GRAVITY
3-D (2013 ΕΓΧ 84’)
Θρίλερ
Σκην.: Αλφόνσο Κουαρόν Μουσ.: Στίβεν Πράις Ηθ.: Σάντρα Μπούλοκ, Τζορτζ Κλούνεϊ
Εκεί στα ψηλά… οι δείκτες της μοναξιάς… μετρούν διαφορετικά…
Η δρ Ράιαν Στόουν, μια λαμπρή ιατρική μηχανικός, στο πρώτο της διαστημικό ταξίδι, συνοδεύεται από τον βετεράνο αστροναύτη Ματ Κοβάλσκι, στο τιμόνι της τελευταίας του πτήσης, πριν τη συνταξιοδότηση. Αλλά σε αυτό, το φαινομενικά συνηθισμένο διαστημικό περίπατο, έρχονται τα πάνω κάτω. Το διαστημικό λεωφορείο καταστρέφεται, αφήνοντας τους Στόουν και Κοβάλσκι ολομόναχους, δεμένους μόνο μεταξύ τους, να στροβιλίζονται στο απέραντο σκοτάδι του διαστήματος. Η εκκωφαντική σιωπή, τους βεβαιώνει πως έχουν χάσει κάθε επαφή με την Γη… και μαζί κάθε πιθανότητα διάσωσης. Καθώς ο φόβος μετατρέπεται σε πανικό, κάθε ανάσα τους, κατατρώει το λιγοστό οξυγόνο που τους έχει απομείνει. Ο μόνος δρόμος της σωτηρίας ίσως να σημαίνει πως πρέπει να πάνε ακόμη παραπέρα, στην τρομακτική απεραντοσύνη του σύμπαντος…
Άκρως στυλιζαρισμένη η νέα αυτή ταινία του Α. Κουαρόν, που παρά τη μικρή της διάρκεια, διαθέτει άποψη, φιλοσοφία, υπόβαθρο και ένταση. Ο σκηνικός χώρος είναι αποπνικτικά κλειστοφοβικός, τα ψηφιακά εφέ λειτουργικά και η υπόθεση της ταινίας, αν και απλή, στην πράξη παραπέμπει σε δυναμικά ηθικά διλήμματα, καταγεγραμμένα στην ανθρώπινη φύση. Πανικός και μοναξιά είναι μεν δύο διαφορετικά συναισθήματα που δεν αλληλοαναιρούνται, ακόμα και σε υπέρ-εκπαιδευμένους επιστήμονες, για κάθε έκτακτο, επικίνδυνο περιστατικό. Η ταινία, όπως και κάθε αναπαράσταση του σκηνικού θεάματος του κινηματογράφου, δημιουργεί τους αντίστοιχους γεωγραφικούς και ιστορικούς όρους, που σαφώς δεν είναι ουδέτεροι με το περιεχόμενο του μύθου της. Ο χώρος λοιπόν, στο GRAVITY θα μπορούσε εξαρχής, να είναι στο διάστημα, στον αέρα, στο έδαφος ή στο βάθος της θάλασσας. Η σύνθετη επιλογή, όμως, είναι αυτή που φέρει τη διαφορά στα σημεία. Στο αχανές σύμπαν, στο διάστημα, όπου οι αισθήσεις διογκώνονται, η μοναξιά αποκτάει διαφορετική διάσταση. Δια μέσου του συγκεκριμένου σκηνικού χώρου, η ταινία εκμηδενίζει τη χρονικότητα –με την παραδοσιακή της ερμηνεία- άρα και την ανθρώπινη δραστηριότητα, υποτάσσοντας το θεατή σε ακλόνητες ουσίες, μετατρέποντας την ίδια τη μυθοπλασία σε ‘φύση’. Το σημειολογικό μυστήριο της ύπαρξης, με τη θεοκρατική προσέγγιση, συνιστά το θεμέλιο όχι μόνον της αισθητικής, αλλά και της ουσίας στην ταινία του Κουαρόν. Η ανθρωπολογική προσέγγιση του σκηνοθέτη, έστω και με τους βιομηχανοποιημένους, χολιγουντιανούς όρους του κινηματογράφου, αποδεικνύεται το χρυσό κλειδί της ταινίας. Όταν η ανθρώπινη φύση βρίσκεται σε διατεταγμένη ρότα θανάτου δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις. Η χρησιμότητα της μεταφυσικής λοιπόν ή της πλάγιας