Πολλές ελπίδες, πολλές συγκινήσεις, αλλά και πολλές απογοητεύσεις μάς αφήνει φεύγοντας ο παλιός ο χρόνος. Ελπίδες, γιατί ήρθε στο προσκήνιο για πρώτη φορά η αριστερά. Πιστέψαμε, λοιπόν, ότι μία αριστερή κυβέρνηση θα ασκούσε μία ανθρωποκεντρική πολιτική… ένα κράτος που στη βάση της ισονομίας θα σέβεται τον πολίτη, για να μάθει να το σέβεται κι αυτός. Απογοητευτήκαμε, όταν διαπιστώσαμε, ότι αυτά που στόχευε και πρόβαλε η αριστερά σαν αντιπολίτευση δεν κατάφερε να τα εφαρμόσει σαν κυβέρνηση. Οι αιτίες βέβαια είναι πολλές. Και πρώτα – πρώτα η αφέλεια που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αρκεί η λαϊκή εντολή και η βούληση των κυβερνώντων για να γίνουν ριζικές αλλαγές στο πολιτικό μας σύστημα. Ενα πολιτικο-οικονομικό σύστημα, το οποίο στη βάση του δικομματισμού είχε γίνει ανορθολογικό, αντιπαραγωγικό και διαπλεκόμενο. Το ότι το κατεστημένο θα αντιδρούσε λυσσαλέα εντός και εκτός Ελλάδος όφειλε ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός να το γνωρίζει. Οπως όφειλε επίσης να γνωρίζει ότι η νεοφιλελεύθερη και συντηρητική Ευρώπη ξαναγυρίζει απ’ ό,τι φαίνεται σε αποικιοκρατικές αντιλήψεις, που προσπαθεί απροκάλυπτα να τις επιβάλλει. Ο παλιός χρόνος φεύγει, αλλά τα σοβαρά προβλήματα μένουν να τα λύσει ο καινούργιος. Ασφαλιστικό, κόκκινα δάνεια, μεταναστευτικό παραμένουν σε εκκρεμότητα κι έτσι ο κ. Soible αισθάνεται ισχυρός να θέλει να μας διώξει από την Ευρωζώνη και ο κ. Weber να επιδιώκει την έξοδο της Ελλάδας από τη Σενγκεν. Ενας τρίτος συντηρητικός κι αυτός Γερμανός πολιτικός ο κ. Steiger δεν αρκείται στις αποκρατικοποιήσεις, αλλά επιμένει να θέλει «…την εκχώρηση των σχετικών αρμοδιοτήτων σε κάποιο θεσμό των Βρυξελλών, γιατί η Αθήνα… θα συνεχίσει να εμπαίζει τους δανειστές». Ας μας εξηγήσουν οι… φίλοι Γερμανοί πολιτικοί την άρνησή τους να ξεπληρώσουν το κατοχικό δάνειο που πήρε η χώρα τους, πώς να την ονομάσουμε; Εμπαιγμό ή κάπως αλλιώς; Και βεβαίως κανείς δεν υποστηρίζει ότι δεν θα πρέπει να βρεθεί μια λύση στα αδιέξοδα του Ασφαλιστικού και των κόκκινων δανείων. Αλλωστε αυτά είναι προβλήματα που τα δημιούργησε το πολιτικό μας σύστημα, συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς στο σύνολό της. Το προσφυγικό όμως το δημιούργησαν εκείνες οι χώρες που καθημερινά βομβαρδίζουν τις Αραβικές χώρες για ίδιον όφελος. Ηδη σηκώνουμε μεγαλύτερο βάρος απ’ αυτό που μας αναλογεί. Θεωρώ ότι σαν λαός κουραστήκαμε πια να μας συμπεριφέρονται με τέτοιον εξευτελιστικό τρόπο… ότι δεν αντέχουμε πια να θεωρούμαστε ο αποδιοπομπαίος τράγος για ό,τι κακό… ότι οι αντοχές μας, οικονομικές και προπάντων οι ψυχικές, έχουν ελαττωθεί στο έπακρον… ότι η παραμονή μας στο ευρώ δεν είναι αυτοσκοπός κι ακόμα ότι η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει νόημα, αν το αντιστάθμισμα είναι να γίνουμε προτεκτοράτο της Γερμανίας. Ο Ελληνας φορολογούμενος έδωσε ό,τι μπορούσε, καιρός να δώσουν και εκείνοι που εμπλέκονται στις διάφορες λίστες, εκείνοι που είναι οι κάτοχοι των 300 δισ. ευρώ που βρίσκονται σε διάφορες τράπεζες του εξωτερικού. Ας απαιτήσει επιτέλους η κυβέρνηση… όχι την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου… γιατί σε αυτό ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά την έκδοση του Χριστοφοράκου από τους… ηθικούς Γερμανούς… για να ξετυλιχθεί το κουβάρι της διαπλοκής. Αλλωστε αυτό μας έλεγε σαν αντιπολίτευση ότι θα πράξει. Αυτονόητο ότι ο καινούργιος χρόνος δεν μπορεί να συνεχίσει όπως ο προηγούμενος. Υ.Γ. Μια λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση, που θέλει να λύσει το ασφαλιστικό, δεν μπορεί να δίνει αναδρομικά σε συνταξιούχους βουλευτές σημαντικά ποσά, τη στιγμή που σχεδιάζει να αυξήσει τις ασφαλιστικές εισφορές σε εργοδότες και εργαζομένους. Δικαιοσύνη μάθετε…
