Η στήλη, ενημερώνεται από τους αιθουσάρχες για τις νέες ταινίες κάθε Τρίτη μεσημέρι. Για κάθε αιφνιδιαστική αλλαγή, υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι.
ΣΥΜΜΑΧΟΙ (2016 ΕΓΧ 124’)
Πολεμικό δράμα
Σκην.: Ρόμπερτ Ζεμέκις Μουσ.: Άλαν Σιλβέστρι Ηθ.: Μπραντ Πιτ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Λίζι Καπλάν, Μάθιου Γκουντ, Τζάρεντ Χάρις
Τίποτα… δεν είναι…. όπως φαίνεται…
1942: Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος… Για τους κατασκόπους Μαξ Βέιταν και Μαριάν Μποσεζούρ, ειδήμονες στην εξαπάτηση και τις δολοφονίες, το κλειδί της επιβίωσής τους είναι η απόκρυψη από όλους της πραγματικής τους ταυτότητας και η αποφυγή κάθε συναισθηματικής εμπλοκής. Όταν, όμως, ερωτεύονται, αληθινά, ο ένας τον άλλον, κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα επικίνδυνης αποστολής, η μόνη τους ελπίδα να πετύχει η σχέση τους είναι να είναι απόλυτα ειλικρινείς μεταξύ τους. Αντ’ αυτού, όμως, η καχυποψία και ο κίνδυνος είναι καθημερινά παρόντες στο γάμο τους με τον Μαξ να ενημερώνεται, τελικά, πως η ειδυλλιακή οικογενειακή του ζωή, μπορεί ολόκληρη, να αποτελεί ένα ψέμα και πως η μόνη λύση μπορεί να είναι και η πλέον επώδυνη…
ΣΦΑΓΕΙΟ (2016 98’)
Τρόμου, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο κόμικ, του σκηνοθέτη
Σκην.: Ντάρεν Λιν Μπούσμαν Μουσ.: Μαρκ Σέιφριτζ Ηθ.: Τζόε Άντερσον, Τζέσικα Λόουντες, Ντέιτον Κάλι, Λιν Σέι
Πώς να κτίσεις… ένα στοιχειωμένο σπίτι…
Σε έναν κόσμο όπου υπάρχει πάντα σκοτάδι -ακόμα και μέσα στην ημέρα- η ζωή της Τζούλια Τάλμπεν, μιας ρεπόρτερ κτηματομεσιτικών θεμάτων, ανατρέπεται, όταν η οικογένειά της δολοφονείται βάναυσα. Παρά το γεγονός, ότι η υπόθεση κλείνει, η Τζούλια σιγά σιγά συνειδητοποιεί ότι πίσω από όλα, κρύβονται πολύ περισσότερα πράγματα από όσα έχουν αποκαλυφθεί. Η Τζούλια αποφασίζει να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος, όπου όμως με έκπληξη διαπιστώνει ότι το δωμάτιο στο οποίο έγινε το μακελειό, δεν υπάρχει πλέον. Έτσι, ξεκινάει μια αδυσώπητη έρευνα, που οδηγεί την ίδια, αλλά και τον πρώην φίλο της, Ντετέκτιβ Γκρέιντι, στο Νιου Ίνγκλις, όπου συναντούν τον αινιγματικό Τζεμπεντάια Κρόν και το Αμπατουάρ, ένα τερατώδες σπίτι, κατασκευασμένο από συραμμένα δωμάτια θανάτου και κατάρας. Η Τζούλια συνειδητοποιεί ότι η ψυχή της αδερφής της είναι παγιδευμένη στο εσωτερικό του, αλλά το Αμπατουάρ δεν είναι ένα απλό σπίτι. Είναι ο τόπος που κρύβει μια πύλη, που οδηγεί σε κάτι τόσο σατανικό, που ξεπερνά ακόμα και την ανθρώπινη φαντασία…
ΤΟΝΙ ΕΡΝΤΜΑΝ (2016 ΕΓΧ 162’)
Κομεντί
Βραβείο FIPRESCI στο επίσημο διαγωνιστικό Φεστιβάλ Καννών και το ίδιο βραβείο και στο Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν
Σκην.: Μάρεν Άντε Ηθ.: Πέτερ Σιμόνισεκ, Σάντρα Χίλερ, Ίνγκριντ Μπισού
Η επανασύνδεση… ανάμεσα σε πατέρα… και κόρη… δεν είναι πάντα εύκολη…
Ο Γουίνφριντ, αιώνιος πλακατζής λατρεύει να ενοχλεί την κόρη του, Ινές. Τρυπώνει στη ζωή της, στις συναντήσεις της, ακόμα και στις εξόδους της, προσπαθώντας να την πλησιάσει. Εκείνη, ενοχλημένη πάντα, του ζητάει να σταματήσει. Τότε, της συστήνεται ο Τόνι Έρντμαν, που αποτελεί ένα αντίγραφο, το ‘alter ego’ του Γουίνφριντ,. Ο Τόνι είναι ένας περίεργος τύπος με κακό κοστούμι, τραγική περούκα κι ακόμη χειρότερη οδοντοστοιχία. Ωστόσο, όσο ο Τόνι εξελίσσεται σε πιο εκκεντρικό, τόσο η Ινές δείχνει να ανταποκρίνεται…
Συνέντευξη της Μάρεν Άντε στο Komplizen Film
Πώς γεννήθηκε η ιδέα του TONI ERDMANN; Είναι αυτοβιογραφική;
