ΣΤ2 ΤΑΞΗ 10ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
Για τα “γιατί” του Πολυτεχνείου ο λόγος
Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! Κουβέντιασαν πολύ με τη δασκάλα τους, Αδαμαντία Σαβιολή, το όνομά της, για τα “γιατί” της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο, τις τελευταίες μέρες, τα παιδιά της Στ2 τάξης του 10ου Δημ. Σχ. Χανίων. Καρπός αυτής της κουβέντας οι εργασίες που μου έστειλαν, με ταχυδρόομο τη διευθύντριά τους, παλιά μου συνεργάτιδα στο 5ο Δημ. Σχ. Χανίων, Αγγελική Χριστοφή. Ενα ομαδικό κείμενο με τίτλο “17 Νοεμβρίου”, πέντε ποιήματα (το ένα της δασκάλας τους, το οποίο λειτούργησε παραδειγματικά) και πολλές ζωγραφιές. Χαρά μου η φιλοξενία τους (αδύνατο να χωρέσουν όλες οι ζωγραφιές) στον Παιδότοπο. Ο,τι καλύτερο το σημερινό αφιέρωμα των Εκτακιών του 10ου στην 46η Επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Πάντα επίκαιρο το μήνυμα για “ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔEΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”!
Σας χαιρετώ με αγάπη Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης δάσκαλος
17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
46 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ημέρα μνήμης τόσο για αυτούς που έζησαν εκείνα τα χρόνια το άγριο πρόσωπο της δικτατορίας, όσο και για εμάς τους νεότερους. Οι Έλληνες φώναξαν και διαμαρτυρήθηκαν για την παραβίαση των δικαιωμάτων τους, για την έλλειψη παιδείας και ελευθερίας, για τις εξορίες και τα βασανιστήρια. Κόσμος βροντοφώναξε κατά του φασισμού. Συγκεντρωμένα πλήθη φώναξαν «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ». Ανατρέχοντας σε εκείνα τα μαύρα χρόνια της δικτατορίας (1967-1974), δημιουργείται ένα μεγάλο «γιατί;». Γιατί αδέρφια να πολεμούν αδέρφια; Γιατί βασανιστήρια, εξορίες και φυλακές στο όνομα του κοινού καλού; Γιατί να μπει το τανκ στο Πολυτεχνείο; Γιατί να κυνηγήσουν και να σκοτώσουν νέους και νέες που θέλησαν τη Δημοκρατία; Ερωτήματα που εμείς οι νέοι δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε και να απαντήσουμε. Παρόλα αυτά, δεν ξεχνάμε τον αγώνα του λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη. Έναν αγώνα που δικαιώθηκε μερικούς μήνες μετά την αιματηρή νύχτα του Πολυτεχνείου, με την κατάρρευση της δικτατορίας και την τιμωρία εκείνων που την υπηρέτησαν. Ο αγώνας του λαού εκείνης της εποχής πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς πάλη και αγώνα. Πρέπει να αγωνιζόμασταν για τα πιστεύω μας και τα ιδανικά μας, να ορθώνουμε το ανάστημά μας σε εκείνους που μας αδικούν, να μη σκύβουμε το κεφάλι και να μην παραδίδουμε τίποτα αμαχητί.
Οι Μαθητές:
Αλίγια Άλμπις. Αλχανάκι Μαριάν, Αποστολάκης Γεώργιος, Καμπουράκης Ιωάννης, Καρπουζά Μαρία, Λαγωνικάκης Ιωάννης, Μαλεκάκη Ελευθερία, Μπιλιμάνι Καλτρίνα, Μπολάκη Ερασμία, Παναγιωτόπουλος Νεκτάριος – Γεώργιος, Ράντεβ Ράντι, Σανδαλάκη Ιωάννα, Συγγελάκης Ιωάννης, Τσιλιμιγκάκης Χρήστος Η δασκάλα: Σαβιολή Αδαμαντία 10o Δημοτικό Σχολείο Χανίων
Μη σωπαίνεις, μίλα. Μίλα όταν σου στερούν το ψωμί, μίλα όταν σου στερούν την παιδεία, μίλα όταν σου λένε «όχι» στην ελευθερία. Μίλα, φώναξε, κραύγασε, αντιστάσου. Μη σωπαίνεις, μίλα. Μίλα ακόμα και όταν σου κλείνουν το στόμα με τα δυο χέρια σφιχτά.
Μίλα, φώναξε, κραύγασε, αντιστάσου Μη σωπαίνεις, μίλα. Μίλα στο άδικο, μίλα στη στέρηση, μίλα σε αυτόν που σε χαστουκίζει και σου λέει να σωπαίνεις. Μίλα, φώναξε, κραύγασε, αντιστάσου Θυμήσου τότε, 17 Νοέμβρη ήταν… Μίλησαν, σε σώπασαν. Μίλησαν στο άδικο, Φώναξαν για το ψωμί, Κραύγασαν για την παιδεία, Αντιστάθηκαν για την ελευθερία. Ήταν όλοι, εσύ. Μη σωπαίνεις, μίλα.
Αδαμαντία Σαβιολή Δασκάλα
Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία φωνάζουνε στους δρόμους νύχτα- μέρα. Τανκς, όπλα, γκλοπ, αστυνομικοί. Φωτιές, δάκρυα, αίματα, νεκροί. Φόβος στις καρδιές των ανθρώπων. «EIPHNH ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ, ΕΙΡΗΝΗ».
Ερασμία Μπολάκη
Παντού δακρυγόνα που πνίγουν τη φωνή. Αίμα νεκρών απλώνεται στην πόλη. Τρόμος στα μάτια ζωντανών, νεκρών. Μα μια φωνή ακούγεται: «Αντέχουμε!».
Γιάννης Λαγωνικάκης
Αδέρφια μας στρατιώτες ανέβηκαν στα τανκς. Αίμα χύθηκε από του λαού τα ρούχα. Σφαίρες γάζωσαν των ανθρώπων τις ψυχές. Πτώματα, νεκροί εδώ κι εκεί.
Άλμπις Αλίγια
Ψωμί –Παιδεία –Ελευθερία Ακούγεται παντού. Τέλος οι νεκροί Τέλος οι αυταρχικοί. Μες στο Πολυτεχνείο Τάνκς και στρατιώρες. Φωτιά, δακρυγόνα, φυλακές και πτώματα. Ειρήνη θέλει η ανθρωπότητα, Όχι εξορία.
Χρήστος Τσιλιμιγκάκης
