Η μάχη ήταν τρομερή. Κράτησε 14 ώρες κάτω από ένα καυτό ήλιο. Στόχο οι αντίπαλοι είχαν την κατάληψη της κορυφής που δέσποζε ο παλιός πύργος του Σολφερίνο.
Τελικά κατελήφθη από τους Γάλλους. Όμως ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών ξεπερνούσε τις σαράντα χιλιάδες.
Μόνο οι Γάλλοι και οι σύμμαχοι τους, είχαν δεκαεπτά χιλιάδες νεκρούς.
Μόλις σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, ο Ντυνάν ξέχασε τα προσωπικά του ζητήματα, διέσχισε το πεδίο της μάχης, σπαρμένο με συντρίμμια κάθε μορφής, λίμνες με αίμα, πτώματα παραμορφωμένα, φρικτά ακρωτηριασμένα, τραυματίες που βογκούσαν, που ζητούσαν βοήθεια, λίγο νερό, εκλιπαρώντας να τους βοηθήσουν η να τους αποτελειώσουν και συγκλονίστηκε.
Μπροστά σε τόση δυστυχία και απελπισία, αισθάνθηκε απέραντη συγκίνηση. Ένοιωθε την ψυχή του να επαναστατεί. Ένα κύμα οίκτου του πλημμύρισε.
Τον έπνιξε η αγανάκτηση.
Γιατί να επιτρέπονται τόσες φρικαλεότητες σε μια Χριστιανική Χώρα; Εγκαταστάθηκε στο Καστιλιόνε στην κεντρική εκκλησία της πόλης όπου μετέφερε περίπου χίλιους τραυματίες.
Τους προμήθευσε ποτά, τρόφιμα, ρουχισμό. Τους παρηγορούσε, τόνωνε το ηθικό τους και φρόντιζε να μη παραμελούνται οι Αυστριακοί και οι Ούγγροι που ήταν οι αντίπαλοι.
Βοηθούσε τους Χειρουργούς στο έργο τους και επιστράτευε τους χωρικούς των περιχώρων για να βοηθήσουν στο έργο του. Όταν γύρισε από την Ιταλία ο Ντυνάν ήταν μεταμορφωμένος. Είχε συλλάβει μια περίφημη ιδέα. Αφού δεν ήταν δυνατό να καταργηθεί ο πόλεμος, ήταν καθήκον του καθ’ ενός να αφιερώσει τις δυνάμεις του για να μειωθούν οι φρικαλεότητες που προξενεί. Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε να δημιουργηθούν εταιρίες βοήθειας για τους τραυματίες.
Στη Γενεύη και στο Παρίσι, όπου είχε φίλους με μεγάλα αξιώματα, ανακοίνωσε τις σκέψεις του πως έπρεπε στους τραυματίες του πολέμου να εξασφαλιστεί ιατρική περίθαλψη.
Το Νοέμβριο του 1862 κυκλοφόρησε στη Γενεύη ένα βιβλίο του μικρό με τίτλο “Αναμνήσεις από το Σολφερίνο”.
Μόλις δημοσιεύτηκε αυτό το βιβλίο, οι επιδοκιμασίες, οι έπαινοι, οι παραινέσεις και τα θερμά συγχαρητήρια κατέκλυσαν από παντού το Ντυνάν… Στη Γενεύη η “Υπηρεσία κοινής Ωφέλειας” του άνοιξε τις αγκάλες και λίγο αργότερα οι συνεργάτες του ονομάστηκαν “Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού”.
Όμως ο Ντυνάν, ασχολούμενος με τις αγαθοεργείς πράξεις είχε παραμελήσει τις επιχειρήσεις του. Οι πιστωτές του τότε κατέφυγαν στη δικαιοσύνη και το 1867 κηρύχτηκε σε πτώχευση. Στη Γενεύη τότε τον θεώρησαν ανυπόληπτο. Δεν ήθελαν την παρουσία του εκεί. Ακόμη και οι φίλοι του απομακρύνθηκαν από κοντά του.
Γι’ αυτό αναγκάστηκε να φύγει από την Ελβετία και να γυρίζει έρημος από το Παρίσι, το Λονδίνο και τις άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, να μένει σε σοφίτες και να υποφέρει συχνά από πείνα.
Παρ’ όλα αυτά εξακολουθούσε να σκέπτεται με ζωηρό ενδιαφέρον έργο που δημιούργησε. Σκέφτηκε πως μετά τους τραυματίες, έπρεπε να φροντίσει τους αιχμαλώτους και τη βελτίωση της ζωής τους.
Τα σχέδια του όμως αυτά δεν είχαν συνέχεια. Κουρασμένος, άρρωστος και λησμονημένος εγκαταστάθηκε στο Χάϊντεν κοντά στη λίμνη Κωσταντία. Άρρωστος, λησμονημένος και κουρασμένος, βρήκε καταφύγιο στο τοπικό γηροκομείο, από το οποίο δε βγήκε ποτέ. Όμως αν ξαναγύριζε σήμερα στον κόσμο, θα έβλεπε πως οι νέες γενιές του απέδωσαν δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει κλινική και οίκημα του Ερυθρού Σταυρού να μην έχει την προσωπογραφία του.
Τέλος η Νορβηγική Βουλή του απένειμε το Νόμπελ της Ειρήνης. Ο Ερυθρός Σταυρός σήμερα δεν αρκείται να προσφέρει μόνο τη βοήθεια του, για να λιγοστεύουν οι συμφορές του πολέμου. Η δράση του επεξετάθη στα θύματα των εσωτερικών ταραχών και των εμφύλιων πολέμων. Σπεύδει για να βοηθήσει τους λαούς που δυστυχούν, τους αρρώστους όπου κι αν ανήκουν. Είναι η μόνη απολιτική οργάνωση στον κόσμο που οι υπηρεσίες της απαλύνουν τον πόνο.