Όλες μου οι ταινίες είναι εν μέρει αυτοβιογραφικές, με την έννοια ότι ξεκινάω πάντα με κάτι που ήδη ξέρω. Όσον αφορά στο θέμα της οικογένειας, ήταν πολύ ενδιαφέρον που συνειδητοποιούσα ενώ έγραφα, το πόσο λίγο μπορούσα να παρεκκλίνω από τη δική μου οικογένεια. Δεν υπάρχει κάτι που να γνωρίζει κανείς καλύτερα από το την ίδια του την προέλευση. Ο καθένας μας έχει μόνο μια οικογένεια και οι σχέσεις μεταξύ παιδιών και γονέων είναι για μια ζωή-δεν μπορείς να ξεφύγεις έτσι απλά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Ινές και τον Τόνι. Πιστεύει πως η οικογένεια στην οποία μεγάλωσε δεν έχει καμία σχέση με την ζωή της σήμερα. Είναι όλοι παγιδευμένοι στους ρόλους που τους έχουν αναθέσει και η επικοινωνία τους έχει καταλήξει άκαμπτη, γίνεται με σχεδόν τελετουργικό τρόπο, και δεν μπορούν να το αποφύγουν.
Τι σου έδωσε την ιδέα για τον Τόνι ως το alter ego του Γουίνφριντ;
Ο Τόνι Έρντμαν γεννήθηκε από την απελπισία. Το χιούμορ είναι συχνά ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και έτσι αυτό το καθιστά και προιόν πόνου. Ο Γουίνφριντ δεν μπορεί να επικοινωνήσει εουσιαστικά με την κόρη του με κανέναν άλλον τρόπο. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την σχέση του μαζί της σαν πατέρας αλλά αποτυγχάνει και τώρα είναι αμήχανος, διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία του για περισσότερη οικειότητα με την Ινές και την πίκρα που αισθάνεται για το πρόσωπο της. Βρίσκει λύση στο δίλλημα του με την άκομψη αμφίεση του Τόνι. To χιούμορ είναι το μόνο του όπλο και πλέον το χρησιμοποιεί στο μέγιστο. Έτσι παίζει ένα ακόμη πιο σκληρό παιχνίδι και αφού η Ινές είναι από τη φύση της σκληρή, ξαφνικά βρίσκεται να της μιλάει σε μια γλώσσα που καταλαβαίνει.
Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται σε μια διαρκή εσωτερική πάλη. Θεωρείτε ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό των γυναικών που βλέπετε και βιώνετε στη σημερινή κοινωνία;
Η Ινές εργάζεται σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο και έχει ενσωματωθεί πλήρως σε αυτόν. Θεωρεί τον εαυτό της ‘’έναν απο αυτούς’’, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και γι’αυτούς. Έχω πάρει συνέντευξη από αρκετές γυναίκες σε ηγετικές θέσεις και οι περισσότερες ισχυρίζονται ότι απολαμβάνουν να είναι η εξαίρεση στο κανόνα, παρ΄όλο που νιώθουν μόνες καμία φορά. Με αυτή την έννοια θεωρώ πως η Ινές είναι μια σύγχρονη ηρωίδα. Ξεκίνησε πεπεισμένη πως η αποφασιστικότητα και η ισότητα ήταν πράγματα τα οποία οι γυναίκες της γενιάς της μπορούσαν να έχουν δεδομένα, κι ότι δεν είχε ανάγκη το φεμινισμό. Όταν λέει, ‘’ δεν είμαι φεμινίστρια, διαφορετικά δε θα ανεχόμουν άνδρες σαν εσένα’’ , πραγματικά εννοεί αυτό που λέει. Αναφέρεται στη ‘’γυναικεία ομάδα’’ και στη ‘’σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας’’ ειρωνικά. Για να είμαι όμως ειλικρινής, πότε δεν ενδιαφέρθηκα να κάνω κάτι συγκεκριμένα πάνω στον σεξισμό στον εργασιακό χώρο. Απλά ήθελα να δείξω τα πράγματα όπως είναι και ο σεξισμός είναι κομμάτι αυτής της πραγματικότητας. Όλο αυτό το θέμα του γένους τη θυμώνει, ειδικά όταν του δίνουν τόση βαρύτητα. Ως γυναίκα, έχω συνηθίσει να ταυτίζομαι με αρσενικούς χαρακτήρες. Όταν βλέπω τις ταινίες του James Bond, δεν είμαι το κορίτσι του, αλλά ο ίδιος ο Μποντ. Ίσως είναι προτιμότερο να σκέφτομαι την Iνές ως ένα σύγχρονο , ουδέτερου γένους χαρακτήρα, παρά σαν έναν άνδρα που κλαίει που και που και έχει θέματα με τον πατέρα του.
