Παιδότοπος: «Το Βυζάντιο στέκει ολόρθο μπροστά μας» – Ε΄τάξη Δημ. Σχ. Βαρυπέτρου Χανίων

Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Για τα κοινά σηµεία της καθηµερινής ζωής των Βυζαντινών µε τη δική µας ο λόγος στον σηµερινό Παιδότοπο, από τη γνωστή δασκάλα του ∆ηµ. Σχ. Βαρυπέτρου Χανίων Αναστασία Κοκµοτού και τους µαθητές της. Για µια ξεχωριστή ‘‘κριτική’’ προσέγγιση, που έχει σαν βάση της το βιβλίο της Ιστορίας της Ε’ ∆ηµοτικού, ο λόγος. Για «µεγάλο ξάφνιασµα» των µαθητών της που βρίσκουν τόσες οµοιότητες της καθηµερινής ζωής στο Βυζάντιο µε το σήµερα, κάνει λόγο η ∆ασκάλα στο κείµενο της. «Σε κάθε µάθηµα το Βυζάντιο στέκει ολόρθο µπροστά µας», γράφει, µεταξύ των άλλων, συµπερασµατικά. Να χαίρεσαι τους µαθητές σου και να σε χαίρονται καλή µου συναδέλφισσα!

Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος – λογοτέχνης

ΜΕΓΑΛΟ ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ     

1 από 5

Φέτος, στην Ε΄ τάξη του σχολείου µας, στο µάθηµα της Ιστορίας,  µαθαίνουµε για το Βυζάντιο. Κι είναι µεγάλο ξάφνιασµα για τους µαθητές µου να βρίσκουν τόσες οµοιότητες µεταξύ της καθηµερινής ζωής των Βυζαντινών και της δικής τους. Συνειδητοποιούν σιγά σιγά  την κοινή καταγωγή µας και πώς ταξιδεύουν από γενιά σε γενιά οι γνώσεις, η γλώσσα, τα τραγούδια, τα έθιµα οι µικρές συνήθειες και τόσα άλλα, ανεξαρτήτως  των αλλαγών που φέρνει ο χρόνος. Πέρυσι έµαθαν για το αθάνατο ελληνικό πνεύµα αλλά φέτος κατάλαβαν γιατί καίει το καντήλι στο σπίτι της γιαγιάς τους.

   Η γλώσσα κατανοητή, οι παροιµίες και τα γνωµικά που ακούνε καθηµερινά στο σπίτι τους, οι ψαλµοί της εκκλησίας µας ίδιοι. «Σώσον κύριε τον λαόν σου…..», ψέλνουν κι αυτά µε την παρότρυνση του παπά κάθε φορά πού πάµε στην εκκλησία.  Το πανηγύρι του χωριού µας ίδιο µε τα βυζαντινά χρόνια. Η θεία λειτουργία πρώτα και κατόπιν  το φαγητό κι ο χορός. “Μα έτσι κάνουµε κι εµείς”, µου λένε.

    Η νηστεία και τα φαγητά.  Σίτος, οίνος, έλαιον. Προϊόντα που δεν έλειπαν τότε, αλλά ούτε και σήµερα από το ελληνικό σπίτι και που δεν σχετίζονται µόνο µε τη θρέψη την υλική, αλλά και την πνευµατική. Πόσες τελετουργίες δεν συνδέονται µε αυτά! Και πόσες ευχές! Οι θρησκευτικές γιορτές (Χριστούγεννα, Λαµπρή, ∆εκαπενταύγουστος, ονοµαστικές) αφορµή για τα οικογενειακά τραπέζια κι όσα αυτά συνεπάγονται. Τι βιώµατα δίνουν στα παιδιά για µια ζωή!  Τι να πρωτοπούµε; Σε κάθε µάθηµα το Βυζάντιο στέκει ολόρθο µπροστά µας.

   Η ελληνική γλώσσα –διεθνής της εποχής- «γράφει» τη ζωή του Χριστού για να Τον γνωρίσει όλος ο κόσµος. Θα µπορούσε να πει κανείς ότι το Βυζάντιο είναι ο Χριστός. Βυζάντιο και χριστιανισµός. Ορθοδοξία και Ελλάδα. Ελλάδα και Ρωµιοσύνη. Λέξεις κι έννοιες αλληλένδετες. Κι όλη αυτή η ιστορική συνέχεια εκφράζεται µε τη λέξη Ρωµιοσύνη, το ευλογηµένο καταφύγιο που λέει κι ο Φ. Κόντογλου.

