Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο και καλή 25η Μαρτίου!
Όντως ξεχωριστός ο αφιερωµένος στην Επανάσταση του 1821 σηµερινός Παιδότοπος, το υλικό του οποίου µου έστειλαν οι γνωστές και για την ενασχόλησή τους µε το θεατρικό παιχνίδι δασκάλες της Ε΄ τάξης του ∆ηµ. Σχ. Ναυστάθµου Κρήτης Άννα Νικολακάκη και Μαρία Σαπουνάκη. ‘‘Όταν πέντε ”αντικείµενα” του 21 θυµούνται’’ ο τίτλος που έβαλα στην εργασία τους. Και βέβαια θεατρικό δρώµενο µε σκηνοθέτη τον και καλό µου φίλο διευθυντή τους, Τάκη (Αριστόκριτο) Τοµαζινάκη, τη φαντάζοµαι.
Σας ευχαριστώ πολύ καλές µου συναδέλφισσες, που ανταποκριθήκατε στην πρότασή µου και ζωντανέψατε, όπως ζωντανέψατε µε τα παιδιά των τµηµάτων σας το αθάνατο ’21, που επιµένουµε να γιορτάζουµε, οι όπου γης Έλληνες, σε τρεις µέρες. Χρόνια πολλά, Ελλάδα!
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος – λογοτέχνης
25η Μαρτίου 1821
“Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασµένος να την ξαναζήσει..” (Τ. Σανταγιάνα, Ισπανός φιλόσοφος – συγγραφέας). Η υποχρέωση του δασκάλου είναι να αφυπνίζει µνήµες, δηµιουργώντας συνδέσεις ανάµεσα στο παρελθόν και το παρόν µε απώτερο και ιερό στόχο να δηµιουργηθεί προοπτική για το µέλλον. Το έπος της Ελληνικής Επανάστασης µοιάζει µε άνθος εύθραυστο. Μας θυµίζει τα µοσχοµυριστά µανουσάκια… και τη φράση ενός παππού πως “Η οµορφιά πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επικρατεί”… Μοιάζει µε µελωδία που δε χώρεσε ποτέ σε κανένα πεντάγραµµο.. Αποφασίσαµε να φέρουµε τα παιδιά σε επαφή µε την Εθνεγερσία, θέλοντας να τονίσουµε την Ιερότητα του Αγώνα και το Θαύµα της Λευτεριάς. Έτσι επιλέξαµε να θέσουµε στο επίκεντρο την εικονική περιήγηση στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών Με τη βοήθεια της τεχνολογίας “µεταφερθήκαµε¨στην Παλαιά Βουλή και “σπουδάσαµε” πλάι σε αντικείµενα που ενώνουν τους ήρωες µε διαχρονικές αξίες. Στόχος µας να καταλήξουν σε “καταγραφές” όπου τα ίδια τα αντικείµενα θα αφηγούνται την ιστορία τους…
Ακολουθεί ένα µικρό απόσπασµα από την ιστορία που συνθέσαµε για να παρακινήσουµε τα παιδιά να ερευνήσουν και να δηµιουργήσουν…
Μια νύχτα, όταν το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο είχε κλείσει τις πόρτες του και η σιωπή είχε τυλίξει τις αίθουσες, πέντε αντικείµενα άρχισαν να ψιθυρίζουν.. Ήταν το δαχτυλίδι του Φιλικού Αινιάνος, η περικεφαλαία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, το καριοφίλι του Αθανασίου ∆ιάκου, το βόλι που σκότωσε τον Μάρκο Μπότσαρη και η λήκυθος που φυλάσσει την καρδιά του Κανάρη και τη φλόγα της Επανάστασης άσβεστη..
Ήταν τότε που τα “αντικείµενα” θυµήθηκαν τις µάχες, την αγωνία, τις θυσίες, τα δάκρυα και τη χαρά της λευτεριάς. Κι έδωσαν µια υπόσχεση: όσο υπάρχουν Έλληνες που θυµούνται την ιστορία τους, ο αγώνας των ηρώων δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Ακολουθούν αποσπάσµατα από τους µονολόγους των αντικειµένων που δηµιούργησαν τα παιδιά
Είµαι το δαχτυλίδι του Αινιάνος του Γεωργίου Τερτσέτη. Ήταν ένας από κείνους που έδωσαν ελπίδα στους αγωνιστές. Είµαι χρυσό και φέρω ένα µικρό διακριτικό σύµβολο της Φιλικής Εταιρείας. Ο κάτοχός µου είναι ισχυρό µέλος της. ∆ιατηρώ µια µικρή θήκη ειδικά διαµορφωµένη ώστε να περιέχει δηλητήριο ..το χρησιµοποιούµε ενάντια στον εχθρό… Σσσσ.. είναι µυστικό! Σήµερα βρίσκοµαι στο µουσείο… Έλληνα, µην αφήσεις την ιστορία να ξεθωριάσει!
