Η στήλη, ενημερώνεται από τους αιθουσάρχες για τις νέες ταινίες κάθε Τρίτη μεσημέρι. Για κάθε αιφνιδιαστική αλλαγή, υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι.
ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΧΤΥΠΗΜΑ
(2013 ΕΓΧ 131’)
Δράμα
Σκην.: Τζιουζέπε Τορνατόρε Μουσ.: Ένιο Μορικόνε Ηθ.: Τζέφρι Ρας, Τζιμ Στάρτζες, Σίλβια Χοκς, Ντόναλντ Σάδερλαντ
Τα ‘ωραία’… δεν θέλεις να τελειώσουν…
Ο Βίρτζιλ Όλντμαν είναι ένας εξαιρετικός εκτιμητής, δημοπράτης και συλλέκτης έργων τέχνης. Εκκεντρικός, σνομπ και ανορθόδοξος δεν δίνει την ευκαιρία και το περιθώριο σε κανέναν να τον πλησιάσει, ιδιαίτερα στις γυναίκες. Όταν όμως η Κλερ, μια κληρονόμος που πάσχει από αγοραφοβία ζητά τη βοήθεια του, ο Βίρτζιλ αισθάνεται μια ακαταμάχητη έλξη για εκείνη. Το πέπλο μυστηρίου που υπάρχει διάχυτο γύρω από την πελάτισσά του, τον παρασέρνει σε μια συγκλονιστική περιπέτεια που του αφαιρεί όλα τα προηγούμενα δεδομένα και του αλλάζει τη ζωή πόντο – πόντο…
Φινέτσα, ατμόσφαιρα, σκηνοθεσία με αίσθηση και εικαστική αντίληψη, μύθος παγίδα, απόδοση υποκριτικής με πολυεπίπεδη ανάγνωση, αφηγηματική μουσική και ξεκάθαρο λάιτ μοτίβο από τη γραφή του εκπληκτικού Μορικόνε.
Μια ιστορία απλή κοινωνικά, ωστόσο, εξαιρετικά σύνθετη κινηματογραφικά. Μια ιστορία ερωτικής τυφλότητας στη σαγήνη μιας γλυκιάς αυταπάτης. Μια ταινία, διανθισμένη με όλη την εσωτερική οικολογία του θρίλερ, χωρίς φόνους, αίματα, αστυνομία και τα υπόλοιπα στοιχεία, αλλά και με πολλά ερωτικά σκιρτήματα, ικανά να αλλάξουν τη ροή της ίδιας της ζωής, χωρίς το ταμπού «…και τι γίνεται μετά…». Το ‘μετά’ με τη φιλοσοφική του ερμηνεία δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνον το ‘τώρα’ και η προέκτασή του στο πεδίο της δράσης του ήρωα. Η βολεμένη, ρουτινιάρικη και υποχόνδρια ζωή του, είναι ευάλωτη στον μύθο της μαγείας. Ο σνομπισμός του, ως τρόπος και πράξη ζωής, διακατέχεται τελικά από χαλαρά οικοδομήματα μπροστά στο άπιαστο όνειρο. Ο έρωτας είναι το εισιτήριο για τη μεταστροφή του εκκεντρικού χαρακτήρα του Βίρτζιλ. Ο θεατής δεν ξέρει την πλοκή του σεναρίου. Αγνοεί το ‘μετά’ του ήρωα. Και γιατί να ξέρει εξάλλου; Ένα μεγάλο ποσοστό της μαγείας του σινεμά, βασίζεται στη φαντασία του δέκτη, κάτι που στην ταινία του Τορνατόρε, δομείται σε κάθε πλάνο ξεχωριστά και μόνον στα τελευταία λεπτά οδηγεί τον θεατή σε συμπεράσματα. Άλλος διαλέγει το φινάλε και όχι αυτός. Η ανθρώπινη μοναξιά αποκωδικοποιείται έντεχνα, ο κινηματογραφικός ρεαλισμός αγγίζει αυτόν της καθημερινότητας και ο καθρέφτης του έρωτα σπάει τα δεσμά της τέχνης, μέσα από το σασπένς και τις συνεχείς ανατροπές.
