Παλιές και νέες ελληνικές και ξένες ταινίες και σήριαλ

«Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να καταστήσεις ακίνδυνους τους φτωχούς είναι να τους εκπαιδεύσεις να θέλουν να μιμούνται τους πλούσιους.»-
Carlos Ruiz Zafón, 1964 -, Ισπανός συγγραφέας.
Ανέκαθεν έβλεπα ως μελετημένη, συστημικά κατευθυνόμενη, ψυχολογική επιχείρηση μαζικής πλύσης εγκεφάλων τις τελευταίες δυο τρεις δεκαετίες, ειδικά από τον καιρό των made in usa φαντεζί τηλεοπτικών σκουπιδιών τύπου “Τόλμης και γοητείας”, να γεμίζει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος με σήριαλ και ταινίες όπου οι πρωταγωνιστές είναι καλοζωισμένοι μεγαλοαστοί, επιτυχημένοι μπίζνεσμεν, βιομήχανοι, μεγάλοι γαιοκτήμονες, δίπλα τους πόρνες “πολυτελείας”. Χαζοχαρούμενα “λάιφ στάιλ” θηλυκά κι αρσενικά, επιτήδεια εξωραϊζόμενα…
Γέμισε η τηλεόραση  με τους… καημούς τις ίντριγκες και τα βίτσια της αμερικάνικης, τούρκικης, αργεντίνικης, ελληνικής, βραζιλιάνικης πλουτοκρατίας και των γύρω απ’ αυτήν παρασίτων της!
Θυμόμαστε όλοι υποθέτω, τις παλιές ελληνικές (μα και πολλές ξένες) ταινίες που, εντελώς αντίθετα, έδειχναν συνήθως τους καημούς, τα πάθη, τις αξίες, τα όνειρα, τα αισθήματα, τον τρόπο ζωής και σκέψης της φτωχολογιάς, των λαϊκών στρωμάτων. Ταινίες που επίσης συχνά στηλίτευαν ή γελοιοποιούσαν τον κούφιο και κοινωνικά επιζήμιο τρόπο ζωής και σκέψης του κηφηναριού,την κοινωνική αδικία, τη μεγαλομανία, την προσπάθεια να αγοραστεί με χρήμα το αίσθημα. Ταινίες που ανέδιδαν, έστω και με αφελή τρόπο, μια ρομαντική λαϊκότητα, μια ξεχασμένη ανθρωπιά…
Πώς και γιατί λοιπόν συνέβη τόσο ριζική ανατροπή του περιεχομένου, των σεναρίων, των εικόνων, των προτύπων και αξιών ζωής (πλην ελαχίστων, σπανιότατων εξαιρέσεων) στον ελληνικό και παγκόσμιο κινηματογράφο και σε όλα, προπαντός στα εισαγόμενα χαζοσήριαλ; Την πιο σαφή και ολοκληρωμένη απάντηση δίνει σε δυο γραμμές παραπάνω ο εν λόγω Ισπανός συγγραφέας.
*συντ/χος δάσκαλος