ΣΙΩΠΗ
(2016 ΕΓΧ 161’)
Ιστορικό δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Σιουσάκου Έντο
Σκην.: Μάρτιν Σκορτσέζε Μουσ.: Κάθριν Κλουγκ, Κιμ Άλεν Κλουγκ Ηθ.: Άντριου Γκάρφιλντ, Άνταμ Ντράιβερ, Λίαμ Νίσον, Ταντανόμπου Ασάνο, Κιάραν Χάιντς, Σίνια Τσουκαμότο, Νανά Κομάτσου
Μερικές φορές η σιωπή… είναι ο πιο θανατηφόρος ήχος…
Ο Σεμπαστιάου Ροντρίγκες, Πορτογάλος ιεραπόστολος, φτάνει στην Ιαπωνία του 17ου αιώνα, όχι μόνο να εμψυχώσει τους καταπιεσμένους χριστιανούς Ιάπωνες, αλλά και να ανακαλύψει την αλήθεια που κρύβεται, πίσω από την αποστασία του προκατόχου του και έμπειρου ιεραπόστολου Φερέιρα, ο οποίος δεν άντεξε τα πολλαπλά μαρτύρια. O Ροντρίγκες, σύντομα βρίσκεται αντιμέτωπος με τρομερά ηθικά διλήμματα, αλλά κυρίως προβληματίζεται για τη σιωπή του Θεού, ο οποίος μοιάζει να αποδέχεται τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται οι πιστοί Του…
Η νέα, πολυαναμενόμενη ταινία του βραβευμένου με Oscar Μάρτιν Σκορσέζε για την Πίστη και την Θρησκεία, διηγείται την ιστορία δύο Πορτογάλων Ιεραποστόλων του 17ου αιώνα που αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι στην Ιαπωνία, προκειμένου να αναζητήσουν τον αγνοούμενο μέντορα τους Πατέρα Φερέιρα και να διαδώσουν την Αλήθεια του Χριστιανισμού. Εκείνη την εποχή, στην Ιαπωνία, οι φεουδάρχες άρχοντες και οι διοικούντες Σαμουράι, ήταν αποφασισμένοι να εξαφανίσουν τον Χριστιανισμό από τον τόπο τους. Οι Χριστιανοί διώκονταν και βασανίζονταν μέχρι να αποστατήσουν, δηλαδή να αποκηρύξουν την Πίστη τους, διαφορετικά αντιμετώπιζαν έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
Ο Μ. Σκορτσέζε σκηνοθέτησε την ταινία, από ένα σενάριο που έγραψε με τον Τζέι Κοκς και που βασίζεται στο βραβευμένο μυθιστόρημα του Σιουσάκου Έντο (1966) εξετάζοντας το πνευματικό και θρησκευτικό ερώτημα, περί της σιωπής του Θεού μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Ο Σκορσέζε ξεκίνησε να δουλεύει το σενάριο με τον Κοκς στα τέλη της δεκαετίας του 1980 για να ολοκληρωθεί αρκετά χρόνια αργότερα και να φτάσει στη διανομή.
Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν στις 31 Ιανουαρίου του 2015 στην Ταϊπέι της Ταϊβάν με το σκηνοθέτη να δηλώνει ότι, ήταν από τα πιο δύσκολα γυρίσματα που έχει κάνει ποτέ του, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας των τοποθεσιών όπως: καλύβες βουτηγμένες στην λάσπη ή βραχώδης λόφοι. Ο διευθυντής φωτογραφίας Ροντρίγκο Πιέτρο, είχε να αντιμετωπίσει τις δικές του προκλήσεις, αφού όπως χαρακτηρίστηκε, λέει ότι πολλές σκηνές στο σενάριο είχαν μεγάλη διάρκεια, με αποτέλεσμα να γυρίζονται για μέρες, όμως στο τελικό αποτέλεσμα, έπρεπε να φαίνεται ότι, όλα συνέβησαν μέσα σε λίγες στιγμές.
Με την ολοκλήρωση των γυρισμάτων και τη διανομή της ταινίας στους κινηματογράφους, ο Μ. Σκορσέζε ολοκλήρωσε ένα όνειρο, για την πραγματοποίηση του οποίου, εργαζόταν σκληρά για 28 ολόκληρα χρόνια.
ΝΥΚΤΟΒΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ
(2016, ΕΓΧ 116’)
Φεστιβάλ Βενετίας: Αργυρός Λέων
3 Υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες: Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Β΄Ανδρικού Ρόλου (Άαρον Τέιλορ Τζόνσον)
Θρίλερ, ελεύθερη διασκευή του μυθιστορήματος του Όστιν Ράιτ, «Tony and Susan» (1993)
Σκην.: Τομ Φορντ Μουσ.: Έιμπελ Κορζενιόφσκι Ηθ.: Έιμι Άνταμς, Τζέικ Τζίλενχαλ, Άιλα Φίσερ, Άρμι Χάμερ, Άαρον Τέιλορ Τζόνσον, Μάικλ Σάνον, Λόρα Λίνεϊ, Έλι Μπάμπερ
Όταν αγαπάς κάποιον… δε μπορείς απλά… να τον διαγράψεις…
Η ιστορία της Σούζαν, μιας γοητευτικής επιμελήτριας εκθέσεων ζωγραφικής, που βιώνει ένα δυστυχισμένο γάμο με τον απόμακρο Χάτον. Ένα βράδυ, που ο Χάτον την έχει αφήσει και πάλι μόνη της, εκείνη, αποφασίζει να διαβάσει τα «Νυκτόβια Πλάσματα», ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα με προσωπική αφιέρωση από τον πρώην άντρα της, Έντουαρντ, τον οποίο έχει να συναντήσει 19 ολόκληρα χρόνια. Ο Τόνι, ήρωας του μυθιστορήματος, καθηγητής μαθηματικών, ταξιδεύει με το αυτοκίνητο μαζί με την οικογένειά του από το Ντάλας στην έρημο του Τέξας, ωστόσο στη διαδρομή, συναντιούνται με τη συμμορία του Ρέι Μάρκους, που απαγάγουν τη γυναίκα και την κόρη του…
Η δεύτερη ταινία του Τ. Φορντ, επτά χρόνια μετά το εκπληκτικό «Ένας Άντρας Μόνος» («A Single Man»), είναι μια ταινία έρωτα, βίας και εκδίκησης, που τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, στο τελευταίο φεστιβάλ της Βενετίας.
Πρόκειται για μια ιστορία που αφορά στις επιλογές ζωής, αλλά και στις επιπτώσεις, που βαραίνουν τις αποφάσεις του κάθε ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη. Σε μια εποχή, όπου όλα είναι ρευστά, και ασφαλώς ανάμεσα στο σύνολο συγκαταλέγονται και οι σχέσεις, η ιστορία αυτή, πραγματεύεται θέματα πίστης, αφοσίωσης και αγάπης. Είναι μια ιστορία που θίγει την απομόνωση και τη μοναξιά -που όλοι μας βιώνουμε- και τη σπουδαιότητα των συναισθημάτων, που είναι και τα μόνα που μας κρατούν στη ζωή.
Η ταινία διερευνά με έντονα διεισδυτική ματιά, τις ψυχολογικές και συναισθηματικές αλλαγές ανδρών και γυναικών, στην αέναη προσπάθειά τους να ζουν όσο πιο ειλικρινά μπορούν τη ζωή τους και σύμφωνα με τα θέλω τους. Μια γυναίκα παγιδευμένη, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ενώ απορροφά και «απορροφάται», από μια ιστορία στο εδώ και στο τώρα, δυο οικείοι κόσμοι στους περισσότερους από εμάς.
Το στιλ του σκηνοθέτη είναι ήδη γνωστό. Εξαιρετικοί χώροι, διαυγής φωτογραφική αντίληψη, παλλόμενοι χαρακτήρες, δυνατά πρόσωπα, δυναμική χρήση της μουσικής υπόκρουσης. Το στυλιζάρισμα σε μια ταινία, ασφαλώς δεν είναι το εξαρχής ζητούμενο, ιδιαίτερα αν δεν κρύβει κάτι ουσιαστικό και όχι ρηχό, παρασυρμένο από μια κίβδηλη και δήθεν αφηγηματική δράση. Στην περίπτωση της ταινίας, όλοι οι παραπάνω λόγοι συντρέχουν σε μια στυλιζαρισμένη και υψηλής αισθητικής σκηνοθεσία, όπως αυτή, με συνειρμούς και προσωπικές μνήμες, μια τεχνική στην υπηρεσία της ψυχαγωγίας, ταγμένης πολύ κοντά στην κοινωνία μας. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς κατά τη θέασή της; Τα σχόλια της ιστορίας; Τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις; Τις λεπτές αφηγηματικές καινοτομίες; Τις αισθητικές παρεμβάσεις; Τη σχέση ρόλων ζωής;
Με διαδρομή από τη μελαγχολία του νεκρού βιωμένου χρόνου, έως την τοπογραφία της ανθρώπινης ψυχής, μεσολαβούν άπειρες διακλαδώσεις. Διαφορετικά μονοπάτια, που αν τύχει και διαβούν, οδηγούν σε ολικό επαναπροσδιορισμό της προσωπικότητας. Ναι, αλλά τότε το τρέχον παρών, θα παρέμενε άγνωστο. Και τότε, πάλι θα διερευνούσαμε τις δυνατότητες των επιλογών από την πλευρά της ασφαλούς ματιάς. Ένας φαύλος και ατέρμονας κύκλος Αυτές, λοιπόν, οι ψυχολογικές διακυμάνσεις, επισημαίνονται στην ταινία του Τ. Φορντ, με εξαίρετο τρόπο, απεικονίζοντας το ζοφερό κλίμα της ιστορίας, με μια ενδοσκοπική, ελλειπτική αφήγηση παράλληλης δράσης, ανάμεσα στο παρελθόν και το σήμερα, τσαλακώνοντας με ευγένεια, την αλλοτρίωση, αλλά και τον εκφασισμό της πανταχού, σύγχρονης κοινωνίας.
Δείτε την
