ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ
(2016 ΕΓΧ 111’)
Δράμα, βασισμένο σε προσωπικές εμπειρίες του σκηνοθέτη
Σκην.: Τόμας Βίντεμπεργκ Μουσ.: Φονς Μέρκις Ηθ.: Ούλριχ Τόμσεν, Φάρες Φάρες, Τρίνε Ντίρχολμ, Τζούλι Ανιέτ Βανγκ, Όλε Ντιπόντ
Ο καθένας μας… μπορεί να διαλέξει… τη δική του οικογένεια…
Η Άννα κι ο Έρικ κληρονομούν ένα τεράστιο –για αυτούς- σπίτι και μαζί με την έφηβη κόρη τους, αποφασίζουν να μετακομίσουν, εκεί, μετατρέποντας ταυτόχρονα, το χώρο σε κοινόβιο. Με την οικογένεια στο επίκεντρο της ιστορίας, οι σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη, ξεδιπλώνοντας το όνειρο της κοινής συμβίωσης, μέσα από τις συναντήσεις των μελών του, σε δείπνα και τρελά πάρτι. Φιλία, αγάπη και αλληλεγγύη, συνυπάρχουν αρμονικά κάτω από την κοινή αυτή στέγη, έως ότου μια αναπάντεχη τροπή -ο σύζυγος αποφασίσει να φέρει μια νεαρή κοπέλα που του αρέσει στο σπίτι- υποβάλει την αξία του κοινοβίου, σε φιλοσοφική δοκιμασία…
Μια ιστορία για τη διαμάχη ανάμεσα στις προσωπικές επιθυμίες, την αλληλεγγύη και την ανεκτικότητα, σε ένα δανέζικο κοινόβιο στα μέσα της δεκαετίας ’70.
Πρόκειται για ένα χιουμοριστικό, ευαίσθητο, αλλά κι επίπονο πορτρέτο μιας ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς ιδεαλιστών και ονειροπόλων, που στις μέρες μας πλέον, έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με την πραγματικότητα.
Ο Τ. Βίντερμπεργκ επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, με μια μαύρη κωμωδία, που διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1970 και ακολουθεί ένα παντρεμένο ζευγάρι, που αποφασίζει να βάλει στην άκρη την τακτοποιημένη ζωή του και να δημιουργήσει ένα κοινόβιο.
Παρά το γεγονός ότι σίγουρα πρόκειται για ταινία μυθοπλασίας, ο δανός σκηνοθέτης της ταινίας «Οικογενειακή Γιορτή» (1998), αλλά και συνιδρυτής με τον Λαρς Φον Τρίερ, του περίφημου «Δόγματος 95», γνωρίζει από πρώτο χέρι τη ζωή στα κοινόβια, καθώς και ο ίδιος, πέρασε μέρος της νεαρής του ηλικίας σε ένα από αυτά.
Βέβαια, το ενστικτώδες αυτό μοίρασμα της κοινής ζωής, ως μοντέλο πλέον συμβίωσης, έχει αντικατασταθεί με ένα διαφορετικό. Αυτό της ατομικής ελευθερίας και του δικαιώματος στην ιδιωτικότητα, τα οποία έχει επιλέξει η πλειοψηφία των ανθρώπων, οδηγούμενη από άγραφους νόμους. Ασφαλώς, λοιπόν, η εποχή των κοινοβίων, αλλά και οι αξίες αυτού του σχήματος, έχουν τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια και η ιδέα της μαζικής συγκατοίκησης έχει απομακρυνθεί από τις επιλογές, κυρίως των νέων ανθρώπων, πλήρως.
Ταυτιζόμενος με την αφήγηση του Βίντεμπεργκ –αν και μεγαλύτερος κατά μια δεκαετία από αυτόν- και παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια, από στην ευαίσθητη ηλικία των 20+, τότε που, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ‘πέρασα’ από το «Κριστιάνια», στη Δανία, οι μνήμες είναι ευχάριστες και χαμογελαστές. Περικυκλωμένοι από γεννητικά όργανα, μπύρες, ακαδημαϊκές συζητήσεις, αγάπη, προσωπικές τραγωδίες και παράλογες στιγμές, η κάθε μέρα κύλαγε διαφορετική, με μια νέα έκπληξη, σα να ήταν η τελευταία της ζωής μας. Κοιτάζοντας τόσο πίσω, λοιπόν –εξαιτίας της ταινίας- και παρά την πάροδο του χρόνου, διαπιστώνω για ακόμη μια φορά ότι ο καιρός που πέρασε αφήνει πίσω του χρυσές, πλην όμως, κάλπικες αναμνήσεις.
Τα ομαδικά δείπνα της κάθε Πέμπτη και Κυριακής, συνήθως κατέληγαν σε καταστροφικά πάρτι. Οι ‘σπιτικές συναντήσεις’ (τα περίφημα «house meetings»), ήταν η ανώτατη μορφή εξουσίας, όπου με τους συγκάτοικους, προγραμματιζόταν ομαδικές δημοκρατικές συνάξεις, στις οποίες όλοι τοποθετούσαν ανοιχτά τις ιδέες τους, για όλα τα –τότε- θέματα που τους απασχολούσαν. Παρόλο που το κοινόβιο αποτελούνταν κυρίως από σκεπτόμενους, κοινωνικά μορφωμένους και χωρίς όριο ηλικίας αποφασισμένους ανθρώπους, η ζωή αυτή σήμερα, φαντάζει αφελής και ρομαντική στην υπερβολή της, αν και ήταν γεμάτη με ελπίδα για το μέλλον…
Η ιδέα της ιστορίας της ταινίας του Βίντεμπεργκ, αναπτύσσεται σε ένα κοινόβιο, το 1975. Οι πρωτότυποι και χιουμοριστικοί χαρακτήρες, που κατοικούν σε αυτό, αποτελούν τη «χορωδία», με την παραδοσιακή έννοια του δράματος, μια τεράστια και ζεστή οικογένεια, που ελπίζουμε ότι τελικά, θα μάθουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε. Ωστόσο, όταν μια προσωπική ιστορία εμπλέκεται ανάμεσα στα μέλη της εκκεντρικής, αυτής, «οικογένειας», η ίδια η ιστορία βάζει τέλος στο συλλογικό όνειρο του κοινοβίου και τελικά σε μια μακρόχρονη σχέση, ενώ το φινάλε της συντροφικότητας, αν και κλισέ, εκδηλώνεται με πολύ-επίπεδους και περισσότερους από έναν, τρόπους.
