Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
‘‘Ένα παραµύθι µε ήρωα τον νεαρό Λευτέρη’’, ο τίτλος του σηµερινού Παιδότοπου, που είναι αφιερωµένος στο µέγα γεγονός της Ένωσης της Κρήτης µε την Ελλάδα, την 1η ∆εκεµβρίου 1913. Ναι! Ο κορυφαίος των Ελλήνων Πολιτικών, ο Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος είναι ο µικρός Λευτέρης…
Πολλά συγχαρητήρια και στη γνωστή στους αναγνώστες της στήλης δασκάλα Μαρία Σαπουνάκη και στους µαθητές της. Μου άρεσε πάρα πολύ και η επιλογή του νεαρού Λευτέρη και ο τρόπος που δουλέψατε το παραµύθι σας στην τάξη, καλή µου συναδέλφισσα και καλά µου Πεµπτάκια.
Και βέβαιο το αποτέλεσµα της συνεργασίας…
Σας ευχαριστώ κι εσάς και βέβαια τον φίλο διευθυντή του Σχολείου Αριστόκριτο (Τάκη) Τωµαζινάκη.
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος – λογοτέχνης
Με αφορµή την επέτειο της Ένωσης της Κρήτης µε την Ελλάδα, το Ε1 του ∆ηµοτικού Σχολείου Ναυστάθµου, αποφάσισε να αποδώσει φόρο τιµής στη σηµαντική αυτή στιγµή της ιστορίας µας, µέσα από τη δηµιουργία ενός παραµυθιού µε ήρωα τον νεαρό Λευτέρη. Ξεκινήσαµε µε µια σύντοµη αναφορά στους λαούς που κατέκτησαν την Κρήτη στο βάθος των αιώνων, για να γίνει αντιληπτό πόσο περιζήτητο ήταν το νησί µας, λόγω της στρατηγικής του θέσης, αλλά και πόσο σηµαντική ήταν διαχρονικά η έννοια της πολυπόθητης Ένωσης. Έπειτα πήραν τα παιδιά µια µικρή γεύση από τη ζωή και το έργο του σπουδαίου Ελευθέριου Βενιζέλου. Ακολούθησε µια ιδεοθύελλα, όπου ακούστηκαν διάφορες απόψεις, µέχρι να καταλήξουµε στον βασικό σκελετό του παραµυθιού. Έχοντας ως εναρκτήριο ερέθισµα ένα σύντοµο προφορικό παραµύθι που µετέφερε στην τάξη ένα παιδί, εργαστήκαµε οµαδικά, µε κάθε οµάδα να συνθέτει τη δική της εκδοχή του παραµυθιού.
Με φαντασία, συνεργασία και αγάπη για τον τόπο µας, οι ιστορίες µας ενώθηκαν και συντέθηκαν σε ένα παραµύθι. Κάθε παιδί πρόσφερε τις σκέψεις και τη δηµιουργικότητά του για να γεννηθεί αυτή η αφήγηση, που συνοδεύεται από τις ζωγραφιές τους, αποτυπώνοντας τα όνειρα και τους αγώνες για την ελευθερία και την Ένωση µέσα από τα µάτια και την ψυχή τους.
Με χαρά και περηφάνια, σας παρουσιάζουµε µέσω του παραµυθιού τη δική µας εκδοχή για την Ένωση της Κρήτης µε κεντρικό ήρωα τη σηµαντικότερη προσωπικότητα του τόπου µας, τον Ελευθέριο Βενιζέλο!
Η δασκάλα του τµήµατος Μαρία Σαπουνάκη και οι µαθητές: ΕυθύµηςΑγαλιανός, Γιώργος Αναστασάκης, Γιώργος Βλάχος, Μιχαήλ Γάλλος, Σπύρος Ζάχος, Αναστασία Κατσαρέα, Σωτήρης Κοτζακιώτης, Ιωάννα Μαρεντάκη, Λεωνίδας Μηνουδάκης, Κατερίνα Παλαιολόγου, Νίκος Παπαλάς, Ευχαριστή Στεφανουδάκη,
Γρηγόρης Χαριτάκης
Ο Λευτέρης
και η βέρα
της Παναγιάς
«Ήταν µια ήσυχη νύχτα του χειµώνα, στην καρδιά της Κρήτης. Ο νεαρός Λευτέρης, γεµάτος αγάπη για την πατρίδα του και αγωνία για το µέλλον της, δεν µπορούσε να κλείσει µάτι. Η σκέψη της απελευθέρωσης της αγαπηµένης του Κρήτης από τους Οθωµανούς δεν έφευγε από το µυαλό του και η ψυχή του λαχταρούσε να δει τον τόπο του ενωµένο µε τη µητέρα Ελλάδα.
