Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο
και καλό καλοκαίρι!
Ξεχωριστός ο σηµερινός Παιδότοπος στον οποίο τα παιδιά των δυο τµηµάτων της Στ΄ τάξης του ∆ηµ. Σχολείου Ναυστάθµου Κρήτης αποχαιρετούν τη σχολική χρονιά, την τελευταία χρονιά τους στο ∆ηµοτικό. Για µια “δοµηµένη δράση” για “µια οµαδική δραστηριότητα” κάνουν λόγο στο εισαγωγικό τους σηµείωµα οι γνωστές στους αναγνώστες της στήλης δασκάλες τους, η Άννα Νικολακάκη και η Τζωρτζίνα Κτιστάκη. Για µια ξεχωριστή, για µια υπέροχη εργασία που φανερώνει πολλά ο λόγος. ∆εν αποπαίδισε ο Κλάδος των ∆ασκάλων! Χαίροµαι που το γράφω και µε τη λήξη µιας ακόµα σχολικής χρονιάς! Καλά πετάγµατα, καλά µας “αετόπουλα”!
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος – λογοτέχνης
Σηµείωση: Ανοιχτός και το φετινό καλοκαίρι ο Παιδότοπος. Πολλές οι εργασίες που περιµένουν να φιλοξενηθούν…
Ζωή είναι οι στιγµές…
….εξισώσεις, αντωνυµίες, µηχανική, Εθνοσυνελεύσεις, Μαορί και Αϊτή…
Όµως τι µένει απ’ όλα όσα µάθαµε παρέα; Ζωή είναι οι στιγµές… Τα χαµόγελα, οι κουβέντες, τα συναισθήµατα!
Στο πλαίσιο µίας δοµηµένης δράσης, η οποία “απλώθηκε” σε όλη τη διάρκεια του έτους και αφορούσε στην “Οµαλή µετάβαση των µαθητών στη Β/βάθµια Εκπαίδευση” καταλήξαµε στην παρακάτω οµαδική δραστηριότητα. Η δράση ενέπλεξε δηµιουργικά εµάς, τον ∆ιευθυντή του σχολείου και τη Ζωή Μακρυµανωλάκη, ψυχολόγο του Π. Ν.
Τα παιδιά κλήθηκαν να αποτυπώσουν στο χαρτί “λίγάκι από τον εαυτό τους” και πολλές από τις εµπειρίες που βίωσαν στο ∆ηµοτικό!
Με φτερά ανοιχτά, µάτια ζωηρά, µυαλό καθαρό και καρδιά γεµάτη. Ταπεινά, αλλά µε θάρρος. Να αγαπάτε την ευθύνη και τον κόπο, γλυκά µας αετόπουλα! Η Παναγία κοντά σας! Κύριε Βαγγέλη µας, σας ευχαριστούµε για τη φιλοξενία και την εµπιστοσύνη!
Οι δασκάλες της ΣΤ Τάξης
Άννα Νικολακάκη, Τζωρτζίνα Κτιστάκη
Σηµείωση: Ακολουθούν οι σκέψεις των παιδιών, όπως δόθηκαν … δίχως φίλτρα και ενηλικόµορφη λογοκρισία!
Ήταν τότε που …
Είδα … αίθουσες όµορφες και καθαρές, πόσο αγαπάει ο ένας τον άλλον, παιδιά να χορεύουν, τον εαυτό µου να λαχταρά, να µάθει, χαρά και χρώµατα, εµπόδια να έρχονται, παιχνίδια, χαµόγελα, ανθρώπους…
Άκουσα… υπέροχες µελωδίες, το µάθηµα της ανθρωπιάς από την κυρία, συµβουλές, ιδέες που δεν είχα σκεφτεί, γέλια και κλάµατα, ευχάριστα µηνύµατα, πως δεν ήµουν δυνατός (αλλά έγινα!), ανέκδοτα, το κουδούνι που σήµαινε διάλειµµα…
Μύρισα… φρέσκο αέρα σε κάθε εκδροµή, τα λουλούδια.. το κολατσιό που έφερνα εγώ ή κάποιος άλλος, συναισθήµατα, τα βιβλία µας…
Γνώρισα… τη φύση, φίλους και στηρίγµατα, ανθρώπους σηµαντικούς και συν-ανθρώπους πολύτιµους, νέους χαρακτήρες..
Ένιωσα… χέρια να µε ακουµπούν και να µε εµψυχώνουν, µια ζεστασιά που δεν εξηγείται, αγάπη, περιπέτειες, ενθουσιασµό, κατανόηση, την καρδιά µου να γεµίζει και γω να µεγαλώνω..
Μοιράστηκα… τραγούδια, υλικά και άυλα υπάρχοντα, εµπειρίες, µυστικά και φόβους, αγκαλιές και αστεία, απόψεις και τα µπισκότα µου!
