ΗΜΕΡΑ ΗΡΩΩΝ
(2016 ΕΓΧ 133’)
Περιπέτεια, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα
Σκην.: Πίτερ Μπεργκ Μουσ.: Τρεντ Ρέζνορ, Άτικους Ρος Ηθ.: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μελίσα Μπενουά, Μισέλ Μόναγκαν, Τζ. Κ. Σίμονς, Κέβιν Μπέικον, Τζον Γκούντμαν
Μόνο σε αυτή τη χώρα γίνονται… όλα αυτά;
Ο αρχιφύλακας Τόμι Σόντερς, στον απόηχο μιας τραγικής πράξης τρομοκρατίας, ενώνει τις δυνάμεις του με τους θαρραλέους διασωθέντες, τα μέλη διαφόρων ομάδων άμεσης επέμβασης και τους ανακριτές, σε έναν αγώνα δρόμου, με αντίπαλο το χρόνο, ώστε να εντοπιστούν και να συλληφθούν οι βομβιστές πριν επιτεθούν ξανά.
Ταυτόχρονα, στην υπόθεση εμπλέκονται οι ιστορίες του ειδικού πράκτορα Ρίτσαρντ Ντεσλαουριέ, του αστυνομικού διοικητή Εντ Ντέιβις, του αρχιφύλακα Τζέφρι Πούγκλιες και της νοσοκόμας Κάρολ Σόντερς, υφαίνοντας ένα ανατριχιαστικό, αγωνιώδες και τολμηρό χρονικό, του πιο πολύπλοκου ανθρωποκυνηγητού στην ιστορία των Αμερικανικών αστυνομικών δυνάμεων…
Η ταινία βασίζεται στα γεγονότα του 2013, όταν πραγματοποιήθηκε το τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα, στο μαραθώνιο της Βοστώνης και εστιάζει στις δράσεις/αντιδράσεις του αρχιφύλακα, σχετικά με το συγκεκριμένο χτύπημα, τόσο πριν, όσο και μετά από αυτό.
Μα τι λες βρε παιδάκι μου… στα αλήθεια ανατρίχιασα για ακόμη μια φορά από τον ανεξάντλητο αμερικάνικο αλτρουισμό…
Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ
(2016 ΕΓΧ 88’)
Κατασκοπευτικό θρίλερ
Σκην.: Τομά Κρουιτόφ Ηθ.: Φρανσουά Κλουζό, Ντενί Πονταλιντές, Σαμί Μπουαζιλά, Σιμόν Αμπκαριάν, Άλμπα Ρορβάχερ
Οι χαώδεις… πολιτικές συνωμοσίες… και οι… κοινοί θνητοί… πιόνια…
Έπειτα από δίχρονη υπερκόπωση, ο Ντιβάλ παραμένει άνεργος. Όταν ένας αινιγματικός τύπος επικοινωνεί μαζί του και του προσφέρει μία απλή, αλλά καλοπληρωμένη δουλειά, ο Ντιβάλ, χωρίς να το καλοσκεφτεί και εξαιτίας των οικονομικών του προβλημάτων, τη δέχεται. Η νέα του επιστασία, είναι να απομαγνητοφωνεί τηλεφωνικές συνομιλίες από κάποιον «κοριό». Έτσι και χωρίς ο Ντιβάλ να εξετάσει με λεπτομέρεια την πραγματική ταυτότητα της επιχείρησης, ξαφνικά, όχι μόνον βρίσκεται μπλεγμένος στην «καρδιά» μιας πολιτικής συνωμοσίας, αλλά και αντιμέτωπος με τους πλέον βίαιους μηχανισμούς του σκοτεινού κόσμου των μυστικών υπηρεσιών. Τώρα πλέον, τα πράγματα είναι δύσκολα…
Ο Κρουιτόφ ναι μεν δείχνει επηρεασμένος, από τα γεγονότα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία, παρ’ όλα αυτά, όμως, τη σημαντικότερη θέση στην ταινία του, κατέχει ο πρωταγωνιστής του. One man show, για τον εξαιρετικό Φρανσουά Κουζό, που βρίσκεται στο επίκεντρο μίας επικίνδυνης πολιτικής συνωμοσίας, σε ένα κατασκοπικό θρίλερ που κόβει την ανάσα. Μια καθαρόαιμη κατασκοπική ταινία, όχι από την οπτική ενός επαγγελματία, αλλά από αυτήν, ενός ξένου σε όλο αυτό το σύστημα, ενός ανθρώπου που αποτελεί ένα από τα χαμηλόβαθμα πιόνια, στο πολιτικό παιχνίδι. Έναν καθημερινό χαρακτήρα, που προσλαμβάνεται για να απομαγνητοφωνεί τηλεφωνικές συνομιλίες, με τη βοήθεια μίας παλιάς γραφομηχανής και εδώ υπάρχει ένα λεπτό σημείο.