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, µε µάτια δακρυσµένα, γονάτισε µπροστά στην εικόνα της Παναγίας και ψιθύρισε µε όλη τη δύναµη της ψυχής του: «Παναγιά µου, εσύ που προστατεύεις τους πονεµένους, βοήθησε την αγαπηµένη µου Κρήτη. Ξέρεις τους αγώνες της. Γνωρίζεις τα βάσανά της. Βοήθησέ την να βρει το δρόµο της προς την ελευθερία, να σπάσει τα δεσµά της σκλαβιάς και να ενωθεί µε την Ελλάδα που τόσο αγαπά. Φώτισε κι εµένα να βρω τρόπο να τη βοηθήσω».
Όλο το βράδυ προσευχόταν και µε αυτές τις σκέψεις τα βλέφαρά του βάρυναν και αποκοιµήθηκε µε την εικόνα της Παναγίας αγκαλιά, το πρόσωπο του γεµάτο αγωνία και την καρδιά του σφιγµένη. Εκεί, µέσα στο όνειρό του, ένιωσε µια απαλή παρουσία να τον πλησιάζει. Ήταν η Παναγία, ήρεµη µε ένα βλέµµα γεµάτο καλοσύνη και σοφία κι ένα λαµπερό φωτοστέφανο στο κεφάλι της.
Η Παναγία έσκυψε κοντά στον Λευτέρη… κάτι κρατούσε σφικτά στη χούφτα της… µε µια κίνηση, πέρασε στο δάχτυλο του αριστερού του χεριού ένα δαχτυλίδι, µια ολόχρυση βέρα µε έναν σκαλιστό σταυρό. Ο Λευτέρης ένιωσε µια γαλήνη να τον πληµµυρίζει, όµως δεν µπορούσε να καταλάβει. Κοίταξε το δαχτυλίδι και µε φωνή σιγανή και γεµάτη απορία ρώτησε: «Παναγιά µου, τι είναι αυτό, αρραβώνας; Υπόσχεση ένωσης της Κρήτης µε την Ελλάδα; Ή µήπως είναι χαλκάς; Προειδοποίηση για µια καινούρια συµφορά… µια νέα σκλαβιά;»
Τον κοίταξε αµίλητη…Τα µάτια της γεµάτα καλοσύνη… «Αρραβώνας ή χαλκάς;» φώναξε ξανά µα δεν πήρε απάντηση… Η Παναγία άρχισε να αποµακρύνεται… κάτι ψιθύρισε, αλλά τα λόγια της χαθήκαν στον αέρα… ξύπνησε µόνος… το µόνο που είχε ακόµη στο χέρι του ήταν το δαχτυλίδι…
Από εκείνη τη νύχτα, ο Λευτέρης κρατούσε το δαχτυλίδι σαν ιερό φυλαχτό. Ήξερε… κατάλαβε ότι το µέλλον της Κρήτης δεν ήταν ξεκάθαρο και ότι έπρεπε ο ίδιος και όλοι οι Κρητικοί να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Το δαχτυλίδι έγινε σύµβολο της υπόσχεσης για ελευθερία, αλλά και µια υπενθύµιση ότι το µέλλον κρύβει κινδύνους. Στα µάτια του Λευτέρη, αυτό ήταν το µεγάλο νόηµα στην κίνηση της Παναγίας: να δώσει ελπίδα και θάρρος, αλλά και να αφήσει την ευθύνη στα χέρια των ανθρώπων.
Με αυτό το δαχτυλίδι σφικτά στο χέρι, ο Λευτέρης µεγαλώνοντας δεν σταµάτησε ποτέ να παλεύει για την αγαπηµένη του Κρήτη και την Ένωση µε την Ελλάδα… θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να οδηγήσει τα πράγµατα εκεί που ήλπιζε.. Γεµάτος από πίστη, θα ξεκινούσε έναν αγώνα που θα καθόριζε το µέλλον της Κρήτης µα και της Ελλάδας ολόκληρης….