Φοβήθηκα… τους βαθµούς, την ορθογραφία, µήπως “πέσω”.. Την αρχή. Εκείνους που µε πείραζαν, τη µοναξιά, ότι θα µεγάλωνα γρήγορα… Φοβήθηκα πολλά αλλά τα ξεπέρασα!
Χάρισα… ελπίδα και χαρά, αγκαλιές που κάποιοι είχαν ανάγκη, ευκαιρίες, πίστη στα δύσκολα, ζωγραφιές, µολύβια, στυλό… Τον εαυτό µου στους φίλους µου..
Αντάλλαξα… την άποψή µου, έντονα ή µη, δάκρυα, ό,τι είχα για το “τώρα”… Συνοµιλίες, αυτοκόλλητα, ένα “κόλλα πέντε” µε ένα τριτάκι.. Συντροφιά και ιστορίες!
Έµαθα… πολλά για τον κόσµο και τι είναι το ντουγκόνγκ! Να προσπαθώ, να διαβάζω και να µετράω.. Να γίνοµαι καλύτερος, να ηρεµώ.. Έµαθα διαβάζοντας ή και όχι.
∆ηµιούργησα… κατασκευές, αναµνήσεις, κανόνες, δυνατές φιλίες. Σχέσεις που δε σπάνε! Την παιδική µου ηλικία και έτσι.. τον εαυτό µου!
Προσπάθησα… σε πολλά. Κάποια κατάφερα, κάποια όχι. Προσπάθησα να µην προσβαλω, να µην αποτύχω, να αντέξω.. να σβήσω τον εγωισµό µου, να κρατήσω δυνάµεις, να είµαι εγώ…
Κατάφερα… να περάσω καλά! Να ελέγξω τον εαυτό µου (κάποιες φορές), να ανακαλύψω, να φτάσω σε µία καλύτερή µου εκδοχή, να µου αποδείξω ότι µπορώ..
Τώρα πια…
Θυµάµαι… τις εργασίες, τις φάρσες και τις γκάφες µας. Την κάθε επίπτωση που δεχόµασταν µε χαµόγελο γιατί ξέραµε πως είναι δίκαιο. Θυµάµαι την οµάδα!
Παίρνω µαζί µου… τους ανθρώπους που µε κάνουν να µαι εγώ! Το άρωµα της φιλίας, το θάρρος να συνεχίσω, την εµπιστοσύνη, ό,τι µπορώ κι ό,τι καλό! Τη “βαλίτσα” µου που λέγεται ΓΝΩΣΗ!
Σβήνω… τους τσακωµούς (που δεν έλειπαν), τις άσχηµες σκέψεις και τις διαφωνίες; Την ντροπή, τα λάθη, τα θυµωµένα πρόσωπα;
Μα.. όχι! Τίποτα δε σβήνω!
Περιµένω… να ξαναβρεθούµε. Ανυποµονώ για κάθε νέο βήµα, να γνωρίσω ανθρώπους (ελπίζω να µε συµπαθήσουν..!) και να ζήσω περιπέτειες. Περιµένω µε υποµονή το επόµενο ταξίδι..
Βλέπω… τα χρόνια να περνάνε.. Ένα µέλλον λαµπρό. Βλέπω µία σκάλα, ένα παράθυρο κι έναν κύκλο. Μπροστά µου το Γυµνάσιο και τα χείλη των δασκάλων να µε αποχαιρετούν.. Βλέπω όλο ευθεία!
Φαντάζοµαι… να ωριµάζω, να ξεκινώ!
Πώς θα ‘ναι ο αποχωρισµός και πώς η ένωση χρόνια µετά; Πως θα ταν αν δεν έπρεπε να φύγω ακόµη;
Ονειρεύοµαι… εξερευνήσεις! Τον εαυτό µου χρόνια µετά.. Να κάνω το ταξίδι κι έπειτα να επιστρέψω! Να ξαναδώ τους φίλους και την κυρία µου!
Το ∆ηµοτικό για µένα είναι…. ένα καράβι που το ταξίδι του τελείωσε, µια αξέχαστη εµπειρία, ένα καλάθι µε αναµνήσεις, ένα όνειρο, ένας παιδικός παράδεισος.. Η οικογένειά µου κι ένα µεγάλο µάθηµα!
(Έκτορας, Άγγελος, Κορίνα, Λυδία, Κωνσταντίνα, Θεοδώρα, Θανάσης, ∆ηµήτρης, Αχιλλέας, Κωνσταντίνος, Ζωή, Μαρία, ∆έσποινα, ∆ηµήτρης, Καλλιόπη, ∆ηµήτρης, Θεοφάνης, ∆ηµήτρης, Σοφία, Χριστίνα, Νίκος, Γιώργος, Εύη, Άννα Μαρία, Αργύρης)
