Εξαιρετικές συζητήσεις για το αύριο της χώρας διεξάγονται στην πρωτεύουσα, βάλε και την ψήφιση του προϋπολογισµού και θα διαπιστώσεις ότι, όσοι είχαν ενδοιασµούς για το αύριο, τώρα βρίσκονται σε µία εορταστική νιρβάνα. Στο λέω από πρώτο χέρι. Βρε άκου µε, τι λέω…
Από την άλλη, οι πρώην του ΣΥΡΙΖΑ και νυν της 11άδας, ένα όνειρο έχουν. Να φτάσουν τη βραδιά των ευρωεκλογών σύσσωµοι, να αρπάξουν από τα µαλλιά τα αποτελέσµατα και να την ξεµαλλιάσουν την ανάλυση. Να την φτάσουν στο Θεό.
Ο οποίος Θεός βέβαια τελεί υπό πλήρη σύγχυση, διότι βλέπει τα τεκταινόµενα του κόσµου του και έχει πέσει σε περισυλλογή. Τώρα -λέει- να επέµβω ή να περιµένω λιγάκι.
Πάνε οι αθεόφοβοι και κλέβουν έναν Ιησού από τη Φάτνη στην Ισπανία και κατόπιν ζητάνε λύτρα (φωτ.). Σβήνω σου λέω.
Βλέπω και άλλους, που τρέχουν από παζάρι αγάπης σε παζάρι αλληλεγγύης, γνωστοί και µη εξαιρετέοι, αναπολώντας τα παιδικά τους χαµένα συναισθήµατα. Μετά µαζεύονται σε καφέ, σε τσάι και συµπάθεια κι αν ακούσεις ορισµένους κι ορισµένες τι αναδύει η στοµατική τους κοιλότητα θα ζητήσεις ραντεβού εδώ και τώρα µε το Θεό. Σβήνω σου λέω.
Μη µε ρωτήσεις τι πιστεύω, για το 2024 διότι θα αλλάξω θέµα.
Αυτό που διακρίνω πάντως, είναι ότι χρονιάρες µέρες στα Χανιά, το Ρέθυµνο και το Ηράκλειο, υπάρχει µία θλιβερή πραγµατικότητα. Είπαµε, το λέω µιας και το είπαµε, το κουβεντιάσαµε, επειδή µας έκανε να γυρίσουµε το κεφάλι…
Ποια είναι η πραγµατικότητα;;; Φώτα, στολίδια, αγγελάκια, ταρανδάκια, έχουν πολύ digital στυλ και δε φτάνουν σε όλες τις γειτονιές οι στολισµοί, λες και µόνο το κέντρο είναι ανθρωποπερπάτητο.
Αν ήµουν Σπύρος Παπαδόπουλος θα έπαιρνα τον Κυριάκο, όπως τον κάλεσε στο τηλέφωνο ο υπέροχος µας ηθοποιός και θα του ζητούσα να παρέµβει στους στολισµούς.
Γιατί δικιά του δουλειά είναι;;;
Φυσικά όχι, αλλά άµα σου πει στο τηλέφωνο ο Πρωθυπουργός, «…Έλα Αλέκο, τις µέρες των εορτών θα κατέβω να κάνουµε βόλτα στις γειτονιές του δήµου. Θα ‘ναι σούρουπο βρε, να απολαύσουµε την χριστουγεννιάτικη ατµόσφαιρα. Εντάξει Αλέκο;». Τι θα κάνεις, δε θα τρέξεις να γεµίσεις µε λαµπιόνια τα στενά και τα στενάκια πέρα πόδε;;;
Πάντως αυτό που είπε ο Σπύρος Παπαδόπουλος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτό το «…δεν του το ’χα». Ήταν όλα τα λεφτά.
Τα ρέστα φυσικά τα είπε αργότερα, όταν τόνισε πως: «Είµαι αρκούντως απογοητευµένος από την Αριστερά, παραµένω Αριστερός, χωρίς να περιµένω ότι θα έρθει κάποτε µία Αριστερά που όλοι ονειρευόµαστε».
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδηµα κ. Γραµµατέα. Κύριε Κουτσούµπα, σε σας µιλάω. Ώρα σας να το κερδίσετε το φλουρί, τώρα που είναι όλοι στην ανάλυση της συνταγής της Βασιλόπιτας. Το πιάσατε το υπονοούµενο;
Πάντως το γεµάτο υπονοούµενα χαµόγελο του Παυλή στην ορκωµοσία του Γιάννη Ζερβού στα Σφακιά το είδα και λέω µέσα µου… «όλα τα λεφτά…». Από δω τον έχεις από κει τον έχεις, ο συµπαθής Πολάκης, πάντα δίνει έναν ξεχωριστό ΤΟΝΟ όπου βρεθεί και όποτε εκφραστεί.
Άλλωστε αδερφέ µου, είναι ψέµατα ότι καλύτερη και πιο δροσερή σαλάτα είναι η ΤΟΝΟσαλάτα;
Φεύγω τώρα, πάω να συνεχίσω την παρατήρηση µου στον µάταιο τούτο κόσµο, ευχόµενος να αναπάρει ο Θεούλης µου, να σκάσει το χαµόγελο, να φταρνιστεί µπας και ακούγοντας τον, αλλάζαµε ρότα.
∆ιότι, η ρότα µας δεν είναι πυξιδιασµένη. Ζούµε σε µία χώρα στην οποία η τάξη των αυτοκαταστροφικών ανθρώπων, που είναι οι λίγοι, πνίγει τους ονειροπόλους και ιδεαλιστές, που είναι πιστεύω οι πολλοί, κάνοντας τους ετικέτες σε ρούχα πολυεθνικών.
Είναι όλοι εκείνοι my friend, που παραγγέλνουν πιτσοσούβλακους βλέποντας την τραγωδία τους, τηλεοπτικά αποτυπωµένη.
Εµείς όµως µεγάλε, τι κάνουµε;;; Συνεχίζουµε µεγάλε, ελπίζουµε µεγάλε…
-ο παρατηρητικός-
Μ π. Λ