Συνιδρυτής του «Δόγματος» και σκηνοθέτης πολυβραβευμένων ταινιών όπως η «Οικογενειακή Γιορτή» (1998) και το «Κυνήγι» (2012), ο Τόμας Βίντερμπεργκ παραδίδει ακόμη μια εξαιρετική ταινία, που φέρει την υπογραφή και του Τομπάιας Λίντχολμ στο σενάριο, την Τρίτη τους συνεργασία, ύστερα από τα βραβευμένα «Submarino» (2010) και «Κυνήγι».
Μια ταινία, φόρος τιμής σε εκείνη την περίοδο, αν και λίγο αναχρονιστική με την έννοια της ύπαρξής της, αλλά και της θέσης της στο σύγχρονο κόσμο.
ΦΟΒΟΥ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ
(2017 ΕΓΧ 86’)
Κωμωδία
Σκην.: Γκάβιν Γουίσεν Μουσ.: Άλεκ Πούρο Ηθ.: Τζ. Κ. Σίμονς, Εμίλ Χιρς, Τάραν Κίλαμ, Άναλεϊ Τίπτον, Κρίστεν Σάαλ
Φοβού… την ίδια σου… τη φύση…
Ο Μάρτιν, ένας επίδοξος μουσικός που ζει στο Λος Άντζελες, γνωρίζει τον ‘τρομακτικό’ κύριο Γκάλο, πατέρα της συντρόφου του, Τζίνι. Ο Γκάλο είναι ένας ισχυρογνώμων επιχειρηματίας, που βρίσκεται διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι, δεν έχει χρόνο για ανοησίες και όπως αποδεικνύεται, ούτε για την ίδια του την κόρη. Το δείπνο της γνωριμίας τους καταλήγει μάλλον σε καταστροφή, καθώς ο Γκάλο δείχνει εμφανώς, ότι δεν εντυπωσιάζεται από τον Μάρτιν, φέρνοντάς τον σε πολύ δύσκολη θέση.
Έξι μήνες αργότερα, ο Μάρτιν προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του μετά τον χωρισμό του από την Τζίνι, όταν εμφανίζεται στο κατώφλι του ο Γκάλο, που αναζητάει την κόρη του. Το κινητό της είναι απενεργοποιημένο και δεν έχει απαντήσει ούτε στα μηνύματα ούτε στα email, που της έχει στείλει. Παρά το γεγονός, ότι είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει να κάνει, ο Μάρτιν πείθεται, ώστε να πάνε στο σπίτι της. Η Τζίνι όμως, δεν είναι ούτε εκεί κι έτσι ο Μάρτιν και ο κύριος Γκάλο, υποχρεώνονται να περάσουν παρέα την υπόλοιπη μέρα, αλλά και τη νύχτα που ακολουθεί, αναζητώντας τα ίχνη της σε ολόκληρη την πόλη. Καθώς, οι δυο τους, προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει στη ζωή της Τζίνι, συναντούν τους τρελούς φίλους της και μπλέκουν σε μπελάδες, που προκαλούν μόνοι τους. Μέσα από υλικές ζημιές και κάποιες παρανομίες, ανάμεσα στους δύο άνδρες ξεκινάει μια μάλλον απίθανη φιλία, καθώς σταδιακά, ανακαλύπτουν ότι οι ίδιοι και όχι η Τζίνι, είναι αυτοί που στην ουσία έχουν χάσει τους εαυτούς τους…
POWER RANGRERS
(2017 ΕΓΧ 124’)
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας
Σκην.: Ντιν Ισραλάιτ Μουσ.: Μπράιαν Τάιλερ Ηθ.: Ναόμι Σκοτ, Ντακρ Μοντγκόμερι, Λούντι Λιν, Ρ.Τζέι Σάιλερ, Μπέκι Τζι, Μπράιαν Κράνστον, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Μπιλ Χέιντερ
Μετά από πολλά χρόνια… επιστροφή και πάλι… στη δράση…
Πέντε συνηθισμένοι έφηβοι, μόλις ανακαλύπτουν ότι η μικρή πόλη που κατοικούν, η Έιντζελ Γκρόουβ, αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης, βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης, εξαιτίας μιας επίθεσης από εξωγήινους, μεταμορφώνονται σε κάτι εξωπραγματικό. Οι πέντε αυτοί ήρωες, επιλεγμένοι από την μοίρα, γρήγορα συνειδητοποιούν ότι αυτοί είναι που πρέπει να σώσουν τον πλανήτη. Ωστόσο, προκειμένου να το πετύχουν το στόχο τους, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουν τα προβλήματα που έχουν στην πραγματική ζωή και πριν να είναι πολύ αργά, να ενώσουν τις δυνάμεις τους ως «Power Rangers»…
