Το παλιό και το νέο στην Αυτοδιοίκηση και την πολιτική

Το σάπιο οικοδόμημα της εξουσίας, που ευνοεί και επιβάλλει συχνότατα τη «δικτατορία των μετριοτήτων», προκαλεί τις περισσότερες φορές την παθητική αντίδραση των πολιτών που έχουν δυνατότητες και διάθεση προσφοράς στις τοπικές κοινωνίες. Εκείνος που αποφασίζει να σταθεί έξω από ένα αλισβερίσι, που συχνά ευτελίζει την ίδια την πολιτική, δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα ο «ανενημέρωτος πολίτης της σιωπηλής πλειοψηφίας», όπως ορισμένοι πονηρά διατείνονται ή κάποιοι αφελείς πιστεύουν.
Σε μια κοινωνία που τείνει να επικρατήσει η συναλλαγή και η φωνασκούσα πλειοψηφία, ο ενεργός πολίτης που διακρίνεται για την ευγενική επιθυμία του να διακονήσει τα κοινά, αλλά τοποθετεί τον εαυτό του έξω και πέρα από τη συμβατική πολιτική, μάλλον θάρρος δείχνει και μια ελπίδα αναδύει να συναντήσει και άλλους που παρόμοια σκέπτονται -νέους και γεροντότερους- για να βοηθήσουν όλοι μαζί ν’ αλλάξει η υφιστάμενη νοσηρή κατάσταση.
Αυτό όμως για να συμβεί προϋποθέτει μια ειρηνική επανάσταση που θα εκτοπίσει το παλιό για να βάλει στη θέση του το νέο. Μια επανάσταση που θα αποκηρύξει τη συναλλαγή, τη διαβολή, τη χαιρεκακία, την ηδονή να παγιδεύσεις ακόμη και τον συναγωνιστή, την παγερή έπαρση της έγκαιρης εξόντωσης του ικανότερου. Και βέβαια δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τους μεγαλύτερους. Χρειάζεται να μπολιαστούν με αυτό το πνεύμα οι νέοι για να γίνουν οι πρωταγωνιστές.
Μια τέτοια ειρηνική επανάσταση, που μπορεί να οδηγήσει κάθε Δήμο και τη χώρα σε ανάταση, εκτός από το ότι πρέπει να έχει εξαρχής συγκεκριμένους στόχους και μέσα επίτευξης που να εμπνέουν, πρέπει να συντελείται από ανθρώπους αυτόφωτους, με πίστη στα νέα ιδανικά, με ήθος και αξίες και βέβαια γνώση.
Μόνο τέτοιοι άνθρωποι είναι δυνατό να σπάσουν την πελατειακή, τελευταίας στιγμής συναλλαγή. Γιατί όσο η «δικτατορία των μετριοτήτων» θα απολαμβάνει τη διαχείριση της εξουσίας, συνεχώς θα αναπαράγεται. Θα εξουδετερώνει κάθε άξιο που αρνείται να συμβιβασθεί με τη διαπλοκή. Θα παγώνει κάθε πραγματικά εκσυγχρονιστική προσπάθεια. Και το χειρότερο, θα συμβάλλει όλο και περισσότερο στη διαμόρφωση ως κυρίαρχης άποψης να εκλαμβάνεται η «διακονία των πολλών» σαν ιδιόκτητη δύναμη που επιβάλλεται στη ζωή των άλλων.