Παιδοφιλία

Πληττόμεθα από αλλεπάλληλες κρίσεις που δεν κρύβονται ούτε και απ’ τους πλέον αδιάφορους. Έχουν μαζευτεί πολλά μαύρα σύννεφα και είναι θέμα χρόνου, η κοινωνία να υποστεί, οτιδήποτε προκύψει ως τιμωρία. Το φαινόμενο της παιδοφιλίας δεν είναι τωρινό. Το ζούμε τώρα και θα το ζήσουμε αυξανόμενο στο μέλλον, αν δεν ληφθούν μέτρα εναντίον της μαστροπείας.
Πρόκειται για τραγωδία, που βιώνει κάθε οικογένεια για την κακοποίηση ενός παιδιού. Όταν ένας παιδόφιλος εκμεταλλεύεται σεξουαλικά ένα ανήλικο, δεν πρέπει να θεωρείται άνθρωπος. «Μπορεί να ‘χει τα ανθρώπινα σημάδια, κεφάλι, μάτια, στόμα, χέρια και πόδια, αλλά δεν είναι άνθρωπος». Δίπλα σ’ αυτόν δεκάδες άλλοι βιαστές, που στη φρικιαστική περίπτωση του Κολωνού δήλωναν προτεραιότητα να ικανοποιήσουν τα διεστραμμένα ένστικτά τους πάνω στο κορμί της 12χρονης.
Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη. Υπάρχουν κρυφά μυστικά θαμμένα σε σκοτεινές γωνιές. Η πρόληψη του κακού δεν αντιμετωπίζεται σωστά. Ο δεσμός του γονιού προς το παιδί παρασάγκας απέχει. Δεν αναπτύσσεται καλά η εκπαίδευση του παιδιού. Η οικογένεια δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Δεν μπορεί σε κάθε σπίτι να υπάρχει και από ένας χωροφύλακας. Ο δεσμός του γονιού προς το παιδί έχει αλλοτριωθεί. Ο ψυχισμός του και η σεξουαλικότητα του γίνεται τροφή στους διεφθαρμένους.
Αν δεν ληφθούν μέτρα, να μάθουν οι γονείς ποιοι πρέπει να ‘ναι οι δεσμοί με το παιδί τους, πώς να το φροντίζουν, αν δεν μπει έλεγχος στο σκοτεινό διαδίκτυο που μορφώνει, «αποφασίζει», αλλά ανοίγει γέφυρες διαταραχών, έτσι ώστε η πορεία να εξελίσσεται μέσ’ απ’ αυτό, τότε η κατάσταση έχει ξεφύγει. Η απομόνωση σ’ ένα κλειστό δωμάτιο μ’ έναν υπολογιστή χωρίς έλεγχο και παρακολούθηση δεν είναι διαπαιδαγώγηση, είναι εξάρτηση και ένα είδος ανίατης ασθένειας.
Το παιδί, όσο μεγαλώνει, πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με την πραγματικότητα και αυτή του τη διδάσκουν οι γονείς. Η σεξουαλική αγωγή δίδεται απ’ αυτούς. Να μιλήσουν στα παιδιά που έχουν ανάγκη, όταν στα 12 χρόνια τους μπαίνουν στην εφηβεία, να μάθουν να αγαπούν και να προστατεύουν το σώμα τους, ώστε οι γονείς τους να μην κλαίνε για τον θάνατο τους πριν φθάσουν στο μνήμα. Η πολιτεία πρέπει ν’ αγγίξει το θέμα και να μορφώνει το κοινό. Το πρόβλημα ξεκινάει απ’ τις γειτονιές, δεν θεραπεύεται αλλιώς, και οι γονείς, όταν σιωπούν, εγκληματούν.
Ο μεταναστευτικός πληθυσμός έχει μεταβάλει την κοινωνική δομή. Πρωταγωνιστής της ζωής έγινε το διαδίκτυο. Κάποτε τα παιδιά παρακαλούσαν τους γονείς, να τους πάρουν παιχνίδια. Τώρα κλαίνε, να τους αγοράσουν κινητό.
Η κοινωνική καλλιέργεια άλλαξε. Ο γονιός οφείλει να είναι ο πρωταγωνιστής διαμόρφωσης του χαρακτήρα του παιδιού από τα 6 έως τα 16 του χρόνια. Αν χαθεί αυτή η περίοδος της ζωής του παιδιού, τότε δύσκολα προσαρμόζεται ύστερα στον κοινωνικό περίγυρο της νομιμότητας.