Μετά το «Όλοι οι άλλοι», αυτή είναι η δεύτερη ταινία που γυρίστηκε εκτός Γερμανίας . Γιατί επέλεξες το Βουκουρέστι; Tι το ιδιαίτερο είδες στην Ρουμανία σαν τοποθεσία;
Το να στήσω μεγάλο μέρος της ταινίας σε άλλη χώρα είχε δύο βασικά πλεονεκτήματα σε σχέση με την ιστορία που ήθελα να πω. Το γεγονός ότι οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές συγκρούονται μακριά από το σπίτι, απομονωμένοι και ανενόχλητοι από περιορισμούς του οικογενειακού περιβάλλοντος, τονίζει τη σύγκρουση και της προσθέτει δυναμική. Επίσης, η επίσκεψη του Γουίνφριντ σε μια άλλη χώρα, φέρνει το «σπίτι» μαζί του και τονίζει πόσο ξένο είναι αυτό το στοιχείο για την Ινές.
Και για τις δύο ταινίες ένιωθα ότι είναι πιο σωστό να γίνουν τα γυρίσματα στο εξωτερικό. Μερικές φορές βοηθάει να μη γνωρίζεις πολλά. Δεν ξέρω αν θα είχα γυρίσει τη σκηνή με το kukeri με τον τρόπο που το έκανα αν γυρίζαμε στο Βερολίνο, για παράδειγμα.
Είναι η ταινία μια έκκληση για χαλάρωση κι απελευθέρωση;
Για μένα, η «χαλάρωση» ακούγεται λίγο σαν παραίτηση, σα συμβουλή από φτηνό βιβλίο. Η ταινία μου είναι περισσότερο μια έκκληση για ξεκαθάρισμα, παρά για χαλάρωση. Αυτό που κάνει η Ινές στο τέλος είναι πολύ δραστικό και απαιτεί θάρρος. Μπορεί να είναι τρελό, αλλά είναι μια νέα αρχή: από εκείνη την ημέρα κι εξής θα είναι για πάντα η γυναίκα που άνοιξε την πόρτα στο αφεντικό της γυμνή. Δεν αφήνεται με αυτή την ταινία, αλλά παίρνει τα ηνία στα χέρια της. Στο τέλος βλέπουμε δύο ανθρώπους που μπορεί να έχουν ωριμάσει λίγο και να έχουν δεχτεί ο ένας τον άλλον περισσότερο.
Αφορά η ταινία πράγματα που τελειώνουν;
Οποιαδήποτε σχέση γονέα- παιδιού είναι γεμάτη αποχαιρετισμούς. Όταν κάτι νέο ξεκινάει για ένα παιδί, αυτό σημαίνει ότι κάτι τελειώνει για το γονιό του. Το βλέπω αυτό και στα παιδιά μου. Κάθε φορά που ο γιος μου ψηλώνει ένα εκατοστό, εκείνος ενθουσιάζεται κι εγώ μελαγχολώ. Για το λόγο αυτό, έχω συμπεριλάβει μια σειρά από αποχαιρετισμούς στην ταινία. Ο μαθητής του Γουίνφριντ παραιτείται, ο σκύλος του πεθαίνει, εκείνος και η κόρη του αποχαιρετιούνται συχνά χωρίς ιδιαίτερη θέρμη. Η αγκαλιά στο τέλος είναι μια απόπειρα να διορθωθεί αυτό. Η στολή του kukeri αλλάζει το Γουίνφριντ, και για μία μικρή στιγμή εμφανίζεται στην Ινές ως το μεγάλο, βραδυκίνητο, θερμό πατέρα που γνώριζε ως παιδί, κι εκείνη μπορεί να είναι το μικρό κορίτσι που ήταν κάποτε.
