Το πιο κρίσιμο 10ήμερο απ’ την αρχή της πανδημίας είναι το επόμενο που θα δοκιμαστεί η αντοχή του συστήματος υγείας της χώρας. Η εξάπλωση του ιού απ’ άκρον εις άκρον αποτυπώνεται απ’ τις ανακοινώσεις του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας, με την Θεσ/κη να κρατάει σταθερά τα πρωτεία σε κρούσματα, ασθενών, νοσηλευτών, ιατρών και ειδικευμένου προσωπικού, που αφήνουν δυσαναπλήρωτο κενό, με αποτέλεσμα να μην δύνανται να εξυπηρετηθούν οι βαρέως νοσούντες και να αυξάνονται οι θάνατοι.
Το ΕΣΥ βρίσκεται κοντά στον κίνδυνο κατάρρευσης. Δέχεται τεράστια πίεση απ’ τη ραγδαία εξάπλωση της νόσου, οι δε επιστήμονες οδηγούνται στην έσχατη λύση των μέτρων της αυτοπροστασίας, μέχρι να ‘ρθει το εμβόλιο. Πολλές πόλεις της χώρας μας είναι σε τραγική κατάσταση, τα νοσοκομεία τους έχουν φθάσει στο όριο του κορεσμού, στους δε δρόμους τους, κυρίως τις βραδινές ώρες, συναντάει κανείς ανθρώπινες σκιές.
Οι γιατροί σήμερα αναγκάζονται να είναι στην άχαρη θέση, ν’ αντιμετωπίσουν ιατρικά, ηθικά και νομικά προβλήματα. Θα κληθούν να βρεθούν στην αντιδεοντολογική πραγματικότητα, να επιλέξουν, να σώσουν έναν άνθρωπο έναντι ενός άλλου, ένεκα έλλειψης κλινικών ΜΕΘ, ειδικευμένου νοσηλευτικού προσωπικού και ιατρών. Να μην φθάσουμε σ’ αυτήν την απευκταία μέρα, που δεν θα υπάρχουν τα αναγκαία μέσα και για τη θεραπεία μή προσβεβλημένων από την covid ασθενών.
Η παρούσα κατάσταση, όσο χειροτερεύει, αφήνει στίγμα στην ιστορία ως παγκόσμια λαίλαπα. Οι ελπίδες των λοιμοξιολόγων εναπόκεινται στον εμβολιασμό των πολιτών, που θα γίνει για πρώτη φορά με ευθύνη της πολιτείας σε προκαθορισμένα εμβολιαστικά κέντρα.
Ολοι φοβόντουσαν ότι η επόμενη μέρα θα ήταν χειρότερη της πρώτης. Τώρα συνειδητοποιούμε, ότι το άνοιγμα για τον τουρισμό μπορεί να επεβάλλετο για την οικονομία, αλλά απεδείχθη ότι οι Ελληνες δεν επείσθηκαν, ότι ο κορωνοϊός δεν ήταν τελειωμένος και ότι θα ξαναρχόταν. Η εικόνα σήμερα μοιάζει με καράβι, που πλέει σε τρικυμισμένα και αχαρτογράφητα νερά. Η κατάσταση ξεπερνά τα πιο απαισιόδοξα σενάρια και τούτο επιβεβαιώνεται από την κορύφωση της πανδημίας, παρά τη λήψη των περιοριστικών μέτρων.
Η πανδημία, δίνει την ευκαιρία στην πολιτεία, ν’ αποκτήσει αναγκαστικά εμπειρία, να λύσει τα δύσκολα προβλήματα για την αποτελεσματικότερη θεραπεία, όχι μόνο των κρουσμάτων της covid, αλλά και για τυχόν άλλες ασθένειες. Η κατάργηση της ελεύθερης μετακίνησης έγινε για την προφύλαξη της δημόσιας υγείας, είναι δε συνειφασμένη με την αυτοπροστασία του πληθυσμού.
Μετά το πρώτο lockdown πληρώνουμε τα επίχειρα της χαλάρωσης. Σερνόμαστε πίσω απ’ τις εξελίξεις αντί να βρισκόμαστε μπροστά απ’ αυτές, διότι κινηθήκαμε με τη λογική του “βλέποντας και κάνοντας”.
Η αντιμετώπιση του πρώτου κύματος με λίγα θύματα εφυσήχασε την πολιτεία, με αποτέλεσμα τώρα να θρηνούμε απώλειες απρόβλεπτου αριθμού ανθρώπινων ζωών, επειδή η δεύτερη επίθεση του ιού μας βρήκε απροετοίμαστους σε κατάσταση αδράνειας και το ΕΣΥ ανοχύρωτο.
Η εξάπλωση της πανδημίας είναι κοινωνικό, αλλά και πολιτικό πρόβλημα. Η στάση των πολιτών στο θέμα των περιοριστικών μέτρων έχει να κάνει με την παραδοχή πρώτα η ζωή και μετά η οικονομία και αυτό όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.
