ΚΟΝΓΚ: Η ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΝΙΟΥ
(2017 ΕΓΧ 118’)
Φαντασίας
Σκην.: Τζόρνταν Βογκτ Ρόμπερτς Μουσ.: Χένρι Τζάκμαν Ηθ.: Τομ Χίντλεστον, Τόμπι Κέμπελ, Μπρι Λάρσον, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Τζον Σ. Ράιλι, Τζον Γκούντμαν, Τόμας Μαν, Κόρι Χόκινς, Τζέισον Μίτσελ, Σι Γουίγκαμ, Γουίλ Μπρίτεν, Τιάν Τζινγκ
Μην ξυπνήσετε… το βασιλιά… από τη λήθη του…
Μια ετερόκλητη ομάδα εξερευνητών, συγκεντρώνεται προκειμένου να εξερευνήσει ένα αχαρτογράφητο, πανέμορφο αλλά και ταυτόχρονα επικίνδυνο νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό, χωρίς ωστόσο τα μέλη της, να γνωρίζουν ότι διασχίζουν το βασίλειο του μυθικού Κονγκ… Μεγαλύτερος και από την ίδια τη ζωή. Ο τελευταίος του είδους του και βασιλιάς της Νήσου του Κρανίου.
Ο Κινγκ Κονγκ, πριν από 8 δεκαετίες περίπου, μπήκε από την κινηματογραφική οθόνη στις προτιμήσεις μας, με δόξα και τώρα, πλέον, έχει έρθει η ώρα να αποκατασταθεί η μορφή του πιο θρυλικού κινηματογραφικού τέρατος όλων των εποχών (τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζονται οι παραγωγοί της ταινίας).
Ο πρώτος Κινγκ Κονγκ πήρε σάρκα και οστά το 1933, εξαιτίας του πρωτοπόρου, τότε, στα ειδικά εφέ Γουίλις Χ. Ο’Μπράιεν, αλλά και του γλύπτη Μαρσέλ Ντελγκάντο. Η ταινία, τότε, παρόλο που η οικονομική κρίση βρισκόταν στην κορύφωση της ύφεσης, σημείωσε ρεκόρ εισπράξεων, ενώ πολλά επίσης ρεκόρ, ‘διαλύθηκαν’ τις επόμενες δεκαετίες με την επαναπροβολή της, τόσο στον κινηματογράφο, όσο και την τηλεόραση. Εκείνα τα ειδικά εφέ, αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο για όλες τις ταινίες αυτού του είδους. Επιπλέον, ο Κονγκ έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας, αποτελώντας πηγή έμπνευσης για βιντεοπαιχνίδια, στίχους hip hop, συγγραφή πτυχιακών εργασιών και ότι άλλο διαθέτει πρόχειρο η φαντασία σας, κυκλοφορώντας ασφαλώς, ως η απόλυτη φιγούρα δράσης.
Μεταφέροντας την ιστορία από τη δεκαετία του ’30 σε μια πιο σύγχρονη εποχή (μερικές δεκαετίες πίσω από το παρόν), οι δημιουργοί βρήκαν το πρόσφορο έδαφος που επιζητούσαν για την πλοκή. Το 1973 δεν σηματοδότησε μόνο το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ, αλλά και την έναρξη του προγράμματος «Landsat», της προσπάθειας δηλαδή της NASA, ώστε να χαρτογραφήσει την υδρόγειο από το διάστημα. Αυτό το ιστορικό γεγονός, αποτέλεσε την τέλεια αφορμή για την «ανακάλυψη» της Νήσου του Κρανίου, ενός τόπου όπου η ανθρώπινη αλαζονεία μπορεί να αποδειχθεί μοιραία, χωρίς την απαιτούμενη προσοχή.
Μπορεί ο Κονγκ να είναι ο κυρίαρχος του νησιού, αλλά δεν είναι ούτε το πιο βίαιο ούτε το πιο τρομακτικό πλάσμα που κατοικεί σε αυτό. Η Νήσος του Κρανίου είναι εντελώς αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο και έχει ακολουθήσει τη δική της παράξενη εξελικτική πορεία. Είναι συναρπαστικά όμορφος τόπος, αλλά και πάρα πολύ επικίνδυνος, καθώς κατοικείται από πλάσματα που δεν έχουν συναντηθεί πουθενά αλλού. Δεν είναι, λοιπόν, φιλόξενος τόπος για τον άνθρωπο. Η παρουσία του μάλιστα, επηρεάζει βαθύτατα και πολύ καίρια ολόκληρο το οικοσύστημα. Και έρχομαι να ρωτήσω για ακόμη μια φορά: τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;
Η αποτύπωση αυτού του εκπληκτικού περιβάλλοντος, οδήγησε το επιτελείο και το συνεργείο της ταινίας σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της υφηλίου, σε κάποια από τα πιο συγκλονιστικά και εξωτικά μέρη που έχει αιχμαλωτίσει ποτέ ο κινηματογραφικός φακός. Η παραγωγή ταξίδεψε σε τρεις ηπείρους, επιλέγοντας τοποθεσίες όπως: την Αυστραλία, τη Χαβάη και το Βιετνάμ, για να καταγράψει πλάνα που η συρραφή τους δημιούργησε τον καινούργιο και θαυμαστό βιότοπο του Κονγκ.
