Πάλι χαμένοι;

Από το 2011 που ξεκίνησε η κρίση, αλλά και το 2012 πριν και μετά τις εκλογές και μέχρι σήμερα, πολλοί πολίτες ανά την Ελλάδα (σοβαροί αρθρογράφοι και επιστήμονες) μιλούσαν και ακόμα μιλούν για ανάγκη εθνικής συνεννόησης όλων των κομμάτων και δημιουργία εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης από όλο το πολιτικό φάσμα του συνταγματικού τόξου και οπωσδήποτε μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος. • Δυστυχώς, τότε ο κ. Σαμαράς ήθελε να γίνει πρωθυπουργός και σήμερα το ίδιο θέλει και ο κ. Τσίπρας και δεν εννοούν να συμφωνήσουν για το συμφέρον της χώρας. • Πάντως, μέχρι που ανακοινώθηκε ότι η κυβέρνηση επισπεύδει τις διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και ειδικά το χρονικό διάστημα μετά τις ευρωεκλογές, η αξιωματική αντιπολίτευση είχε δείξει σημάδια… προσγείωσής της στην πραγματικότητα της Ε.Ε. • Γενικότερα, μάλιστα, ο λόγος των στελεχών της ήταν σχεδόν ενιαίος και καθησυχαστικός σε ό,τι αφορούσε μονομερείς ενέργειες που θα έφερναν τη χώρα σε καταστάσεις χρεοκοπίας, οι οποίες μάλιστα δεν μπορούν να προσδιοριστούν. Γι’ αυτό άλλωστε μεγάλωνε η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη συγκυβέρνηση, την οποία υποστήριζε πλέον σχεδόν μόνο η κομματική της βάση. Διότι οι Ελληνες δεν είναι τόσο… μαζοχιστές που να θέλουν να ξαναβγούν οι ίδιοι. Λαϊκίστικες λύρες • Δυστυχώς, μετά την ανακοίνωση εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ -και προχθές στο Ηράκλειο ο ίδιος ο αρχηγός τους- άρχισαν πάλι τις δηλώσεις για λύρες και πεντοζάλια και θέσεις όπως εκείνες οι αρχικές (για τις οποίες δεν κατάφερε το 2012 να πάρει καλύτερο ποσοστό). Επίσης, ότι δεν αναγνωρίζουν καμιά υπάρχουσα συμφωνία (κ. Βίτσας) και πολλές άλλες τέτοιες θέσεις – “απειλές”. • Από την άλλη η κυβερνητική εκπρόσωπος δήλωσε ότι «εάν κινδυνεύσει η θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό αποτελεί Casus belli, αιτία πολέμου. Αυτά όλα που ακούγονται οδηγούν σε διακινδύνευση της χώρας όσον αφορά της θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση». • Και όπως είδαμε στις δημοσκοπήσεις της Κυριακής η ψαλίδα μεταξύ πρώτου δεύτερου άρχισε να κλείνει (καθώς ο λαός εγκλωβίζεται μεταξύ της Κικής και της Κοκός αντί να ψάχνει για ευρύτερες συναινέσεις). • Και οι αγορές και η Ε.Ε. έχουν βάλει τη γάτα τους να κλαίει… Ηδη (μας) χορεύουν… • Τόσο πολύ… κλάμα που καταλήγουν να μας ψάλουν τον αναβαλλόμενο. Τόσο τα παγκόσμια Μ.Μ.Ε. όσο και οι αγορές. Και ήδη, αντί να χορεύουν αυτοί, μας χορεύουν. Και εμείς, ο λαός, αρχίζουμε να… πεντο-ζαλιζόμαστε! • Χαρακτηριστικό παράδειγμα το προχθεσινό κύριο άρθρο των financial times (15-12-14) στο οποίο γράφεται ότι «ο πρώην κομουνιστής Α. Τσίπρας είναι η νεότερη εκδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, του πολιτικού που έχτισε το πελατειακό πολιτικό σύστημα το οποίο έφερε την Ελλάδα στον όλεθρο για τον 21ο αιώνα». Επίσης, διάφοροι οίκοι αξιολόγησης όπως η Moody’s σε έκθεσή της γράφει ότι «με την προκήρυξη των εκλογών θα θεωρηθεί η χώρα σε πιστωτικό γεγονός»!! Ποιος και τι τρομάζει ποιον • Τελικά, πολλοί πολίτες που προσπαθούν να καταλάβουν τι στο καλό συμβαίνει και ποια… μύγα τσίμπησε τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση και τις αγορές, αρχίζουμε να πιστεύουμε πλέον ότι η ρητορική αυτή του ΣΥΡΙΖΑ (η οποία προκάλεσε και τα σχόλια των αγορών) δεν απευθύνεται στις αγορές, αλλά σ’ εμάς! Τους Ελληνες ψηφοφόρους! Για να μας… τρομάξει! • Είναι, δηλαδή, σαν να τρόμαξαν οι ίδιοι με την ιδέα ότι μπορεί και να είναι αυτοδύναμοι και κάνουν ό,τι μπορούν για να έχουν… έναν -τουλάχιστον- εταίρο! Ώστε να κυβερνήσουν μεν, αλλά με άλλοθι τον κυβερνητικό εταίρο που θα τους… τραβά το μανίκι! (Δεξιά, αριστερά – διεθνιστικά, θα το δούμε). • Αλλιώς, καμία πολιτική λογική δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί -καθ’ οδόν προς την εξουσία- η αξιωματική αντιπολίτευση αποφάσισε να κάνει ό,τι μπορεί για να… χάσει. Ή -τουλάχιστον- να μην έχει αυτοδυναμία! • Τελικά, σ’ αυτή τη χώρα, αφού μυαλό δεν βάζουμε (ούτε εμείς ούτε τα κόμματα του συνταγματικού τόξου) έχουμε ό,τι μας αξίζει. Δημιουργούμε πάντα δύο πόλους εξουσίας και αυτοκαταστρεφόμαστε. • Ο Κορνήλιος Καστοριάδης το έχει πει πολύ παραστατικά! «Μπορούμε να πούμε -είπε- ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μια τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα». • Τις συνέπειες, λοιπόν, και για την τωρινή, αλλά και την αυριανή, κατάσταση -σε περίπτωση εκλογών- θα τις υποστούμε μόνο εμείς. Οι πολιτικοί θα συνεχίσουν τα… βιολιά τους. • Εμείς όμως, αν συνθλιβούμε μεταξύ Κικής και Κοκός δεν θα είμαστε… οι μόνοι χαμένοι;