«Πάμε για καφέ;»

“Facebook”… Σύγχρονο μέσο κοινωνικής δικτύωσης… Παγκοσμίως γνωστό και ευρεως διαδεδομένο! Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για αυτό. Πρόσφατα ασχολήθηκα με αυτό («καθυστέρησες πολύ», σχολίασαν κάποιοι γνωστοί..) Η περιέργεια μου,μεγάλη!
Ξεκίνησα, λοιπόν να φτιάξω το ¨προφίλ¨ μου… Ένα σύντομο βιογραφικό,και κάποιες φωτογραφίες, τις πιό πετυχημένες της συλλογής μου! Αυτό που ακολούθησε και με εξέπληξε και με φόβησε συνάμα. Καθημερινά αιτήματα φιλίας… αμέτρητα. Και καθημερινά μηνύματα που αυτά που έγραφαν, σίγουρα δεν μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σας. Κάποια ιδιαίτερα ευγενικά, η αλήθεια είναι, αλλά ήταν ελάχιστα μπροστά στον καταιγισμό προκλητικών φωτογραφιών και μηνυμάτων που γέμιζαν τον υπολογιστή μου. Σάστισα… σκέφτηκα, πού ζούσα μέχρι σήμερα; Τόσοι άνθρωποι με κρυφές ερωτικές επιθυμίες γεμίζουν το διαδίκτυο καθημερινά…
Άνθρωποι καθημερινοί, που συναντάμε παντού στην ζωή μας και στην κοινωνία μας και που οι ίδιοι άνθρωποι δεν λένε κουβέντα και δεν εκφράζονται σε άτομα του άλλου φύλλου, δια ζώσης. Άνθρωποι που μπορεί να περπατάνε σκυφτοί, να μην τολμούν, να φοβούνται να έχουν χιλιάδες ανασφάλειες.. ξαφνικά αποκτούν δύναμη και τόλμη.
Η αλήθεια είναι ότι η απόσταση που δημιουργεί η οθόνη, είναι ασφαλής για να μπορέσουν οι άνθρωποι να “λυθούν” και να εκφραστούν συναισθηματικά με τρόπους που δεν θα τους έβρισκαν,αν είχαν να πουν τα ίδια λόγια από κοντά! Σκέφτομαι, όμως, ότι αυτό δεν είναι ούτε αληθινό σε μεγάλο βαθμό, ουτε υγιές. Επίσης, αντί να βοηθάει τις διαπροσωπικές σχέσεις, βάζει ασύλληπτα εμπόδια διότι παίζει με το μυαλό! Μια φωτογραφία, παραδείγματος χάρη, μπορεί να προκαλέσει εντυπώσεις, που σε καμία περίπτωση δεν είναι αντίστοιχες της προσωπικότητας του ατόμου που τις έβαλε! Βασίζονται οι σχέσεις στο facebook στην εικόνα, πράγμα ιδιαίτερα αγχωτικό! Επίσης, το γεγονός ότι όλοι μας, πια, νιώθουμε την ανάγκη να κοινοποιήσουμε προσωπικές στιγμές και καταστάσεις και το ότι το facebook μας το κάνει τόσο εύκολο, μικρές στιγμές δημοσιότητας και φήμης μας δίνουν μια ψευδή αίσθηση αξίας και αυτοπεποίθησης ανάλογα με  τα likes που λαμβάνουμε.
Η χρήση του μπορεί να αποβεί άκρως εθιστική, καθώς η ανταπόκριση σε αυτό που λέμε η κοινωποιούμε είναι άμεση και δημιουργεί την αίσθηση της ικανοποίησης και της ευφορίας σε κλάσματα δευτερολέπτου! Και είναι γνωστές οι περιπτώσεις παιδιών τα οποία έχουν καταλήξει σε κέντρα αποτοξίνωσης με ειδικούς-ψυχολόγους.
Τι είναι σωστό τι λάθος; Διότι υπάρχουν και οι περιπτώσεις εκείνες τύχης όπου μπορεί να γνωρίσεις άτομα αξιόλογα που λόγω απόστασης δεν θα γνώριζες ποτέ από κοντά. Και η συνάντηση για “έναν καφέ” να σημαίνει μια όμορφη φιλία ή ακόμα και σχέση. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός, επίσης, ότι μας παρέχει την δυνατότητα προβολής και διαφήμισης της επιχείρησης μας δωρεάν…
Η χρυσή τομή, λοιπόν, βρίσκεται στην ισορροπημένη χρήση του βασιζόμενοι στην ορθή κρίση και την έλλειψη ουτοπικών προσδοκιών .. σε ότι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και επαφές.
Τελευταία σκέψη: Είναι τόσο συγκλονιστικά μόνοι οι άνθρωποι στις μέρες μας; Και είναι λύση το διαδίκτυο; Η υπομονή; Η φαντασία που χάθηκαν; Θα συνεχίζει να με εκπλήττει η ευκολία που παρέχει που αφήνει τους ανθρώπους ανάπηρους συναισθηματικά, ανίκανους να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει για το πώς θα πλησιάσουν έναν άλλο άνθρωπο… σαν να έχουμε γυρίσει σε ένα πρώτερο στάδιο εξέλιξης, όπου η σαρκική επαφή είναι αυτοσκοπός και το μυαλό έχει σταματήσει να λειτουργεί . Και το διαδύκτιο λειτουργεί αγχολυτικά. Πριν τη διάδοση του Facebook οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν περισσότερο ουσιαστικές και τα προβλήματα των ανθρώπων λύνονταν σε μια παρέα, άνθρωποι που κοιταζόμασταν στα μάτια και μοιραζόμασταν αγκαλιές,χαμόγελα αλλά και δάκρυα…
Αυτό το μοίρασμα λείπει σήμερα και η προσπάθεια. Η προσπάθεια να πλησιάσουμε, να γνωρίσουμε έναν συνάνθρωπο μας. Οι σχέσεις, όμως, προυποθέτουν χρόνο, χώρο, υπομονή και κατανόηση και όχι ταχεία χρήση και κατανάλωση!