Είσαι δροσιά, είσαι πνοή, είσαι αγάπης αύρα,
φεγγάρι που λαμποκοπά, και φεύγουνε τα μαύρα.
Που ταλανίζουν την ψυχή, μέσα στην καταιγίδα,
και χρώμα δίνεις στην ζωή, γεννάς νέα ελπίδα.
Είσαι παλμός μες την καρδιά, και φώς εις τα σκοτάδια,
κουράγιο στην απελπισιά, γλυκ’ όνειρο τα βράδια.
Με το χρυσό κλειδάκι σου, ανοίγεις το μυαλό μας,
και νοικοκύρης γίνεσαι και κτήμα πια δικό μας.
Μας ταξιδεύεις νοερά, σ’ ονειρεμένους τόπους,
σε μέρη πού ν’ εξωτικά, κι’ έχουν άλλους ανθρώπους.
Σε δάση όπου τα πουλιά, με γλύκα κελαηδούνε,
γνωρίζουμε Πολιτισμούς, π’ έχουν πολλά να πούνε.
Σε ποταμάκια γάργαρα, μας πάς αλλά και σ’ όρη,
κάμπους, βουνά, μα και χωριά, που αγαπάμε όλοι.
Μιλάς συχνά για έρωτα, πάθη και προδοσία,
για κείνους π’ αγαπούν πιστά, και γίνονται θυσία.
Στης θάλασσας τα κύματα, παίζεις με μαεστρία,
μα και σκλαβάκι γίνεσαι, στην όμορφη κυρία.
Βιβλίο: απαραίτητο, στο διάβα της ζωής μας,
σε κάθε δύσκολη στιγμή, θεμέλιο στήριξής μας.
Αλλά και σ’ όλες τις χαρές, σε θέλουμε σιμά μας,
γιατί μες τις αράδες σου, κρύβεις τα όνειρά μας!