Ο Τορνατόρε βγάζει την κάμερα από τη σήψη και την ατολμία και κινηματογραφεί με τρόπο που καθηλώνει τα σώματα στην καρέκλα. Ένα δουλεμένο κομψοτέχνημα γύρω από τον κόσμο ενός αποστειρωμένου, ασύνδετου κοινωνικά χαρακτήρα, με μοναδικά κριτήρια τις εμμονές του και την επίμονη προσωπική του γραμμή, ώστε να ενταχθεί στον κόσμο του περίγυρου. Ένα εξαιρετικό τοπίο, γεμάτο μυστήριο και αλληγορία, που αρνείται να αναλωθεί σε συναισθηματικό μελό και να καταλήξει σε αισιόδοξη σαπουνόπερα. Αντίθετα, το πολύπλοκο αυτό δομημένο σενάριο, βελονίζει στον καμβά του κάθε κάδρου, λίγο πριν απογειωθεί ακόμα περισσότερο στο φινάλε, με τη μεγάλη του ανατροπή. Μια ανατροπή που ενδυναμώνει τα πλανεμένα ερωτηματικά, τον ψυχωτικό κόσμο του ήρωα, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ενώ ταυτόχρονα, απομυθοποιεί τον κόσμο της τέχνης, ως το υπέρτατο αγαθό ενός συλλέκτη. Όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία, περιβάλλονται από ένα μυστήριο. Ο Βίρτζιλ, η Κλερ, ο Ρόμπερτ και ο Μπίλι Γουίστλερ, κρατούν καλά κρυμμένα τα μυστικά του παρελθόντος τους και οι αυτόματοι μηχανισμοί είναι υπεύθυνοι για την εμπλοκή τους στο δράμα της ιστορίας. Η λεπτομέρεια είναι αυτή που μετράει. Η κινήσεις και οι εκφράσεις τους μαγνητίζουν το βλέμμα και αποδεικνύονται τελικά οι συνιστώσες, που δημιουργούν το καρέ των δεδομένων πάνω στα οποία κινούνται οι χαρακτήρες τους και δημιουργούν τις προϋποθέσεις του επικοινωνιακού τους με το κοινό. Και όλοι τους, κάτω από την όψιμη καθοδήγηση του σκηνοθέτη, τα καταφέρνουν θαυμάσια, με αποκορύφωμα τους Τζ. Ρας και Σ. Χοκς, που με την ερμηνεία τους δημιουργούν αθεράπευτες πρακτικές ταύτισης κατά τη διάρκεια της ταινίας, αλλά και για μέρες μετά.
Από την άλλη είναι και η μουσική. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι του σεναρίου, που δικαιολογεί απόλυτα τους ορθολογικούς κανόνες για τη χρήση της μουσικής στον κινηματογράφο, πόσο μάλλον, όταν αυτή υποστηρίζεται από την εμπειρία ενός συνθέτη όπως ο Μορικόνε. Αν δέκα διαφορετικοί μουσικοί, δουλέψουν πάνω στην ίδια ταινία, το βέβαιο είναι ότι τα αποτελέσματα θα είναι διαφορετικά, εξαρτώμενα από την δεκτική και την αντίληψη του καθενός από αυτούς. Σε στενή σχέση σύγκλισης, ο Μορικόνε με τον Τορνατόρε, γνώριμοι άλλωστε από τα παλιά αφού ο ένας δουλεύει για τον άλλον από την εποχή του «Σινεμά ο Παράδεισος», πετυχαίνουν το δέκα στα δέκα με αυτή τους τη συνεργασία. Μουσική υποτονική με ρεκλάμες χαλί, όπου απαιτείται, δύστροπη και σκληρή όπου το απαιτούν οι ίδιες οι συνθήκες και συνάμα γλυκιά στη μελωδική τους γραμμή, οι νότες του Μορικόνε -ενός από τους σπουδαιότερους ‘εν ζωή’ συνθέτες του σινεμά- υπογραμμίζουν με χριστιανική ευλάβεια τις προσωπικές στιγμές των ηρώων, βγάζοντας προς τα έξω τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα τους. Με απόλυτη διαίσθηση και υποταγή στο κινηματογραφικό τοπίο, ο Μορικόνε αναπτύσσει τα θέματά του, με συνέπεια στον ρόλο που του αναλογεί, πείθοντας ίσως αυτή τη φορά τα, γεμάτα προκατάληψη για το έργο του, μέλη της Αμερικάνικης Ακαδημίας να του χαρίσουν το όσκαρ της μουσικής, διορθώνοντας το επί σειρά ετών μεγάλο τους λάθος.
