DOCTOR STRANGE
(2016 ΕΓΧ 115’)
Φαντασίας, μεταφορά του ομότιτλου κόμικ της MARVEL, του Στιβ Ντίτκο
Σκην.: Σκοτ Ντέρικσον Μουσ.: Μάικλ Τζιαντσίνο Ηθ.: Ρέιτσελ Μακάνταμς, Μπένεκτιτ Κάμπερμπατς, Τίλντα Σουίντον, Μαντς Μίκελσεν, Σκοτ Άντκινς, Τσιούετελ Έτζιοφορ, Μάικλ Στούλμπαργκ
Ο ευρυγώνιος φακός… του μυαλού… μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα…
Ακόμη μια επιλογή από το σύμπαν της Marvel. Η ιστορία του διάσημου νευροχειρουργού Dr. Στέφαν Στρέιντζ, η ζωή του οποίου αλλάζει ριζικά, όταν ένα τρομερό αυτοκινητιστικό ατύχημα του στερεί τη χρήση των χεριών του. Όταν η παραδοσιακή φαρμακευτική ιατρική αποτυγχάνει, ψάχνει για βοήθεια και ελπίδα σε έναν αναπάντεχο τόπο: ένα μυστηριώδες μέρος γνωστό ως Kamar-Taj. Γρήγορα ο Στέφαν, αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν είναι ένα απλό κέντρο ανάρρωσης, αλλά η πρώτη γραμμή μάχης ενάντια στις αόρατες σκοτεινές δυνάμεις, που απειλούν να καταστρέψουν την πραγματικότητά μας. Τώρα, πλέον ο Δρ Στρέιντζ, εξοπλισμένος με νέες αστείρευτες μαγικές ικανότητες, υποχρεώνεται να επιλέξει αν πρέπει να επιστρέψει στην προηγούμενη ζωή του ή να την εγκαταλείψει οριστικά πίσω του, ώστε να υπερασπιστεί τον κόσμο, ως ένας παντοδύναμος μάγος…
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ
(2016 ΕΓΧ 112’)
Ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα της Πόλα Χόκινς
Σκην.: Τέιτ Τέιλορ Μουσ.: Ντάνι Έλφμαν Ηθ.: Έμιλι Μπλαντ, Χέιλι Μπένετ, Λιουκ Έβανς, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Λίζα Κουντρό, Άλισον Τζένι, Τζάστιν Θερού, Έντγκαρ Ραμίρεζ, Λόρα Πρέπον
Καμιά φορά… είναι καλύτερο… να αγνοείς… αυτό που βλέπεις…
Κάθε μέρα, στο τρένο, στη διαδρομή για τη δουλειά της, η Ρέιτσελ περνάει δίπλα από το παλιό της σπίτι, στο οποίο τώρα πια ζει ο πρώην άντρας της, με τη νέα του σύζυγο και το μωρό τους. Βλέπει επίσης το σπίτι ενός άλλου παντρεμένου ζευγαριού, λίγα τετράγωνα παρακάτω και βυθισμένη στην κατάθλιψη για το πώς έχει καταλήξει η δική της ζωή, αρχίζει να φαντάζεται την ιδανική, ευτυχισμένη τους καθημερινότητα.
Μια μέρα, περνώντας με το τρένο μπροστά από το σπίτι τους, η Ρέιτσελ αντιλαμβάνεται κάτι σοκαριστικό, κάτι που αλλάζει όλα όσα πίστευε για τους δύο αγνώστους. Όταν η γυναίκα του ζευγαριού εξαφανίζεται, η Ρέιτσελ αρχίζει να πιστεύει ότι ίσως, η ίδια, σχετίζεται με αυτή την εξαφάνιση…
Η ιστορία εξελίσσεται μέσα από την οπτική γωνία τριών γυναικών, με βασική αφηγήτρια τη Ρέιτσελ. Η δική της εκδοχή, όμως, κάθε άλλο παρά αξιόπιστη είναι, αφού ο αλκοολισμός της θολώνει τις αναμνήσεις, όπως και τις προθέσεις της. Ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη Ρέιτσελ, γιατί δεν είναι μόνον τα προσωπικά της προβλήματα, που εμπλέκονται στην αφήγηση. Είναι η απώλεια μνήμης γι’ αυτό που έχει συμβεί καθώς και η σταδιακή βύθισή της στις ενοχές. Είναι η αίσθηση ευθύνης αφού η ίδια αδυνατεί να θυμηθεί τι έχει κάνει ή τι έχει δει. Τελικά, μπορεί να είναι περισσότερο αναμεμειγμένη από ότι πιστεύει.