μετάστασης της λογικής του υποσυνείδητου του εκάστοτε ήρωα, έχει αποδειχτεί ότι πάντοτε βγάζει το σκηνοθέτη από τη δύσκολη θέση. Ο θεατής του GRAVITY; το διαβατήριο της ηρωίδας και ταυτόχρονα η μεγάλη της ελπίδα. Τα αισθητικά προϊόντα της παραγωγής είναι ευανάγνωστα, αφού ο χώρος του διαστήματος είναι αποδεκτός στον κινηματογραφικό κόσμο και ντεφάκτο, αιχμαλωτίζει τη διαίσθηση του κοινού. Η διαδικασία της συμμετοχής λοιπόν στο φιλμικό αυτό θέαμα του Κουαρόν, δεν επιτρέπει στο θεατή να αμφισβητήσει τα όσα του εξιστορούνται στην οθόνη. Κάτι από ρεαλισμό, κάτι από φαντασία, κάτι από τη μαγεία του απομακρυσμένου γεγονότος από τον πλανήτη μας. Τα αφηγηματικά όρια της επιστημονικής φαντασίας στον κινηματογράφο, ακολουθούν τυπικές και συγκεκριμένες διαδρομές και σε αυτό το σημείο η ταινία του Κουαρόν υπερτερεί. Γιατί η επαφή με το διάστημα δεν είναι απόμακρη. Η απεικόνιση της μητέρας πλανήτη Γη, ως σκηνικός καμβάς, βρίσκεται ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη στην οπτική γωνία των κάδρων. Μόνο που… άλλο να αναπνέεις τα αρώματά της… κι άλλο να δανείζεσαι ανάσα από μια συσκευή με ώρα λήξης. Έχω την αίσθηση ότι η επιλογή της Σ. Μπούλοκ για τον κύριο ρόλο, είναι λανθασμένη, γιατί η ελαφρότητα στο υποκριτικό της ταμπεραμέντο, αδυνατεί πρακτικά, να στηρίξει μια τόσο μεγάλη ταινία.
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΚΥΚΛΩΜΑ
(2013 ΕΓΧ 96’)
Πολιτικό θρίλερ
Σκην.: Τζον Κρόουλι Μουσ.: Τζομπι Τάλμποτ Ηθ.: Έρικ Μπάνα, Ρεμπέκα Χολ, Ριζ Αχμέντ, Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Κένεθ Κράναμ, Αν Μαρι Νταφ, Σάιαραν Χιντς, Τζούλια Στάιλς
Ποτέ δεν ξέρεις… από που… θα σου έρθει…
Ένα πρωί, η πολυσύχναστη αγορά του Λονδίνου αποδεκατίζεται από τη σφοδρή έκρηξη μιας βόμβας. Στο ανθρωποκυνηγητό που ακολουθεί, μόνον ένα μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης επιζεί: ο Φαρούκ Ερντογάν, πρόσωπο που συλλαμβάνεται και οδηγείται στις φυλακές. Οι δικηγόροι, διακινδυνεύοντας ακόμα και τις ζωές τους, ξεκινούν τις προετοιμασίες της δίκης, η οποία αναμένεται να είναι, ίσως μια από τις πιο σημαντικές του αιώνα…
Ενδιαφέρον πολιτικό θρίλερ, με αρκετό σασπένς και πίσω σκηνικό, μια έντονη ερωτική σχέση. Η ταινία αποτελεί μια ακόμη σκηνική αναπαράσταση του σκληρού κόσμου της τρομοκρατίας και των γεγονότων που συμβαίνουν στις δικαστικές αίθουσες, με πολλά στημένα παιχνίδια και καθοριστικούς συμβιβασμούς «κάτω από το τραπέζι», κάτι που ασφαλώς αγνοούμε εμείς οι πολλοί, που ζούμε στον κόσμο των θνητών.
Μέσα από το «Επικίνδυνο Κύκλωμα» διαφαίνεται ο τρόπος με τον οποίο αλληλοσυνδέονται το δικαστικό σύστημα και οι εθνικές υπηρεσίες ασφαλείας, παρά το γεγονός, ότι στο τοπίο των νομικών και κυβερνητικών κύκλων, κυριαρχεί συνήθως μια ψυχρή αντιπαράθεση.
