» Η έκθεση ζωγραφικής της Χριστίνης Κανιτσάκη
Τα παιδικά παιχνίδια περασμένων χρόνων, εποχών που μπορεί να συνδέονται με την παιδική ηλικία μας ή ακόμα και την παιδική ηλικία παλαιότερων γενεών, φέρουν μεγάλο ειδικό βάρος. Η θέα τους προκαλεί αυτόματους συνειρμούς και ανακαλεί καταστάσεις και εικόνες απωθημένες στο βάθος του χρόνου.
Η νοσταλγία είναι αναπόφευκτη, μια νοσταλγία εποχής ονείρων, φαντασίας, δυνατών συναισθημάτων, προσδοκιών ολιγάρκειας, ευδαιμονίας ή θλίψης με αφορμή το ελάχιστο. Είναι η εποχή της απαξιωμένης ή παραγνωρισμένης, ανόθευτης (ακόμα) λογικής. Είναι η εποχή όπου τα αρχέτυπα, οι εικόνες, παρακινούν το λόγο.
Δεν είναι τυχαίο που ακόμα ανατυπώνονται εκείνα τα απαράμιλλα (για όσους τα γνωρίσαμε) και με μοναδική εικονογράφηση παλαιά αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου, αλλά και οι ιστορίες του Μικρού Ήρωα και γενικά περιοδικα και βιβλία περασμένων εποχών. Οι γονείς σπεύδουν να τα προμηθευτούν, για να μοιραστούν με τα παιδιά τους τη συγκίνηση μιας μικρής αναδρομής. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι παλαιά μεταλλικά παιχνίδια, όπως το τσουρί με την πολύχρωμη πεταλούδα που ανοιγόκλεινε τα φτερά της, η φώκια που μπορούσε να στριφογυρνά τη μπάλλα πάνω στη μύτη της, η κουρδιστή κότα που γεννούσε αυγά, το μικροσκοπικό τσίγκινο “βατραχάκι”και τόσα άλλα αναπαράγονται κατά καιρούς.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους ήταν το ότι έφεραν το αποτύπωμα της προσωπικής δημιουργίας, καθώς τεχνίτες της εποχής απασχολούνταν για την κατασκευή εκείνων των παιχνιδιών, που προορίζονταν να αντέξουν στο χρόνο.
Στα πλαίσια μιας αναβιωτικής αναδρομής εντάσσεται και η πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα έργων με τίτλο “ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ ΜΝΗΜΕΣ” της Χριστίνης Κανιτσάκη, που παρουσιάστηκε από 21 έως 30 Αυγούστου στο Χαμάμ της οδού Κατρέ,.
Η καλλιτέχνης, γνωστή για το ταλέντο και την ευαισθησία της, έχει επιλέξει να ζωγραφίσει πολύτιμα από συναισθηματική άποψη ενθύμια που έχουν καταχωρηθεί στο “οικογενειακό θησαυροφυλάκιο”. Πρόκειται για παιχνίδια ή τμήματα παιχνιδιών από ξύλο, όπως ένα βαγόνι τραίνου, ένα άλογο, συναρμολογούμενα ξύλινα σπιτάκια, ένα μεγάλο κόκκινο ζάρι, ένα καρουσέλ, αλλά και παιχνίδια φτιαγμένα από μέταλλο, όπως ένα αυτοκίνητο-αντίκα, ο κύριος που χαιρετά βγάζοντας το καπέλλο του (κουρδιστό παιχνίδι), παιχνίδια φτιαγμένα από μίξη υλικών, όπως μια σβούρα, καραβάκια, αλλά και παιχνίδια όπου τα συνθετικά υλικά χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με ύφασμα, όπως οι κούκλες με τις παραδοσιακές ασιατικές στολές.
Τα έργα μοιάζει να εναρμονίζονται απόλυτα με τους χώρους του παλαιού κτίσματος όπου φιλοξενούνται, καθώς διευκολύνεται η παράθεσή τους σε μικρές ενότητες.
Τα αντικείμενα που αποτελούν το θέμα κάθε πίνακα αποδίδονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, σε ένα περιβάλλοντα χώρο (φόντο) που επιτρέπει τις αντανακλάσεις και τους αντικατοπτρισμούς, ενώ τα χρώματα, τα οποία έμμεσα παραπέμπουν στην οξείδωση, αναδίνουν μια ευχάριστη ζωντάνια και θαλπωρή μέσα από τους τόνους του κόκκινου και του γαλαζοπράσινου, σε υποβλητικές συνθέσεις με μυθική χροιά. Η ευαίσθητη και διορατική ματιά της ζωγράφου έχει αποτυπωθεί σε αυτά τα έργα με την πολύ ενδιαφέρουσα τεχνοτροπία, που ανασύρουν βιώματα, μεταβιβάζουν συμβολισμούς και απευθύνονται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε επισκέπτη/αποδέκτη. Η έκθεση προορίζεται να συγκινήσει, να καθηλώσει και να ενεργοποιήσει σκέψεις, μεταξύ των οποίων σχετικά με τη συμβολή που χρειάζεται να έχουν τα παιχνίδια στην αναπτυξιακή διαδικασία και τις διαφορές, ως προς το διαδραστικό χαρακτήρα, μεταξύ παλαιών και νέων παιχνιδιών.