Η φαινομενικά τέλεια ζωή, που κατασκοπεύει το κορίτσι του τρένου, είναι αυτή της Μέγκαν Χίπουελ, της γοητευτικής γυναίκας που μένει στο πανέμορφο σπίτι δίπλα στις ράγες του τρένου. Ένα αίνιγμα, ακόμη και για τον αφοσιωμένο σύζυγό της, αφού η Μέγκαν ειδικεύεται στο να ανακαλύπτει ξανά και ξανά τον εαυτό της, προσπαθώντας να βγει από το καλούπι της σέξι γυναίκας και να βρει μια άλλη κινητήρια δύναμη στη ζωή της. Η Μέγκαν, ωστόσο, νιώθει ότι δεν ανήκει στη ζωή που η Ρέιτσελ βλέπει ως τέλεια. Αντίθετα, νιώθει μοναξιά και κάνει παρορμητικές κινήσεις, χρησιμοποιώντας το σεξ, ως το κινητήριο πεδίο σύνδεσης με τους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, ο σύζυγος της Μέγκαν, είναι ένας ζηλιάρης άνδρας, που ίσως και αυτός, να κρύβει μια σκοτεινή πλευρά.
Κάθε μια από τις ηρωίδες, προσπαθεί να αποκτήσει κάτι που της ξεφεύγει διαρκώς. Η Άννα παλεύει να χτίσει την τέλεια οικογένεια, η Ρέιτσελ να δώσει ένα τέλος στον πόνο από το διαζύγιο και η Μέγκαν να ξεφύγει από το σκοτεινό της παρελθόν.
Το βέβαιο είναι ότι ο θεατής, βγαίνοντας από την αίθουσα, αισθάνεται αρκετά προβληματισμένος για τις ανθρώπινες καταστάσεις καθώς ανάμεσα στον καμβά της δράσης των χαρακτήρων της ταινίας, βρίσκει κάτι κοντινό, κάτι αναγνωρίσιμο. Μπορεί να μην αντικατοπτρίζεται στο είδωλο της Ρέιτσελ, της Μέγκαν ή της Άννας, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο καθένας διατηρεί πολύ περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά μαζί τους, από ό,τι φαντάζεται.
Πρόκειται για μια ιστορία με κεντρικό άξονα τον χαρακτήρα μιας περίεργης γυναίκας, που ακριβώς εξαιτίας αυτής της περιέργειας, δημιουργεί γύρω της το απόλυτο χάος.
JULIETA
(2016 ΕΓΧ 99’)
Δράμα, βασισμένο στο μικρό, ομότιτλο διήγημα της Αλίς Μονρό
Σκην.: Πέντρο Αλμοδόβαρ Μουσ.: Αλμπέρτο Ινγκλέσιας Ηθ.: Έμα Σουάρεθ, Αδριάνα Ουγάρτε, Ντανιέλ Γκράο, Ρόσι ντε Πάλμα, Ντάριο Γκραντινέτι, Ίνμα Κουέστα, Πιλάρ Κάστρο
Η θλίψη… δεν φέρνει πάντοτε… τους ανθρώπους… πιο κοντά…
Η Χουλιέτα ζει με την κόρη της Αντία. Και οι δύο υποφέρουν για την απώλεια του συντρόφου και πατέρα, ωστόσο, μερικές φορές η θλίψη αντί να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά, τους απομακρύνει.