Ο ιδιαίτερος ρυθμός της ταινίας αποπνέει την αίσθηση μιας διαρκούς εγρήγορσης, αλλά και αμφισβήτησης, που παράγει μια παρατεταμένη, συναρπαστική ανησυχία. Η αφήγηση του δράματος εξελίσσεται γραμμικά και η ένταση και οι κορυφώσεις της, εμφανίζονται όταν οι ανθρώπινες σχέσεις έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους.
Τι είναι τελικά το «καλό» και ποιος είναι εκείνος που το ορίζει;
Χμμμ… μάλλον δεν υπάρχει σαφής απάντηση ή έχω άδικο;
ΟΛΑ ΧΑΘΗΚΑΝ
(2013 ΕΓΧ 106’)
Περιπέτεια
Σκην.: Τζέι Σι Τσάντορ Μουσ.: Άλεξ Έμπερτ Ηθ.: Ρόμπερτ Ρέντφορντ
Η ανοιχτή θάλασσα… απαιτεί σεβασμό… και πειθαρχία…
Βαθιά στον Ινδικό Ωκεανό σε ένα μοναχικό ταξίδι, ένας ηλικιωμένος ιστιοπλόος, εξαιρετικής ωστόσο, φυσικής κατάστασης, ξυπνάει για να ανακαλύψει ότι το 12 μέτρων κότερό του έχει παρασυρθεί, πλέοντας έρμαιο στη μέση του ωκεανού, μετά από σύγκρουση με κοντέινερ πλοίου. Με τα όργανα πλοήγησης και τον ασύρματο χαλασμένα, ο άνδρας πλέει, άθελά του προς το μάτι μια δυνατής καταιγίδας. Παρά την επιτυχία του να επισκευάσει το ρήγμα στο σκαρί, το ναυτικό του ένστικτο και τη δύναμη που ξεπερνά την ηλικία του, ο άνδρας μόλις και μετά βίας επιβιώνει της τρικυμίας. Χρησιμοποιώντας μόνο έναν εξάντα και ναυτικούς χάρτες για να χαρτογραφήσει τη διαδρομή του, υποχρεώνεται να αφεθεί στα ρεύματα του ωκεανού για να τον μεταφέρουν σε έναν θαλάσσιο δρόμο, ελπίζοντας να συναντήσει ένα διερχόμενο σκάφος. Μα με τον ανελέητο ήλιο, τους καρχαρίες γύρω του και τις πενιχρές προμήθειές του να τελειώνουν, ο πάντα επινοητικός ναύτης, σύντομα βρίσκεται αντιμέτωπος με τη θνητότητά του…
Η απλότητα της ιστορίας και η σκηνοθετική άποψη, είναι τα στοιχεία που γοητεύουν σε πρώτη ματιά. Το σενάριο, αναμφισβήτητα, «σέρνει» μέσα του το αντίβαρο του «Ο Γέρος και η Θάλασσα» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ και ασφαλώς, πρόκειται για μια υπαρξιακή περιπέτεια, με κεντρικό χαρακτήρα έναν άνδρα χαμένο στη θάλασσα, που παλεύει με τα στοιχεία της φύσης και τις εσωτερικές του διαδρομές.
Ενστικτώδης και έντονα συγκινησιακή ταινία, μια μικρή ελεγεία τελικά, στην ανθρώπινη προσαρμογή προς τις απαιτήσεις της φύσης, αλλά και την ατελή εφευρετικότητα του ανθρώπινου πνεύματος.
Από τις πλέον πρωτότυπες, διαχρονικά, δημιουργίες, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ίχνος λόγου, με μοναδικό επιχείρημα το τοπίο και την καθηλωτική ερμηνεία του Ρ. Ρέντφορντ, ο οποίος βρίσκεται σε μεγάλες στιγμές. Μοναξιά, ωκεανός, ναυάγιο, αποφασιστικότητα. Ένταση αλλά και αργοί ρυθμοί, κενά, νύξεις, υπαινιγμοί.
Μια καλή επιλογή, για θεατές με κινηματογραφική υπομονή και ανεπτυγμένη την αίσθηση της δεκτικής στη δημιουργική σιωπή και τη δύναμη της εικόνας.
