Πάμε…σινεμά

ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
(2016 ΕΓΧ 131’)
Βιογραφία, βασισμένη στη ζωή του Ντέσμοντ Ντος
Σκην.: Μελ Γκίμπσον Μουσ.: Χάρι Γκρέγκσον Ουίλιαμς Ηθ.: Άντριου Γκάρφιλντ, Τερέζα Πάλμερ, Σαμ Γουόρθινγκτον

Η ιδεολογία… η πράξη… και ο αντίλογος…

Κατά την διάρκεια της μάχης της Οκινάβα, μιας εκ των πλέον αιματηρών μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ντος Ντέσμοντ έσωσε πάνω από 75 άντρες, χωρίς να ανοίξει πυρ ή έστω να φέρει όπλο. Ήταν ο μόνος Αμερικανός στρατιώτης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των μαχών και πρόσφερε τα μέγιστα, χωρίς να φέρει οπλικό εξοπλισμό, αφού είχε την πεποίθηση ότι ακόμα και ο πόλεμος δεν δικαιολογεί τους σκοτωμούς. Πρόσφερε ιατρικές υπηρεσίες, στον στρατό, μεταφέροντας τους τραυματισμένους από τις γραμμές του εχθρού, ενώ βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπος με πυρά και τραυματίστηκε σοβαρά από χειροβομβίδα…
Ααα κύριε Γκίμπσον, σας εκτιμώ αφάνταστα αλλά επιτρέψτε μου να αντιλογήσω. Όλα καλά κι όλα άγια με την ιστορία του Β’ Π.Π., αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα πολυτελής συσκευασία πασπαλισμένη με ασημόσκονη, πλασαρισμένη κατ’ επίφαση, για τις ανάγκες της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Ο Ντέσμοντ Ντος, δεν ήταν ο πρώτος αντιρρησίας συνείδησης, που αρνήθηκε να ‘δολοφονήσει’ συνανθρώπους του σε πολεμικές συρράξεις, καθώς πριν από αυτόν, υπήρξαν εκατοντάδες δεκάδες άλλοι, όπως π.χ. μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι λειτουργώντας κατά συνείδηση, αρνήθηκαν εξίσου την ενεργή συμμετοχή σε αντίστοιχες μάχες -και από όσο γνωρίζω- από πολύ παλαιότερα, από τον Α’ Π.Π. κιόλας. Και ασφαλώς όχι μόνον στις ΗΠΑ, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι άνθρωποι αυτοί, εξαιτίας της ιδεολογικής και της θρησκευτικής τους πόλωσης, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν και σε πολλές περιπτώσεις την ίδια τύχη είχαν και οι οικογένειές τους.
Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που το μεγαλύτερο ποσοστό των μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν έλαβε μέρος σε εχθροπραξίες, ναι, ασφαλώς και υπήρξαν και διάφοροι άλλοι, που πράγματι δεν συμμετείχαν στον πόλεμο. Ο Ντέσμοντ Ντος, όμως, δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτούς. Μπορεί ο ίδιος να μην συμμετείχε σε δολοφονικές πράξεις, ωστόσο, συμμετείχε στα στρατιωτικά γυμνάσια προ της μάχης και ανέλαβε ενεργή δράση στον πόλεμο, ως στρατευμένος γιατρός με τις δυνάμεις των ΗΠΑ. Η παροχή κάθε είδους βοήθειας, στο πεδίο της μάχης, σε αυτούς που παίρνουν μέρος στον πόλεμο, νομίζω πως δεν αποτελεί αντίρρηση στράτευσης. Η συνείδησή του, δεν του επέτρεπε να σκοτώσει, όμως, του επέτρεπε να συμμετέχει και να υποστηρίζει με τον τρόπο του, την μια από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δεν ήταν καν αντιρρησίας συνείδησης, αφού δέχτηκε και έλαβε πολεμικό παράσημο, ως επιστέγασμα της δράσης του.
Αν και από τότε που με θυμάμαι, εξακολουθώ να δηλώνω άθεος, ωστόσο μερικά πράγματα από τη βιομηχανία του θεάματος –και όχι μόνο- απαιτούν, τουλάχιστον, ιστορική και ιδεολογική αποκατάσταση. Εκτός κι αν, η εννοιολογική σημασία του όρου «αντίρρηση συνείδησης», μεταφράζεται όπως και οι νόμοι, του εκάστοτε νομικού συστήματος. Και βέβαια πάντα θα αναρωτιέμαι ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους ομοϊδεάτες μου: αν οι νόμοι είναι κακοί γιατί εφαρμόζονται κι αν καλοί γιατί συνεχώς αλλοιώνονται…