   Η νέα τέχνη στα βυζαντινά χρόνια είναι η αγιογραφία. Οι Έλληνες-Ρωµιοί εγκατέλειψαν το µέτρο των αρχαίων Ελλήνων και εκφράστηκαν για πράγµατα που είναι πάνω απ΄ τα µέτρα. Είναι ο πόθος για τα υπερφυσικά πράγµατα, την αιωνιότητα, την πίστη στα µυστήρια και στο Θαύµα, στον κόσµο πέρα από τις αισθήσεις.  Μια βυζαντινή εικόνα στέκει πέρα από τον υλικό κανόνα. Ο βυζαντινός άνθρωπος είδε τα λόγια Του Χριστού σε αντιπαράθεση µε τους αρχαίους σοφούς.  Το Βυζάντιο είναι η βασιλεία της πίστης, η αθανασία.

Η δασκάλα της τάξης

Αναστασία Κοκµοτού

ΤΟ ΜΑΘΑΜΕ ΚΙ ΑΥΤΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Φέτος, µάς λύθηκε η απορία γιατί ο Έλληνας είναι και Ρωµιός και γιατί «τη Ρωµιοσύνη µην την κλαις…». Οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι των Ρωµαίων και υπήκοοι της Ρωµαϊκής αυτοκρατορίας. Όµως επειδή ήταν το κυρίαρχο στοιχείο στην ανατολική µεριά της (γλώσσα-φυλή), εξελληνίστηκε σε αυτές τις εκτάσεις. Κι επειδή η λέξη Έλληνας παρέπεµπε στο ∆ωδεκάθεο, επικράτησε η λέξη Ρωµαίος-Ρωµιός που σήµαινε χριστιανός.

Κατερίνα Τουρνά, Κατερίνα Σηφάκη

Το 626 µ.Χ η Παναγία µας προστάτεψε την Πόλη από τους εχθρούς της. Γι΄ αυτό την αποκάλεσαν-ανάµεσα στα εκατοντάδες προσωνύµιά της- Στρατηγό. Έτσι, κάθε χρόνο στην γιορτή του Ευαγγελισµού και της 25^ης Μαρτίου ψάλλουµε «Τη Υπερµάχω στρατηγώ τα νικητήρια…»

Εµµανουήλ Κλειδουχάκης, Ελπίδα Γιανναράκη

    Πέρυσι ταξίδεψα µε την οικογένειά µου στην Κωνσταντινούπολη. Μαζί µας ήταν κι ο συµµαθητής µου ο Γιώργος. Πιο πολύ µάς άρεσε η Αγια Σοφιά. Μόλις µπήκαµε µέσα µάς κόπηκε η ανάσα. Και η µιλιά. Κοιτάς τον θόλο της εκκλησίας και σε πιάνει κάτι, δεν ξέρω να το εξηγήσω. Αισθάνθηκα ότι εκεί κατοικεί ο Θεός.  Είπαµε ότι θα ξαναπάµε όταν µεγαλώσουµε.

Προκόπης Χατζηµιχελάκης

Φέτος µάθαµε από πού προέρχονται  τα ονόµατά µας.  ∆ανάη, Στέφανος, Βασιλική, Ελπίδα, Γιώργος, Άρτεµις. Είναι όλα ελληνικά. Εµµανουήλ και Μαρία, είναι εβραϊκά.

∆ανάη Αλυγιζάκη, Βασιλική Κυπραίου, Άρτεµις Κανδυλάκη, Κάλλια Αποστολάκη

    Εµένα µε λένε Βαλεντίνα και το όνοµά µου είναι λατινικό. Πολύ φυσικό αφού ήµασταν για πολλά χρόνια υπόδουλοι των Ρωµαίων, κι αργότερα πότε εχθροί και πότε σύµµαχοι στην χιλιόχρονη ιστορία του Βυζαντίου, γι’ αυτό η ελληνική γλώσσα είναι έχει πολλές λατινικές λέξεις

Βαλεντίνα Μπαλαντινάκη

    Μεγάλη εντύπωση µού έκανε η εικόνα που δείχνει τον Όσιο Σισώη πάνω από τον τάφο του Μέγα Αλεξάνδρου να απορεί πώς είναι δυνατόν να πεθάνει αυτός, ο άνθρωπος φαινόµενο;

Μαρία Γαλανάκη

Στον Πολιτιστικό Σύλλογο που πηγαίνουµε, τραγουδάµε ριζίτικα. Αυτό που µας αρέσει είναι το παρακάτω:  Ο ∆ιγενής ψυχοµαχεί κι η γης τονε τροµάζει\. Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός και σειέται ο πάνω κόσµος,\ κι ο κάτω κόσµος άνοιξε και τρίζουν τα θεµέλια\ κι η πλάκα τον ανατριχιά, πως να τονε σκεπάσει”.

Γιώργος Αποστολάκης, Μαρία Κουρνιδάκη

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Oι εικόνες είναι από το βιβλίο  της Ιστορίας της Ε’ ∆ηµοτικού.