Το ζήτημα της κατάχρησης εξουσίας και της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων στους κόλπους της εκκλησίας έρχεται να φωτίσει η παράσταση “Παιδιά του πατρός” του Στέφανου Κακαβούλη, η οποία κάνει πρεμιέρα σήμερα στο Θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης”.
Στη σκιά των σοκαριστικών αποκαλύψεων για τον βιασμό χιλιάδων παιδιών από ιερείς της καθολικής εκκλησίας, που είδαν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, αλλά και των πολύκροτων δικαστικών υποθέσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη στην χώρα μας αυτή την περίοδο, η παράσταση που είχε ανέβει με επιτυχία το 2012 – 2013 στην Αθήνα, πραγματεύεται έννοιες όπως εξουσία, τραύμα, ενοχή και πίστη. Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός Στέφανος Κακαβούλης μίλησε στα “Χ.ν.” για τα “Παιδιά του πατρός”, την κάθαρση που… αργεί ακόμα αλλά και τη δυναμική του θεάτρου στα Χανιά.
• Πώς γεννήθηκε το έργο “Παιδιά του πατρός”;
Το έργο το έγραψα το 2012 και ανέβηκε στην Αθήνα το ‘12-’13 για δύο σεζόν στο θέατρο “Βρυσάκι”, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Τότε στην πρώτη παράσταση μού είχε κάνει την τιμή να παίξει κι ο Σπύρος Φωκάς από τον οποίο έμαθα πολλά. Το θέμα τώρα τού έργου είναι κάπως προκλητικό, αιρετικό. Μιλάει για την παιδεραστία στους κόλπους της εκκλησίας, ένα θέμα που έρχεται και επανέρχεται δυστυχώς και βέβαια αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν. Ουσιαστικά το έργο μιλάει για το θέμα της κατάχρησης της εξουσίας που δεν είναι σε καμία της μορφή αποδεκτή αλλά ειδικά στον χώρο της εκκλησίας είναι ακόμα περισσότερο ανεπίτρεπτη και βίαιη, γιατί είναι μια κατάχρηση εξουσίας που εμπλέκει το θείο στοιχείο και εκμεταλλεύεται την πίστη του άλλου, ακουμπάει στον φόβο, τις ενοχές κ.λπ. Αυτά τα στοιχεία έρχεται να φωτίσει το κείμενο μέσα από την ιστορία ενός πρώην καθολικού ιερέα που προσκαλεί πρώην θύματά του σε μια συνάντηση για να απολογηθεί για τις πράξεις του. Στην πρόσκλησή του ανταποκρίθηκαν μόλις τρία άτομα, που ως ανήλικα παιδιά τα είχε βιάσει. Δύο κοπέλες κι ένας άνδρας. Κατά τη συνάντηση αυτή βλέπουμε πως έχει στιγματίσει τη ζωή τους αυτό το γεγονός, με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό στον καθένα.
• Το θέμα της κατάχρησης εξουσίας που συνδέεται με σεξουαλική κακοποίηση βρίσκεται στην επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα και μέσα από δύο υποθέσεις δικαστικές που βρίσκονται σε εξέλιξη και εμπλέκονται γνωστοί ηθοποιοί – σκηνοθέτες. Πιστεύεις ότι θα υπάρξει κάθαρση στον χώρο της τέχνης μέσα από τη συζήτηση που έχει ανοίξει και τη δικαστική έκβαση αυτών των υποθέσεων;
Η κάθαρση είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε σε ένα σημείο κάθαρσης, γιατί κάθαρση σημαίνει ότι θα καθαρίσει ο χώρος από τέτοιου είδους φαινόμενα, κάτι το οποίο προσωπικά δεν το πιστεύω. Το ό,τι όμως μιλάμε σαφώς και είναι θετικό. Είναι καλό που μιλάμε. Είναι ένα βήμα αυτό από μόνο του. Πρέπει να μιλάμε είτε πρόκειται για μια οικογένεια, είτε για μια σχέση, είτε για έναν εργασιακό χώρο. Από εκεί και πέρα, για το αν θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή μετά τις υποθέσεις αυτές, αυτό είναι αμφίβολο…
• Έχει διαφορά να δουλεύεις στην επαρχία από ό,τι στην Αθήνα;
Στα Χανιά αυτό που έχω συναντήσει είναι εντυπωσιακό. Είναι μια πόλη που αγαπάει πολύ το θέατρο, έχει πάρα πολλές θεατρικές ομάδες, ανεβαίνουν συνεχώς παραστάσεις και υπάρχουν θέατρα, όπως το “Δ. Βλησίδης”, που θα το ζήλευαν ακόμα και στην Αθήνα. Σας αξίζουν πολλά μπράβο που έχετε τόσο έντονη θεατρική δραστηριότητα.
