» Παιδί μου, μην αφήσεις να… χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα…
Πριν μερικά 24ώρα δύο θάνατοι κλόνισαν την καθημερινότητα μέσα στα σπίτια όπου γονείς και παιδιά επιμένουν να συνυπάρχουν, φροντίζοντας να μη χαθεί η ευλογία και σε όποιους αρέσει, της ελληνικής οικογένειας που βάλλεται πολυμετωπικά. Δύο θάνατοι, που μόνο τα ονόματα θα αναφέρω των προσώπων που έχουν αγγίξει είτε τους γονείς είτε τα παιδιά, στις πιο κρυφές γωνιές τους, όπως αυτές που υπάρχουν στο μυαλό και την ψυχή ενός εκάστου. Έφυγε ο Μίκης, έφυγε ο MAD. Δύο άνθρωποι της μουσικής που η κάθε γενιά έκλαψε, ίσως και να ούρλιαξε για το χαμό τους.
Δεν επιθυμώ να εκφραστώ με επίθετα κοσμητικά ή με φράσεις που θα άγονται της συναισθηματικής μου φόρτισης. Όμως μου γεννήθηκε, ύστερα από μερικές ώρες των ανακοινώσεων των θλιβερών ειδήσεων για τον Μίκη και τον ΜAD η ανάγκη να ακούσω τους φίλους μου, τους δικούς μου ανθρώπους, τη φουρνιά μου όπως λέμε, όμως παράλληλα μία τεράστια ανάγκη να ακούσω τα παιδιά μου, τους φίλους τους, για όλα όσα διέπουν το δικό τους θρήνο. Όλοι μας, σκύψαμε το κεφάλι και μείναμε αμίλητοι για δύο ανθρώπους που χάθηκαν με ξεχωριστό αποτύπωμα ο καθένας τους, που δεν παύει όμως να είναι ένα αποτύπωμα που επηρέασε και επηρεάζει.
Μίλησα, δάκρυσα, άκουσα, σκέφτηκα, διαπίστωσα, θυμήθηκα, λυπήθηκα, οργίστηκα, ανατρίχιασα, σιώπησα, ξέσπασα, συμβούλεψα και κάποια στιγμή… ήρθε η γαλήνη της συνειδητοποίησης. Ήρθε εκείνη η ώρα, όπου όλα τα κουτάκια μπαίνουν στη σειρά και το μυαλό καταλαγιάζει ό,τι κι αν έχει μέσα του. Ήταν εκείνη η στιγμή που όπως έλεγε ο δάσκαλος μου: «Έλα τώρα παιδί μου να τα βάλουμε όλα κάτω». Προσωπικά σκέφτηκα, με όλο το σεβασμό προς τον Μίκη και τον MAD μα κι όλο το σεβασμό προς τη γενιά εμάς των πριν και την γενιά των τώρα και των αύριο, να βάλω κάτω όχι κουβέντες και σκέψεις, αλλά λέξεις και έννοιες… Τα ζητούμενα και τα ποθούμενα, τα συν και τα πλην όπως τα έχω μέσα μου.
Δεν μπορώ παιδί μου να βάλω στο ίδιο επίπεδο τον Μίκη και τον MAD μουσικά και καλλιτεχνικά. Δεν επιτρέπεται η οποιαδήποτε σύγκριση. Όμως και οι δύο αυτοί άνθρωποι άφησαν πίσω τους ανθρώπους που τους αγάπησαν και τους υποστήριξαν. Οπότε παιδί μου, με κάθε σεβασμό στις επιλογές σου και στην ελευθερία σου, με κάθε ισχύ υποστηρικτική που έχω και θα διαθέσω για σένα και τους φίλους σου στον πόλεμο για το μέλλον σας, θέλω να μου κάνεις μία τεράστια χάρη. Θέλω παιδί μου, να αφουγκραστείς τη φωνή του Μίκη, να διαβάσεις τις λέξεις του, να νιώσεις τα vibes και να αφεθείς. Θέλω παιδί μου, να αφουγκραστείς τη φωνή του ΜAD, να διαβάσεις τις λέξεις του, να νιώσεις τα vibes και να αφεθείς. Ύστερα, αποφάσισε εσύ παιδί μου, όταν σηκώσεις τη ματιά σου πόσο ψηλά θέλεις να την φτάσεις. Μόνο κάνε μου τη χάρη, όποια απόφαση κι αν πάρεις… Παιδί μου… μη λησμονάς τη χώρα σου… Παιδί μου, μην αφήσεις να… χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα…
Μίκης Θεοδωράκης:
«Όμορφη πόλη φωνές μουσικές, απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές, ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα, βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα, Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα, τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα, θα γίνεις δικιά μου…. Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο, μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ, είμαι θρεφτάρι μ’ έχουν κλείσει στο σφαγείο, σήμερα εσύ αύριο εγώ. Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα, μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ, πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα `μαστε παρέα, τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ. Που πάει να πει, σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή, βαστάω γερά, κρατάω καλά. Μες στις καρδιές μας αρχινάει το πανηγύρι, τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ, τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ… Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς. Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Θεέ μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά. Θεέ μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα… Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική, μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου. Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά, στα ηφαίστεια κλήματα σειρά, και τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα».
MAD CLIP:
«Έσκασε το πορτοφόλι απ’ τα πενηντάρικα. Έχω κάνει τα κιλά να κάνουν ακροβατικά. Μια ζωή ήμουνα dealer είχα γούστα ακριβά. Από πιτσιρικάς ήξερα τι ήθελα. Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα. Γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά. Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα. Γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά. Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα. Σέρβιρα, σπρώχνω έμπειρα, κινούμαι έξυπνα. Έξοδα, καθαρίζω έξοδα. Mix-άρω τη κόκα με τη σόδα βγάζω έσοδα. Με γουστάρουν τα μ… φορτώνω τα ξ…, ξ….. AK σκάμε σα τον Hezbollah. Δε μασάμε μες τα VIP με τα περίστροφα. Μεσ’ σε λίγα χρόνια έχω κάνει τα απίστευτα. Γερμανός ο κινητήρας πεντακόσια άλογα, στα ‘λεγα. Δε πιστέψαν πήγα και τους γάζωσα, στα ‘λεγα. Πως σε λίγα χρόνια θα μας γλύφαν τα α… Δεν υπογράφω deal-ια άμα δεν έχουνε mill-ια. Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα. Γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά. Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα. Γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά. Πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου και στα δύσκολα. Πρέπει να επιμένεις να λυγίσεις και τα σίδερα. Αποφεύγω φυλακή, πόδι μεσ’ το φέρετρο. Έδωσα την εντολή, τα μάτια μου στο έπαθλο. Lamborgini, Murcielago κίτρινα σαν κεραυνός. Gucci τα τσαντάκια αν το ανοίξω βγαίνει κέρατο. Έσκασε το πορτοφόλι απ’ τα πενηντάρικα. Έχω κάνει τα κιλά να κάνουν ακροβατικά. Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα. Γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά. Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα. Γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά».
Θρηνούμε παιδί μου και οι δύο… Όμως επιμένω. Αποφάσισε εσύ παιδί μου όταν σηκώσεις τη ματιά σου, πόσο ψηλά θέλεις να την φτάσεις. Μόνο κάνε μου τη χάρη… Παιδί μου… μη λησμονάς τη χώρα σου… Παιδί μου, μην αφήσεις να… χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα… Και πράξε αυτό που έλεγε ο MAD: «Πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου και στα δύσκολα. Πρέπει να επιμένεις να λυγίσεις και τα σίδερα».
