Στην περιοχή του Τοπανά της Παλιάς Πόλης που μεγάλωσα θυμάμαι ιστορίες από διηγήσεις άλλων εκείνης της περιόδου, από το 1948 έως το 1955. Θα αναφερθώ σε δύο πραγματικές και ζητώ συγγνώμη αν είναι λίγο… ακατάλληλες.
Δύο γέροι που έκαναν συχνά παρέα, κάλεσε κάποια μέρα ο ένας τον άλλον για να καθίσουν για λίγο το βράδυ, να δουν πώς γλεντάνε οι νέοι, τότε φυσικά. Άρχισαν οι μουσικές και οι παραδοσιακοί χοροί των σαλονιών, αλλά κάποια στιγμή και ο καινούργιος, ο… κολλητός, όπως τον έλεγαν στη λαϊκή γλώσσα, δηλαδή σε στενή επαφή των σωμάτων των δύο ετερόφυλων νέων.
Τότε, γυρίζει ο ένας γέρος και λέει στον άλλον: «Κοίταξε, κοίταξε πού φτάσαμε… έμπροσθεν μας να κάνουν την πράξιν».
Σε άλλη περίπτωση μια πολύ ηλικιωμένη και κατάκοιτη δέχθηκε την επίσκεψη του γιου της που ήλθε από Αθήνα να τη δει μαζί με έναν φίλο του κτηνίατρο. Στα παράπονα της γιαγιάς για τα χάλια της, ο γιος απάντησε: «Σώπα μάνα, μα και ο γιατρός εδώ τα βλέπει καλά», νομίζοντας ότι η γριά δεν γνωρίζει τον φίλο. Τότε αυτή του απάντησε με βαθύ παράπονο: «Σ’ ευχαριστώ γιε μου που μου έφερες τον… μουλαρογιατρό να με εξετάσει».
Πέθανε ο ένας από τους φίλους γέρους που ανέφερα και πήγε ο άλλος να καθίσει λίγα λεπτά το βράδυ στο λείψανο κατά τα τυπικά. Όταν σηκώθηκε να φύγει, έκαμε τον σταυρό του και αναφώνησε «Τι είναι ο άνθρωπος! Από μία τρύπα βγαίνει και σε μία τρύπα μπαίνει!»
Καταλαβαίνετε τι έγινε.
