Παιδικές μου αναμνήσεις πολέμου

Καθώς έμπαιναν οι Γερμανοί στο χωριό, παρακάτσευα από μια ταράτσα, περιμένοντας με την παιδική μου φαντασία να δω κάποιους φοβερούς σατανάδες, ίσως με κέρατα και μαύρες τρίχες…

Βλέποντας καθημερινά στις τηλεοράσεις το δράμα του ουκρανικού λαού, τη βαρβαρότητα και το μίσος να πλήττουν αθώους και άμαχους, απλούς ανθρώπους, αυτό που σε προβληματίζει και σε συγκινεί αφάνταστα είναι οι τραγικές εμπειρίες των μικρών παιδιών στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.

Άνθρωποι της καθημερινότητας που είχαν λίγα ή πολλά αγαθά στις κατοικίες τους και στη ζωή τους να πορεύονται μέσα στην παγωνιά και το χιόνι με δυο – τρεις τσάντες στα χέρια, όλο το βιος τους. Νιώθεις άβολα, όταν βρίσκεσαι μέσα στη σιγουριά και τη θαλπωρή του σπιτιού σου.

Ξυπνάνε μνήμες άλλων εποχών, που και εσύ ήσουν παιδί κι έζησες ώρες πολέμου, αλλά τουλάχιστον μπόρεσες να είσαι στον τόπο σου και κοντά στους δικούς σου.

Την επόμενη ή τη μεθεπόμενη της επίθεσης των ιταλικών δυνάμεων στη χώρα μας, ζούσαμε σε ένα στενό της συνοικίας του Τοπανά της Παλιάς Πόλης. Την περίοδο της εισβολής των Ιταλών στη χώρα μας ζούσαμε στην πάροδο Αγγέλων του Τοπανά, στην παλιά πόλη, σε ένα παλιό σπίτι. Ακριβώς πέντε χρονών τότε, εγώ δεν κατάλαβα τίποτα από τις ζωηρές συζητήσεις, τις συγκεντρώσεις στη γειτονιά, παρά μόνο όταν την πρώτη ή τη δεύτερη ημέρα ήχησε, σαν ουρλιαχτό ύαινας, ήχος σειρήνας και να με αρπάζει η μάνα μου, να με τρέχει σε ένα θολωτό κτίσμα, όπου ήταν και άλλοι γείτονες με την ιδέα ότι εκεί προστατευόμαστε.

Οι πρώτοι ιταλικοί βομβαρδισμοί, σύμφωνα με ανακοινώσεις του Υπουργείου Εσωτερικών που διάβασα σε παλαιά έντυπα τριάντα χρόνια μετά, πραγματοποιήθηκαν στην Πάτρα με 100 νεκρούς και στα Χανιά με περίπου 12.

Θυμάμαι που από τον φόβο μου είχα πάθει σοβαρή ναυτία και δεν μπορούσα να συνέλθω.

Σε ένα καταφύγιο στην Ντάμπια, βενετσιάνικο φρούριο, πρόχειρο, έπεσε πλησίον βόμβα που από τα χώματα που έπεσαν, από τη δόνηση καταπλακώθηκαν οι δίδυμες αδελφές της οικογένειας Καραμπατσάκη και έμειναν από ασφυξία.

Μας είχαν μοιράσει κάτι αυτοκόλλητες ταινίες, για να τις κολλάμε στα τζάμια ώστε αν σπάσουν να μην τραυματιστούμε. Κάθε βράδυ πέρναγαν οι φαλαγγίτες, η νεολαία του Μεταξά, και όταν υπήρχε το παραμικρό ορατό φως, φώναζαν χτυπώντας τα παράθυρα «τα φώτα, τα φώτα».

Πέρασε ο καιρός χωρίς ανάμνηση, αλλά και την ημέρα που βομβάρδιζαν οι Γερμανοί, πριν την πτώση των αλεξιπτωτιστών, άλλος πανικός όταν εκεί πλησίον, στη συνοικία Καστέλλι – Σαντριβάνι, είχαν όλα ισοπεδωθεί. Έφτασε ο πατέρας μου και με ένα ταξί, ίσως το μοναδικό, μας πήρε άρον άρον για καταφυγή στο χωριό της αδελφής του Μ. Μπιρη στο Ζουρίδι Ρεθύμνης. Η μάνα μου, η αγία πήρε μαζί μια τσάντα με πέντε – έξι εικονίσματα και ξεκινήσαμε. Στη Σούδα, μάλλον, αλλά και άλλες δύο – τρεις φορές, η περιοχή βομβαρδιζόταν και όλοι ξεπετιόμαστε έξω και ξαπλώναμε στο διπλανό χαντάκι του δρόμου και η μάνα με την τσάντα, τον θησαυρό της, αγκαλιά.

Ως το χωριό έφταναν τα στούκας με τον ανατριχιαστικό θόρυβο της εκφοβιστικής σειρήνας τους και ο πατέρας, μαζί με τις ξαδέλφες, μας μετέφερε σε κάποια απόσταση κάτω από δέντρα, δίπλα σε μια χαράδρα, όπου κόβοντας κλαδιά σκέπασε όσες γυναίκες φορούσαν χρωματιστά για… καμουφλάρισμα.

Πρώτη φορά είδα αεροπλάνα να περνάνε τόσο χαμηλά μέσα από τη διπλανή χαράδρα πυροβολώντας, έτσι που έβλεπες το φάντασμα του πιλότου τους. Εισερχόμενοι, μετά από λίγες ημέρες, οι Γερμανοί στο χωριό, παρακάτσευα από μια ταράτσα, περιμένοντας με την παιδική μου φαντασία να δω κάποιους φοβερούς σατανάδες, ίσως με κέρατα και μαύρες τρίχες.

Η εμφάνιση τους όμως, πάνοπλοι με το χέρι στην σκανδάλη, δεν απείχε από τη φαντασία μου. Αυτά ως εδω, γιατί αν συνεχίσω ως προς την κατοχή, θα χρειαζόταν πολλές σελίδες, μιας και στα 87 μου τη θυμάμαι μέρα με τη μέρα.