Η φετινή κινηματογραφική σεζόν τελειώνει σε δυο μήνες, συνεπώς είμαι σε θέση πλέον με απόλυτη σιγουριά να υποστηρίξω ότι: «Το Τέλειο Χτύπημα», φιγουράρει ως μια από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας δεκαετίας.
Μην τη χάσετε!!!
ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ
(2013 ΕΓΧ 90’)
Αστυνομικό θρίλερ
Σκην.: Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν Μουσ.: Κλιφ Μαρτίνεζ Ηθ.: Ράιαν Γκόσλιν, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Βιτάγια Πάνσρινγκαρμ
Πώς να νιώσεις ζωντανός… αν δεν πονέσεις…
Ο Τζούλιαν, ένας Αμερικανός φυγάς, χρησιμοποιεί μια λέσχη πυγμαχίας στην Μπανγκόκ, ως βιτρίνα, για τα ναρκωτικά που διακινεί. Η μητέρα του, επικεφαλής μια μεγάλης εγκληματικής οργάνωσης, φτάνει από τις ΗΠΑ, για να παραλάβει τη σορό του νεκρού γιου της, Μπίλι, ο οποίος δολοφονήθηκε, αφού αρχικά είχε σκοτώσει με αποτρόπαιο τρόπο μια πόρνη. Διψασμένη για αίμα κι εκδίκηση, η μητέρα του Τζούλιαν, απαιτεί από τον γιο της, τα κεφάλια των δολοφόνων του αδελφού του. Εκείνος, πρέπει να αντιμετωπίσει τον Τσανγκ, έναν μυστηριώδη άντρα, σύμβολο θείας δικαιοσύνης, αποφασισμένο να πατάξει μια για πάντα τη διαφθορά στους οίκους ανοχής και στις λέσχες πυγμαχίας…
2 GUNS
(2013 ΕΓΧ 109’)
Περιπέτεια, βασισμένη στους χαρακτήρες των Boom! Studios
Σκην.: Μπαλτάζαρ Κόρμακιουρ Μουσ.: Κλίντον Σόρτερ Ηθ.: Ντένζελ Γουάσινγκτον, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Πόλα Πάτον, Μπιλ Πάξτον, Φρεντ Γουόρντ, Τζέιμς Μάρσντεν, Έντουαρντ Τζέιμς Όλμος
Δύο αξιωματικοί από διαφορετικές υπηρεσίες, αστυνομικός της Δίωξης ο ένας, ομοσπονδιακός πράκτορας στις υπηρεσίες του Πολεμικού Ναυτικού ο άλλος. Τους τελευταίους 12 μήνες και οι δυο βρίσκονται απρόθυμα, ως μέλη ενός καρτέλ ναρκωτικών και ασφαλώς δεν εμπιστεύονται μεταξύ τους, όπως ακριβώς και με τους εγκληματίες που πρέπει να συλλάβουν, χωρίς όμως ό ένας να γνωρίζει την πραγματική ταυτότητα του άλλου. Όταν όλα αποκαλύπτονται και οι δυο άντρες βρίσκονται στο στόχαστρο τόσο των κρατικών υπηρεσιών όσο και των Μεξικανών νονών, αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεργαστούν. Τώρα που όλοι πια τους θέλουν στη φυλακή ή νεκρούς, πρέπει να βασιστούν ο ένας στις ικανότητες2 του άλλου. Δυστυχώς όμως, για τους διώκτες τους, όταν οι καλοί περνάνε χρόνια προσποιούμενοι τους κακούς, μαθαίνουν και μερικά χρήσιμα κόλπα στην πορεία τους…
