120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ
(2017 ΕΓΧ 140’)
Δράμα
Βραβεία: Κάννες 2017 Grand Prix & Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου
Σκην.: Ρομπέν Καμπιγιό Μουσ.: Αρνό Ρεμποτίνι Ηθ.: Ναϊέλ Περέζ Μπισκαγιάρ, Αρνό Βαλουά, Αντέλ Ενέλ
Ουμανισμός… Σπαραγμός… Παρόρμηση… Καθοδήγηση…
Παρίσι, αρχές της δεκαετίας 90’s. Ενώ το AIDS έχει ήδη κοστίσει αμέτρητες ζωές τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ακτιβιστές της Act Up στη Γαλλία, πολλαπλασιάζουν τις δράσεις τους, με στόχο να ανατρέψουν τη γενική αδιαφορία. Ο Νατάν, νεοφερμένος στην ομάδα, συγκλονίζεται από τη δυναμικότητα του Σον, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης, που καταναλώνει τις τελευταίες του δυνάμεις του, στη μάχη, ενάντια στο κράτος και τις φαρμακευτικές εταιρείες…
Βραβευμένη με το Grand Prix ή αλλιώς τον Αργυρό Φοίνικα στο 70ο Φεστιβάλ Καννών, αλλά και με το Βραβείο της Διεθνούς Επιτροπής Κριτικών Κινηματογράφου, η ταινία του Καμπιγιό συζητήθηκε έντονα και αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς κατά τη διάρκεια της προβολής της στην αίθουσα. Με τη δυναμική της, η ταινία, κατάφερε να συγκινήσει, στη συνέντευξη τύπου, ακόμα και τον πρόεδρο της επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών, Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο οποίος περιγράφοντας την κινηματογραφική της δύναμη, την επίκαιρη ανάγνωση της, αλλά και την πολιτική της βαρύτητα, σημείωσε πως πρόκειται για μια ταινία ουμανιστική, σπαρακτική και παρορμητική.
1992… ο κόσμος ζούσε σε μια περίοδο γεμάτη ομοφοβία, όπου οι συζητήσεις για τα προφυλακτικά ήταν απαγορευμένες στα σχολεία και η ανταλλαγή της σύριγγας ήταν, ίσως, η πλέον συνηθισμένη πρακτική. Η «Act Up», εδραιωμένη στο Παρίσι, ήταν μια οργάνωση γεμάτη δυναμικούς ανθρώπους, στην χειρότερη περίοδο της επιδημίας του ιού, που όμως, οι έντονες προσπάθειες των μελών της, κατάφεραν να ανοίξουν ένα διάλογο γύρω από το επίμαχο θέμα, βοηθώντας και άλλους ανθρώπους, που είχαν προσβληθεί από τη μάστιγα των καιρών, όπως χρήστες ναρκωτικών, αιμοφιλικούς, ομοφυλόφιλους κ.ά.
Σήμερα… με τα Κοινωνικά Μέσα και το διαδίκτυο, είναι εξαιρετικά εύκολο να αποτελούμε μέρος μιας κοινότητας, χωρίς ωστόσο να είμαστε ενσωματωμένοι σε αυτήν. Την εποχή που διαδραματίζεται η ταινία, οι άνθρωποι έπρεπε να βρεθούν μαζί, στον ίδιο χώρο, και να ανταλλάξουν ιδέες κοιτώντας ο ένας τον άλλον, κατευθείαν στα μάτια. Τότε, ήταν η εποχή του φαξ, όπου οι οργανώσεις δεν μπορούσαν να μεταδίδουν τις εικόνες τους άμεσα, όπως γίνεται σήμερα και η τηλεόραση διαδραμάτιζε έναν τεράστιο ρόλο, γεγονός που επηρέαζε τον τρόπο που η οργάνωση σχεδίαζε τις ενέργειές της, προκειμένου να χρησιμοποιήσει αυτά τα μέσα.
Μια ταινία, που περιγράφεται ως ωδή στη συλλογικότητα του αγώνα, με κατεύθυνση έναν κοινό σκοπό, αλλά και ταυτόχρονα, μια ιστορία αγάπης χωρίς όρια, με άμεση εσωτερική αντίδραση, που μετατρέπει την καρδιά σε σύστημα τυμπάνων με 120 παλμούς το λεπτό…
Τελικά, δεν είναι μία νοσταλγική κινηματογραφική απόπειρα, αλλά μία βαθύτατα πολιτική ταινία, φόρος τιμής για αυτούς που χάθηκαν και για όλους εμάς, τους υπόλοιπους, που έχουμε μείνει πίσω και παλεύουμε ακόμα.
ΘΑΥΜΑ
(2017 ΕΓΧ 113’)
Οικογενειακή κομεντί, βασισμένη στην ομότιτλη νουβέλα του Ρ. Τζ. Παλάσιο
Σκην.: Στίβεν Τσμπόσκι Μουσ.: Μαρτσέλο Ζάρβος Ηθ.: Τζούλια Ρόμπερτς, Όουεν Γουίλσον, Τζέικομπ Τρέμπλεϊ, Μάντι Πατίνκιν, Νταβίντ Ντιγκς
η μικρή ελεγεία… της διαφορετικότητας…
Βασισμένη στο μπεστ σέλερ του Ρ.Τζ. Παλάσιο, η ταινία αφηγείται την συγκλονιστική και συγκινητική ιστορία του Αύγουστου Πούλμαν. Γεννημένος με ιδιαιτερότητες στο πρόσωπο, που τον υποχρέωσαν σε στάση ζωής μακριά από το σχολείο, ο Όγκι μετατρέπεται σε απίθανο ήρωα, όταν ξεκινάει τη φοίτησή του σε ένα δημοτικό σχολείο της περιοχής. Καθώς η οικογένεια του, οι συμμαθητές του και η ευρύτερη κοινωνία, παλεύουν να ανακαλύψουν μέσα τους της συμπόνοια και τη αποδοχή, το ταξίδι του Όγκι, τελικά, αποδεικνύει ότι όταν έχεις γεννηθεί για να ξεχωρίζεις και είσαι σημαδεμένος με τη διαφορετικότητα, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σαν τους άλλους’.
Η ιστορία ενός 10χρονου αγοριού, με διαφορετικό πρόσωπο, εξελίσσεται σε πολυεπίπεδη ματιά, ερμηνεύοντας το τι σημαίνει να είσαι Άνθρωπος. Ο Όγκι, αν και πάντοτε επιδίωκε την απομόνωση, φορώντας το διαστημικό του κράνος, ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα νέο σύμπαν, ένα ολόκληρο γαλαξία από παιδιά, που τον παρατηρούν επίμονα και αδιάκριτα, ενώ αποφεύγουν να τον κοιτάξουν στα μάτια.
Ένα χρόνο αργότερα, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με σκληρότητα κι άλλοτε με ευαισθησία, ο Όγκι -και όλοι γύρω του- αλλάζουν και αναδεικνύονται όλα αυτά που έχουν σημασία περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή, δηλαδή έννοιες όπως: φιλία, κουράγιο και επιλογή να είσαι συνολικά ευγενής, σε οποιουδήποτε τροχιά ευθυγραμμιστεί με τη δική σου και εμφανιστεί στο δρόμο σου…