ΜΙΣ ΠΕΡΕΓΚΡΙΝ: ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
(2016 ΕΓΧ 92’)
Φαντασίας, βασισμένη στο ομότιτλο μπεστ σέλερ, του Ράνσομ Ριγκς
Σκην.: Τιμ Μπάρτον Μουσ.: Ντάνι Έλφμαν Ηθ.: Εύα Γκριν, Έισα Μπάτερφιλντ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Έλα Περνέλ, Τζούντι Ντεντς, Τέρενς Σταμπ

Η φαντασία… η ελευθερία… η αποδοχή…

Οταν ο πολυαγαπημένος παππούς του Τζέικ, του αφήνει στοιχεία για ένα μυστήριο που διατρέχει διαφορετικούς κόσμους και εποχές, ο Τζέικ βρίσκει ένα μαγικό μέρος γνωστό ως, Μις Πέρεγκριν – Στέγη για Ασυνήθιστα Παιδιά.
Όμως, όσο περισσότερο ο Τζέικ, έρχεται σε επαφή με τους ενοίκους και όσο περισσότερο γνωρίζεται μαζί τους, το μυστήριο και οι κίνδυνοι μεγαλώνουν, ειδικότερα όταν μαθαίνει για τις ειδικές τους δυνάμεις, αλλά και τους παντοδύναμους εχθρούς τους. Ο Τζέικ, λοιπόν, πρέπει να καταλάβει τι είναι αληθινό και ποιον μπορεί να εμπιστευτεί και τελικά, να ανακαλύψει ότι μόνον το δικό του «ασυνήθιστο χάρισμα», μπορεί να σώσει τους νέους του φίλους…
Ο Τιμ Μπάρτον, δημιουργός των πιο αγαπημένων εκκεντρικών περίεργων και  παράξενων κινηματογραφικών χαρακτήρων, εμπνέεται και μας εμπνέει με ατελείωτη φαντασία και τρυφερότητα, παρουσιάζοντας τον πλέον ασυνήθιστο κόσμο, που μπορείτε να υποθέσετε. Ένα κορίτσι, ελαφρύτερο και από τον ίδιο τον άνεμο, ένα αγόρι στο στομάχι του οποίου κατοικούν μέλισσες, μια γυναίκα που έχει μεταλλαχθεί σε πτηνό και τόσα άλλα, είναι ξεκάθαρες εικόνες, από το σύμπαν του κινηματογραφικού βιογραφικού του Τιμ Μπάρτον.
Αυτό, ωστόσο, που κάνει τους νεαρούς «Ασυνήθιστους» να είναι διαφορετικοί, είναι το ίδιο που τους κάνει δυνατούς και ξεχωριστούς. Η Στέγη της Μις Πέρεγκριν, τους προσφέρει ένα ασφαλές καταφύγιο από τον έξω κόσμο, που αρνείται να κατανοήσει ή να διαχειριστεί τις ειδικές τους ικανότητες. Κάθε παιδί διαθέτει και μια ιδιαιτερότητα, όπως: μεγάλη σωματική δύναμη ή την ικανότητα να χειριστεί την φωτιά ή τον αέρα. Το βέβαιο είναι ότι αν οι κεντρικοί χαρακτήρες της ταινίας, ζούσαν στις μέρες μας, στο δικό μας κόσμο, θα θεωρούνταν φρικιά και προκλητικός στόχος. Στο απομακρυσμένο νησί, όπου ζουν και ευημερούν, η “εκκεντρικότητά” τους θεωρείται κάτι ξεχωριστό και όμορφο.
Στο σημερινό, κολλημένο στα social media κόσμο μας, το να παραμείνεις «ασυνήθιστος» είναι μάλλον δύσκολο, αφού μας περιβάλλουν διαρκώς, όπου και αν είμαστε. Άρα είναι φοβερά εύκολο να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους και να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι αρκετά καλός ή ότι δεν ανήκεις κάπου. Και υπάρχει και η οικογένεια, που απορροφάει όλων των ειδών τις μορφές και τα χαρακτηριστικά. Σε αυτήν την περίπτωση, πρέπει απλώς να βρεις την οικογένεια που μπορείς να κάνεις δική σου…
Γοτθική, φαντασμαγορική ιστορία με τρυφερό μήνυμα: να είσαι πάντα ο εαυτός σου και να αποδέχεσαι ότι σε κάνει διαφορετικό και ασυνήθιστο όχι μόνον στον εαυτό σου, αλλά και στους υπόλοιπους γύρω σου.
Δείτε την και απολαύστε την Εύα Γκριν, μια παρουσία, που όσο περισσότερο τη βλέπω τόσο πιο πολύ εκτιμώ το υποκριτικό της ταλέντο.