Η ταινία είναι η πρώτη παραγωγή, που το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων της, πραγματοποιήθηκε στο Βιετνάμ. Ασφαλώς, αυτό αποτέλεσε μεγάλη πρόκληση για το συνεργείο, καθώς έπρεπε να γίνει τεράστια προσπάθεια, ώστε να διατηρηθεί ανέπαφο, το ευαίσθητο -παρθένο σε αρκετές περιπτώσεις- οικοσύστημα τόσο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, όσο και μετά την αποχώρηση των συνεργείων.
Έτσι κι αλλιώς θα τη δείτε και είμαι σίγουρος ότι θα την απολαύσετε…
ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
(2017 ΕΓΧ 102’)
Κομεντί
Σκην.: Τομά Λιλτί Μουσ.: Αλεξάντρ Λιέρ, Σιλβάν Οχρέλ, Νίκολας Γουέιλ Ηθ.: Φρανσουά Κλουζέ, Μαριάν Ντενικούρ, Κριστόφ Οντέντ, Ζιλιέν Λούκας
Όλοι μας… κάποια στιγμή… χρειαζόμαστε κάποιον… να ακουμπήσουμε…
Σε αυτό το χωριό όλοι μπορούν να βασιστούν στον γιατρό Ζαν-Πιερ, που είναι συνεχώς εκεί, ώστε να τους ακροάζεται, να τους παρηγορεί και να τους γιατρεύει τον πόνο, 24ώρες το 24ωρο. Όμως, μια επίσκεψή του στο νοσοκομείο, αποκαλύπτει ότι τώρα είναι εκείνος που χρειάζεται την περίθαλψη. Η Ναταλί, αναλαμβάνει τη δύσκολη αποστολή να σταθεί αντάξια στο πόστο του και να τον αντικαταστήσει. Είναι όμως αναντικατάστατος ;
Πάντοτε έτρεφα μεγάλο θαυμασμό για ανθρώπους, όπως ο Τομά Λιτλί. Γιατρούς, που εγκαταλείπουν το επικερδές αυτό επάγγελμα, για να στραφούν προς τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία ή και το θέατρο. Ο Τσέχωφ π.χ. είναι ένα προφανές παράδειγμα, αλλά δεν είναι ο μοναδικός στην ιστορία των απεικονιστικών Τεχνών.
Είναι ενδιαφέρον, λοιπόν, πως ένας επιστήμονας μπορεί να αρέσκεται σε πράγματα που δεν βασίζονται στην λογική. Και έπειτα, ο χαρακτήρας αυτός, όπως ο Δρ. Ζαν-Πιέρ Βερνέρ, τώρα είναι άρρωστος, που σημαίνει, πως πρέπει να προσέξει τον εαυτό του, να ασχοληθεί με αυτόν και να αλλάξει τις συνήθειες της καθημερινότητάς του. Πως όμως είναι αυτό δυνατόν, όταν το λειτούργημά του και η κλίση του προς αυτό, είναι ισχυρότερη από όλα τα υπόλοιπα. Με αυτήν την έννοια, ένας γιατρός είναι στην πραγματικότητα αρκετά κοντά στο επάγγελμα της υποκριτικής, απαιτώντας, επίσης, ισχυρό πάθος, αλλά και διάθεση για θυσία, που είναι σχεδόν υποχρεωτική.
Ο αγροτικός γιατρός, είναι ένας πραγματικός λαϊκός ήρωας, που οι άνθρωποι αγαπούν και ‘κρέμονται’ πάνω του. Ένας ρεαλιστικός χαρακτήρας με μια συναφή ιδιαιτερότητα. Το είδος που απειλείται με εξαφάνιση.
Είναι γεγονός, ότι η ιατρική ερημοποίηση της επαρχίας, πρέπει να αποτραπεί και να ισχυροποιήσουμε συλλογικά, τη θέση μας: ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν, παλεύοντας με ότι δυνάμεις διαθέτουμε, για το λόγο αυτό. Αυτό, λοιπόν, είναι ένα από τα σημαντικότερα σημερινά, κοινωνικά ζητήματα και αυτό ακριβώς, είναι το τεκμαρτό σημείο της ταινίας. Ο «Γιατρός στο Χωριό» είναι τώρα, περισσότερο από ποτέ, ένας ήρωας θετικός και ενσωματώνει ένα σημαντικό κοινωνικό ρόλο, καθιστώντας τη σύνδεση μεταξύ των γενεών εφικτή, πολεμώντας συνάμα, ενάντια στην απομόνωση, αλλά και τη μοναξιά των ανθρώπων-ασθενών του.
Δείτε την.