Καθώς η Αντία ενηλικιώνεται, εγκαταλείπει ανεξήγητα το πατρικό της και τη μητέρα της και η Χουλιέτα, έκπληκτη και συντετριμμένη, ξεκινάει έναν αγώνα αναζήτησης, με κάθε δυνατό τρόπο. Το μόνο που, τελικά, ανακαλύπτει είναι το πόσο λίγο γνωρίζει την ίδια της την κόρη…
Η νέα ταινία του αγαπημένου Ισπανού σκηνοθέτη, περιγράφει τη μάχη μιας μητέρας, προκειμένου να επιβιώσει της φοβερής και ξαφνικής ασάφειας, που περιβάλλει τη ζωή της. Μιλάει για τη μοίρα, τις ενοχές, αλλά και το ανείπωτο εκείνο μυστήριο, που οδηγεί στην εγκατάλειψη αγαπημένων προσώπων, διαγράφοντάς τα από τη ζωή μας, σα να μην σήμαιναν ποτέ τίποτα, σα να μην υπήρξαν ποτέ.
Η νέα, αυτή ταινία του Αλμοδόβαρ, σηματοδοτεί την επιστροφή του Ισπανού στο θηλυκό σύμπαν, στο γυναικείο δράμα. Σύμφωνα με τον ίδιο, η γυναίκα όχι μόνο δίνει ζωή, αλλά είναι δυνατότερη, έτσι ώστε να παλέψει, να συντρέξει, να υποφέρει και να απολαύσει, όλα όσα φέρνει η ζωή. Μόνο η μοίρα είναι δυνατότερη από εκείνην. Σχεδόν όλες οι ηθοποιοί, στο σύνολο του έργου του, ήταν άγνωστες. Στη «Julieta», κάνει ένα παραπάνω βήμα. Αποφασίζει να χρησιμοποιήσει δυο διαφορετικές ηθοποιούς για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, την Αδριάνα Ουγάρτε από τα 25 ως τα 40 και την Έμα Σουάρεθ από τα 40 μέχρι το φινάλε, φανερώνοντας έντονα την επιθυμία του, ώστε να κρατήσει σε απόσταση την κεντρική ηρωίδα του από το τεχνικό μακιγιάζ, δηλαδή τη συμβατική μετάλλαξη στο πέρασμα του χρόνου. Ο στόχος σε μια τέτοιου είδους μετάλλαξη δεν είναι οι ρυτίδες στο πρόσωπο –κάτι σχετικά εύκολο στις μέρες μας- ή η υποκριτική δυνατότητα του χαρακτήρα κατά το πέρασμα των χρόνων. Αντίθετα, σημαίνει κάτι βαθύτερο. Πρόκειται για την οριστική μετάλλαξη ενός προσώπου, φορτωμένου με την εμπειρία του χρόνου, στον εσωτερικό του αλλά και τον εξωτερικό του κόσμο. Αρκετά υψηλό το ρίσκο, αλλά το αποτέλεσμα της επιλογής του τον δικαιώνει απόλυτα.
Μια ελεγεία, ένας ύμνος στη γυναικεία φύση, από έναν σκηνοθέτη, που έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της φιλμογραφίας του, αποθεώνοντας τις θηλυκές υπάρξεις της ζωής και του μυαλού του.
Γυναίκες-ερωμένες, γυναίκες-σύντροφοι και γυναίκες-μητέρες. Γυναίκες που αγαπούν. Γυναίκες που υπομένουν. Γυναίκες χτυπημένες από τη μοίρα και γυναίκες που δεν το βάζουν κάτω. Γυναίκες στο χείλος του γκρεμού και γυναίκες στο κατώφλι μιας νέας αρχής. Γυναίκες στωικές και γυναίκες εύθραυστες. Όλες αυτές οι διαφορετικές και αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές, πάνω στην θηλυκότητα, βρίσκουν σύνοψη και εφαρμογή στο πρόσωπο της νέας ηρωίδας του. Ο Αλμοδόβαρ αφήνει, για ακόμη μια φορά, μια γυναίκα να γίνει ο οδηγός και ο επιβάτης του δικού της αποκαλυπτικού ταξιδιού, όπως και ο νευρώδης ξεναγός σε μια από τις πολλοστές λαβυρινθώδεις αφηγήσεις του σκηνοθέτη.
Έπειτα από το αλέγκρο «Δεν Κρατιέμαι» και το μυστηριώδες «Δέρμα που Κατοικώ», ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός του «Ψηλά Τακούνια» και του «Όλα για τη Μητέρα μου», επιστρέφει διασκευάζοντας σε μια ενιαία πλοκή τρία διηγήματα της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας, καναδικής καταγωγής συγγραφέα Άλις Μονρό.