JACK REACHER: ΠΟΤΕ ΜΗ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΠΙΣΩ
(2016 ΕΓΧ 108’)
Περιπέτεια, 2η συνέχεια, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Λι Τσάιλντ
Σκην.: Έντουαρντ Ζούικ Μουσ.: Χένρι Τζάκμαν Ηθ.: Τομ Κρουζ, Άλντις Χοντζ, Ρόμπερτ Νέπερ

Μα ποτέ… σου λέω…

Ο πρώην ταγματάρχης Τζακ Ρίτσερ, εμπειροπόλεμος, τολμηρός, ευφυής και λιγόλογος, ο γοητευτικότερος σκληρός της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας, αυτή τη φορά καλείται να επιστρέψει στη βάση, προκειμένου να αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με το τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία δύο στρατιωτών. Ακόμα, η συνείδηση του, του υπαγορεύει να αποκαταστήσει και την τιμή της ταγματάρχη Τέρνερ που, άδικα κατηγορείται για κατασκοπεία. Η άφιξη του Τζακ Ρίτσερ στη βάση, πυροδοτεί μια σειρά από εκρηκτικές εξελίξεις και όπως όλα δείχνουν, αυτό που αρχικά φαινόταν ως μια εύκολη υπόθεση, παίρνει τρομακτικές διαστάσεις…

ΕΚΕΙΝΗ
(2016 ΕΓΧ 130’)
Θρίλερ, βασισμένο στη νουβέλα του Φιλίπ Ντιζάν
Σκην.: Πολ Βερχόφεν Μουσ.: Αν Ντάντλεϊ Ηθ.: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Λοράν Λαφίτ, Αν Κονσινί, Σαρλ Μπερλίνγκ

Ο βιασμός… και η πιθανή του αντιμετώπιση…

Διευθύντρια σε μια εταιρία σχεδίασης και παραγωγής ηλεκτρονικών παιχνιδιών, η Μισέλ, είναι το ίδιο αδίστακτη στην προσωπική και την επαγγελματική της ζωή. Η ζωή της, όμως, αλλάζει ριζικά, όταν ένας άγνωστος της επιτίθεται μέσα στο σπίτι της. Η Μισέλ τον αναζητά με μανία και οι δυο τους παρασύρονται σε ένα παιχνίδι, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγει εκτός ελέγχου…
Όπως οι περισσότερες ηρωίδες στο έργο του Ολλανδού σκηνοθέτη («Ο 4ος Άνθρωπος», «Ρόμποκοπ», «Βασικό Ένστικτο» κα), έτσι και η Μισέλ είναι μια δυνατή γυναίκα, που αντιδρά με σοκαριστικό τρόπο στο βιασμό. Ωστόσο, πρόκειται για μια ιστορία μυθοπλαστικού χαρακτήρα χωρίς να αποτελεί μανιέρα αντίδρασης της κάθε γυναίκας.
Χαρακτηρισμένος ως μετρ της ασάφειας, ο Βερχόφεν οδηγεί την ηρωίδα του, με τρόπο, ώστε ο θεατής δυσκολεύεται να την κατανοήσει πλήρως, μέχρι το ακόμη πιο ασαφές φινάλε. Ακριβώς όπως και στην καθημερινότητά μας. Ποτέ δε γνωρίζεις τι κρύβεται πίσω από μια γκριμάτσα στο πρόσωπο του «άλλου», είτε πρόκειται για χαμόγελο ή για θλίψη. Παρά τη βία των επιθέσεων, δε βλέπουμε ποτέ τη Μισέλ πληγωμένη. Αυτό, εξάλλου, είναι το συμβατικό κλισέ που έχουμε δει πολλές φορές στο σινεμά. Είναι πιο διασκεδαστικό, κατά τη θέαση, η παραγωγή ασάφειας, από την αναπαραγωγή κοινότυπων. Αυτά είναι και τα σημεία, στα οποία υπερέχει μια ταινία, έναντι μιας άλλης. Στην περίπτωση της «Άλλης», η πλοκή συνδέεται άμεσα με την ηθική συνέπεια. Η Μισέλ δεν αποτελεί το καθαρόαιμο θύμα, αφού αντιμετωπίζει την περίπτωσή της με ειρωνεία και ζωντάνια κι έτσι πλάθει τον κόσμο μέσα της. Εκδίκηση ή αποδοχή; Μένος ή στοχασμός; Αποδοχή δράσης ή αντίδραση; Σε ότι από όλα, η Ιζ. Ιπέρ είναι υπέροχη χωρίς περιττά σχόλια.
Δείτε τη.