«Παιδεία είναι η δύναμη που καλλιεργεί την ψυχή»
Πλάτωνας
Με αυτά τα λόγια ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας, συμπύκνωσε, λιτά και απέριττα τη σημασία που έχει η παιδεία στον άνθρωπο, μέσα από τη διαδικασία ποιοτικής εκπαίδευσης, ουσιαστικής αγωγής και ευφάνταστης διδασκαλίας. Η σημερινή εκπαιδευτική πολιτική της χώρας μας, μη λαμβάνοντας υπόψη τις καταιγιστικές εξελίξεις στον τομέα της μάθησης, επιδιώκει να τροφοδοτήσει και να ποσοτικοποιήσει ένα σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα, με πολλαπλά, αδιάφορα και ανούσια αντικείμενα μάθησης. Όπως, π.χ. επιβάλλει 1η και 2η ξένη γλώσσα, όπου και οι δύο έχουν απαξιωθεί, τελείως, λόγω της παραπαιδείας των ιδιωτικών φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων μαθημάτων, που είναι διάσπαρτα παντού! Δημιουργεί Ολοήμερο πρόγραμμα έως τις 17:30, όχι για να εξυπηρετήσει τους εργαζόμενους γονείς, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, σχολάνε γύρω στις 16:00, αλλά για να «εξοντώσει» πλήρως τους εκπαιδευτικούς με αυτό το άνευ ωφελούμενων στόχων, πρόγραμμα. Στην ουσία είναι πρόγραμμα παιδοφύλαξης, απλά για να συμπληρώσουν οι μαθητές πληθώρα φωτοτυπιών του πρωινού προγράμματος! Κατά τα άλλα το Ολοήμερο προβλέπει μελέτη μαθημάτων και όχι συμπλήρωση φωτοτυπιών και επίσης προβλέπει και προτείνει κι άλλα διδακτικά αντικείμενα που δεν εφαρμόζονται ποτέ, μουσική, χορός, εικαστικά, όμιλοι κλπ! Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο: Οι μαθητές, σε ένα εξαντλητικό πρόγραμμα, ενώ διδάσκονται ξένη γλώσσα, πηγαίνουν ταυτόχρονα σε φροντιστήριο ξένης γλώσσας, ενώ διδάσκονται το μάθημα της Φυσικής Αγωγής, παρακολουθούν πρόγραμμα Φυσικής Αγωγής, σε αθλητικούς, ιδιωτικούς ομίλους!! Επιπλέον, επιβάλλει αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου, χωρίς να έχει υποστηρίξει πρώτα το εκπαιδευτικό έργο των εκπαιδευτικών, δηλαδή να εμπλουτίσει τα πενιχρά μέσα μάθησης, να επαναφέρει τα ανύπαρκτα σεμινάρια επιμόρφωσης, να βελτιώσει τις παρωχημένες, κτιριακές υποδομές του προηγούμενου… αιώνα! Τα περισσότερα Σχολεία, σήμερα, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ενός σύγχρονου, λειτουργικού και ασφαλούς σχολικού περιβάλλοντος! Επιβάλλουν εξετάσεις (PISA), στους μαθητές της ΣΤ΄ Δημοτικού και Γ΄ Γυμνασίου, στοχεύοντας όχι στην αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά στην ρομποτοποίηση των παιδιών, μέσα σε ένα σύστημα όπου πρέπει να γίνουν πειθήνια όργανα, άβουλα όντα, που απλά θα σκύβουν το κεφάλι, χωρίς να έχουν γνώμη! Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας «μπάζει» από παντού, τι να πιάσεις και ποιο να αφήσεις! Οι καιροί αλλάζουν, οι εξελίξεις τρέχουν, τα προβλήματα γιγαντώνονται, πόλεμοι μαίνονται παντού στην υφήλιο κι εδώ, στη χώρα μας, έχουμε μείνει στην ανάγνωση, την αντιγραφή και την ορθογραφία!