Η αντίρροπη χρήση της γραφομηχανής με το παρόν –αφού η ιστορία εξελίσσεται στο σήμερα- υπογραμμίζει έναν αναχρονιστικό μηχανισμό και μάλλον, αποτελεί συνειδητή επιλογή του σκηνοθέτη, προσδίδοντας τη δυναμική μιας επιπλέον έμφασης, στη σκιώδη μυστική οργάνωση, που δεν εμπιστεύεται τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, όπου όλοι είναι συνδεδεμένοι σε κάποιο σύστημα υπολογιστών. Και καθώς το σενάριο είχε γραφτεί, πριν ξεσπάσει όλη η ιστορία με τον Έντουαρντ Σνόουντεν, φανταστείτε τη σύνδεση της KGB με την ταινία, όταν οι διοικούντες της, πήραν την απόφαση -για τους ίδιους λόγους- να γυρίσουν το σύστημα επικοινωνίας και παρακολούθησης, μέσω των γραφομηχανών… (λέμε τώρα)
Στις περισσότερες ταινίες αυτού του είδους, ο θεατής ακολουθεί τη συλλογιστική πορεία του πρωταγωνιστή, ενός ανθρώπου-χαρακτήρα που κατά κανόνα, είναι πιο «έξυπνος» επαγγελματίας και, ασφαλώς, αποκωδικοποιεί τα στοιχεία που βρίσκονται μπροστά του, εν ριπή οφθαλμού.
Στην ταινία του Κρουιτόφ, ένα από τα δυνατότερα σημεία της αφηγηματικής του δράσης, έγκειται στη διαφορετικότητα χειρισμού του θέματος, σε ότι αφορά αυτόν το συσχετισμό. Σε ένα τυπικό κατασκοπικό θρίλερ, κανένας δεν δίνει σημασία στον τύπο με τη γραφομηχανή, το τελευταίο γρανάζι στη μηχανή. Τελικά, συνεχίζω να αναρωτιέμαι του τι είναι καλύτερο; Ένας και μόνον ένας να μάχεται απέναντι στο σύστημα ή μήπως η συλλογική δράση είναι προτιμότερη; Μπορεί εγώ να ρωτάω δημόσια, εσείς όμως απαντάτε ιδιωτικά.
Δείτε την…
ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
(2016 ΕΓΧ 97’)
Δράμα, μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού έργου του Ζαν Λικ Λαγκάρς
Σκην.: Ξαβιέ Ντολάν Μουσ.: Γκάμπριελ Γιάρεντ Ηθ.: Ναταλί Μπαΐ, Βενσάν Κασέλ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Λέα Σεντού, Γκασπάρ Ιλιέλ
Το θέατρο… σπάνια… πετυχαίνει στο σινεμά…
Μετά από 12 χρόνια απουσίας, ο Αντουάν, ένας συγγραφέας, επιστρέφει στο πατρικό του με σκοπό να κάνει μια πολύ σημαντική ανακοίνωση στην οικογένεια. Το ήσυχο απόγευμα, όμως, δίνει τη θέση του σε αντιπαραθέσεις, βεντέτες, συναισθήματα υποκινούμενα από μοναξιά και αμφιβολία, και όλες οι μεταξύ τους απόπειρες, αποτυγχάνουν από την ανικανότητα των ανθρώπων να ακούσουν και ν’ αγαπήσουν…