• Τι βαραίνει μέσα σου περισσότερο η ιδιότητα του σκηνοθέτη, του ηθοποιού ή του συγγραφέα;
Το ιδανικό για εμένα θα ήταν να μην μπερδεύονταν τα πράγματα. Οταν δηλαδή γράφω ένα έργο να κάνω μόνο αυτό, όταν παίζω να παίζω μόνο κι όταν σκηνοθετώ να κάνω μόνο αυτό. Ομως οι συγκυρίες τα έχουν φέρει έτσι που έχω σκηνοθετήσει δικά μου έργα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι αυτά τα έργα δεν θα μπορούσαν να φωτιστούν με έναν διαφορετικό τρόπο από έναν άλλο σκηνοθέτη. Ως προς τη συγκεκριμένη παράσταση αρχικά δεν ήθελα να παίξω. Όμως οι ηθοποιοί που θα μπορούσαν να αναλάβουν τον έναν ρόλο, δεν είχαν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της προετοιμασίας λόγω αντικειμενικών δυσκολιών κι έτσι ανέλαβα εγώ. Γενικώς πάντως δεν θέλω να μπερδεύονται οι διαφορετικές ιδιότητες.
• Τα χρόνια της πανδημίας ήταν πολύ δύσκολα για τον χώρο των καλλιτεχνών. Ωστόσο, βλέπουμε τώρα να υπάρχει μεγάλη δίψα του κοινού για θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κ.λπ. Πώς το βιώνεις εσύ;
Φέτος έγινε ένας χαμός από εκδηλώσεις. Δεν ήξερες που να πας. Σίγουρα πάντως μας έλειψε αυτή η επαφή. Είναι λογικό, όμως, γιατί οι καλλιτέχνες παίρνουμε ζωή από αυτό. Από την άλλη, η καραντίνα για εμένα ήταν μια δημιουργική περίοδος γιατί έγραψα μια συλλογή 15 διηγημάτων που προγραμματίζω να εκδοθούν μέσα στην επόμενη σεζόν.
Το έργο του Στέφανου Κακαβούλη “Παιδιά του πατρός” κάνει πρεμιέρα σήμερα Παρασκευή και θα παρουσιαστεί για δυο τριήμερα (Παρασκευή 16 – Σάββατο 17 – Κυριακή 18 και Παρασκευή 23 – Σάββατο 24 και Κυριακή 25) στις 9 μ.μ. στο θέατρο “Βλησίδη” από την ομάδα 4 του Γιώργου Τακτικάκη.
Συγγραφή – Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Διανομή (με σειρά εμφάνισης): Ανθούλα Μαρινάκη, Σίσσυ Δαμουλάκη, Στέφανος Κακαβούλης.
Στον ρόλο του ιερέα ο Δημοσθένης Χαριτάκης.
Μουσική: Γιάννης Μυγδάνης, Σκηνικά – Κουστούμια: Ξανθή Κόντου.
Παραγωγή: Ομάδα 4 του Γιώργου Τακτικάκη.
Γενική είσοδος 10 ευρώ.