Χωρίς να είναι στις προθέσεις μας να υποτιμήσουμε τα παραπάνω διδακτικά αντικείμενα, τα αναφέρουμε ως παράδειγμα, για να αναδείξουμε την ένδεια της εκπαιδευτικής πολιτικής και την θέαση εκ του μακρόθεν, των διεθνών εξελίξεων! Εδώ και εκατό χρόνια υπήρχε στην χώρα μας σχολικό πρόγραμμα μαθημάτων, το οποίο , σχεδόν δεν έχει αλλάξει, έως σήμερα! Μέσα στο πλαίσιο που διέπει τη σχολική ζωή, τα διδακτικά αντικείμενα, θα έπρεπε να συνδέονται άμεσα με τις ανάγκες της κοινωνίας, τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, την ειρήνη και τον πόλεμο, την παγκόσμια υγεία, την κλιματική αλλαγή, τις ανθρώπινες σχέσεις κλπ κλπ. Όλα αυτά με μια διαθεματική προσέγγιση, συνυφασμένη με μορφές τέχνης, με παιχνίδι, με εμψύχωση, με ενσυναίσθηση, κριτική σκέψη και προβληματισμό!
«Το μυαλό ενός μαθητή, δεν είναι ένα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φωτιά που πρέπει ν’ ανάψει», έλεγε ο μεγάλος ιστορικός, Πλούταρχος κι αυτό έχει σημασία, στην εποχή των πληροφοριών που ζούμε! Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, θα πρέπει να εμπνέει τον εκπαιδευτικό, όπως και ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να εμπνέει τον μαθητή. Για να πραγματοποιηθούν αυτά χρειάζεται, άμεσα, μια ριζική και ρηξικέλευθη πολιτική, επαναπροσδιορισμού της παρεχόμενης εκπαίδευσης, διδασκαλίας και μάθησης. Το εκπαιδευτικό μοντέλο να γίνει πιο ελκυστικό, πιο προσιτό, πιο εκσυγχρονισμένο για τον εκπαιδευτικό και τον μαθητή, αλλά ταυτόχρονα να γίνει πηγή έμπνευσης, χαράς και δημιουργίας! Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν μπορεί να ακροβατεί άλλο, ανάμεσα στην υποκρισία, την τυπολατρία και την γραφειοκρατία! Δεν μπορεί να στηρίζεται σε χιλιάδες νόμους και εγκυκλίους, σε ένα κυκεώνα διατάξεων και παραγράφων! Παρά τον εκσυγχρονισμέ της ψηφιακής εποχής, διέπεται, κυρίως, από διαχειριστική πολιτική που οδηγεί τον εκπαιδευτικό σε μια ατέρμονη διαδικασία παραγωγής και αποστολής εγγράφων, μέσα σε ένα σύστημα εγκλωβισμού της γνώσης. Υφίσταται ένα Σχολείο, τελικά, που προωθεί την παρωχημένη διδασκαλία, στηριζόμενη, στα βιβλία που προτείνει το Υπουργείο Παιδείας και της εφαρμογής της διδακτέας ύλης τους, χωρίς άλλα εφόδια, χωρίς ψηφιακά εργαλεία, εμψύχωση, σεμινάρια ή επιμόρφωση πάνω στις σύγχρονες τάσεις της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Εν κατακλείδι, θέλουμε να ονειρευόμαστε ένα Σχολείο, μακριά από αγκυλώσεις και ξεπερασμένα πρότυπα, χωρίς διδακτισμούς και ηθικολογίες, ένα Σχολείο διαφορετικό, με εναλλακτικές μεθόδους προσέγγισης της γνώσης και της εμπειρίας, μέσα από το βίωμα, το ερέθισμα και την δυναμική της ομάδας! Ένα Σχολείο που πάνω απ’ όλα, στο κέντρο ενδιαφέροντος, θα έχει τον μαθητής και την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, με καλλιέργεια της αισθητικής, της κριτικής σκέψης, των συναισθημάτων, την πλήρη αποδοχή της διαφορετικότητας, την ανάπτυξη του αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης, της αλληλεγγύης, της συνεργατικότητας, του προβληματισμού…κ. ά.