Νεκταρία, Αγγελική, Ορέστης, Αλέξης, Παναγιώτης
Μια φορά, πολύ παλιά, ο Γέρος του Μορια µε φόρεσε για πρώτη φορά σε µια κρίσιµη µάχη στη Ρούµελη, κι από τότε έγινα η παρέα του. Τον άκουγα να λέει ιστορίες. Μέσα απ’ την καρδιά του. Οι άντρες του τον αγαπούσαν σαν πατέρα. Πριν από κάθε µάχη, µε έβαζε δίπλα στην εικόνα της Παναγίας, άναβε το καντήλι και προσκυνούσε. Σας αφηγούµαι την ιστορία µου. Οφείλουµε να µαστε πιστοί στο χρέος και την πατρίδα. Να µη διστάζουµε να παλεύουµε για το καλό και το δίκαιο..
∆έσποινα, Βαγγέλης, Φανούρης, Κυριάκος, Μαρία
Ήταν τότε που ο γενναίος ήρωας της Επανάστασης, ο Αθανάσιος ∆ιάκος µε πήρε και ξεκινήσαµε για τον πόλεµο.. Ήµασταν µαζί σε κάθε µάχη. Με διάλεξε για την ατσάλινη κάνη µου, παρόλο που είχα ξύλινο κοντάκι. Ο µηχανισµός πυρόλιθου που έχω µε έκανε ξεχωριστό κι έτσι τον εντυπωσίασα.. Περνούσαµε όµορφα µαζί. Ώσπου τον έπιασαν. Και τον βασάνισαν µέχρι θανάτου. Με ανασκολοπισµό. Στα 33 του χρόνια χωριστήκαµε αιώνια. Το πρωτοπαλίκαρό του, ο ∆ηµήτρης µε φύλαξε και µε ονόµασε “παπαδιά”.. Ήταν αλήθεια πως ήµουν σύντροφος για κείνον..
Κατερίνα, Σπύρος, Γιώργος, Αναστασία, Ευθύµης
Είµαι το βόλι και χωρίς τη θέληση µου έγινα αιτία να χαθεί ο Αετός του Σουλίου, ο Μάρκος. Ο Μπότσαρης. Ο θάνατος του προκάλεσε βαρύ πένθος και συγκλόνισε τους πάντες.. Ο Καραϊσκάκης όταν τον αντίκρυσε είπε ..”Άµποτε ήρωα Μάρκο..κι εγώ από τέτοιον θάνατο να πάω”. Στέλνω ένα µήνυµα αληθινό στους ανθρώπους του σήµερα… να διεκδικούν τα δικαιώµατά τους, τον λόγο και την ελευθερία τους. …
Λεωνίδας, Ιωάννα, Νίκος, Σωτήρης, Γιώργος
Ήταν τότε που είδα την καρδιά του Κανάρη…Ένιωσα ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Ορκίστηκα ότι θα την κρατήσω για πάντα εκεί. Κουβέντιαζαν για τον ατρόµητο ήρωα. Έµαθα πως ήταν µπουρλοτιέρης . Στην πρώτη ανατίναξη ένιωσε πως η πατρίδα αυτό χρειαζόταν από κείνον. Αργότερα έγινε πρωθυπουργός χάρηκε τόσο, βοηθώντας ξανά τον τόπο του.. .Υπήρξε σύµβολο ενότητας. “Κοιµήθηκε” στις 2 Σεπτεµβρίου 1877, εκπληρώνοντας την υπόσχεση του πώς η καρδιά του θα µείνει πάντα στην Ελλαδα…
Μιχαήλ, Κατερίνα, Βασίλης, Γρηγόρης,
Ευχαριστή
“Η µνήµη και η αγάπη είναι η αιωνιότητα..” (Λ. Κουρετζής) Με την ελπίδα τα παιδιά µας να χουν µνήµη ζωντανή και να αντιµετωπίζουν την ιστορία του πολύπαθου τόπου µας µε αγάπη
Άννα Νικολακάκη – Μαρία Σαπουνάκη,
δασκάλες Ε τάξης ∆ηµοτικού Σχολείου
Ναυστάθµου Κρήτης
