Παγκόσμια συγκίνηση

Εχουν περάσει δύο και πλέον μήνες που κάποιος διάσημος ηθοποιός έθεσε τέρμα στη ζωή του. Ηταν γνωστός σε πολλές χώρες και ήταν άκρως επιτυχημένος στην τέχνη του και με πολλά χρήματα και όμως δεν είχε βρει αυτό που θα τον έκανε ευτυχισμένο. Ετσι διάλεξε να “φύγει” με αυτόν τον τρόπο.
Για αρκετές ημέρες τα ΜΜΕ, κυρίως του κέντρου στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, αναφέρονταν στον αυτόχειρα με τον τίτλο που έχω στο παρόν κείμενο και παρουσίαζαν εικόνες από τη ζωή του. Φυσικά είναι λυπηρό το γεγονός κάθε θανάτου από τα εκατομμύρια που συμβαίνουν καθημερινά στον πλανήτη μας και σεβαστή η μνήμη κάθε νεκρού ασχέτως φυλής, θρησκεύματος και ιδιότητας. Δεν νομίζω όμως κάποια εκατομμύρια απόκληρων της ζωής, πεινασμένων, Αφρικανών ή Βραζιλιάνων, απόκληρων της ζωής λαθρομεταναστών και άλλων να είχαν γνώση αυτού του γεγονότος και να είχαν την ανάλογη με τους καλοζωισμένους συγκίνηση.
Και αυτοί που συγκινήθηκαν και αναφέρθηκαν στον νεκρό αυτό καλώς έπραξαν. Είναι όμως λυπηρό που η “Παγκόσμια Συγκίνηση” δεν εκδηλώθηκε σε αυτόν τον βαθμό και σε κάποιες άλλες πιο δραματικές περιπτώσεις.
Για τα 500 παιδιά που κατακρεουργήθηκαν από τους βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας και που δεν θέλησαν ή δεν διάλεξαν αυτό τον τρόπο του θανάτου των.
Για τους χιλιάδες αμάχους που πέθαναν στη Συρία. Για τους χιλιάδες άλλους που εσφαγιάστηκαν ή εκτελέστηκαν από τους βαρβάρους αφιονισμένους Ισλαμιστές. Για τους χιλιάδες μετανάστες που αναζητώντας σωτηρία και μια καλύτερη ημέρα καταποντίστηκαν στα νερά της Μεσογείου. Για τους πεινασμένους στις φαβέλες της Νότιας Αμερικής ή τους Αφρικανούς που πεθαίνουν καθημερινά από την έλλειψη νερού. Μα ακόμη δεν αντιληφθήκαμε καμιά εκδήλωση συμπαράστασης ή κάποια παράκληση ιερή ή λειτουργία της εκκλησίας μας όπου οι πιστοί θα ανέπεμπαν κάποια δέηση για τη σωτηρία των δεκάδων χιλιάδων ομόθρησκών μας που πεθαίνουν από τις κακουχίες στα βουνά του Ιράκ όπου έχουν καταφύγει και συνωστίζονται κατά εκατοντάδες στις εκκλησίες ζητώντας την εξ ύψους βοήθεια για να αποφύγουν το μαχαίρι των πραγματικών άπιστων.
Παγκόσμια συγκίνηση… Τι εύκολη φράση!